Αυτές τις μέρες το πιο συγκλονιστικό γεγονός για μένα ήταν ο θάνατος του 15χρονου και ο εγκλωβισμός των παιδιών στην Ταϋλάνδη.

Τα μεν παιδιά στην Ταϋλάνδη ευτυχώς σώθηκαν. Ο μικρός όμως δεν θα γυρίσει πίσω. Το θέμα με τον θάνατο του μικρού δεν προσφέρεται για εύκολες κρίσεις και επικρίσεις.
Το γεγονός όμως ότι στο σημείωμα ο μικρός έγραψε «με κατέστρεψαν καταστρέψτε τους» είναι συγκλονιστικό.

Δείχνει την αδυναμία της οικογένειας, του σχολείου και της κοινωνίας να παρέμβει και να σταματήσει μία κατάσταση ή το καλύτερο να την αποτρέψει.
Θα περιοριστώ με λίγα λόγια για το σχολείο. Λόγω επαγγέλματος και οκτάχρονης θητείας μου σαν Γυμνασιάρχης έχω κάποια εμπειρία. Στις τα αδύνατα δυνατά να μην μαθευτεί κάτι που δεν έπρεπε. Είχα μερικές αντιρρήσεις μήπως αυτά διαρρεύσουν.

Απαντούσα ότι ήταν και εξακολουθεί να είναι αδιανόητο για μένα να διαρρεύσει ένα μυστικό από εκπαιδευτικούς. Δεν έγινε ποτέ.
Κατ΄ εμένα είναι αναγκαίο για το σχολείο να ασχοληθεί με το άτομο τον μαθητή/τρια. Να παρακολουθεί διακριτικά και στο τέλος να παρεμβαίνει δυναμικά όταν διαπιστώνει παρεμβατικές συμπεριφορές και ειδικά μπούλινγκ.

Δυστυχώς από το σχολείο, εν μέρει καταπιεστικό που παρενέβαινε άκομψα στην προσωπική ζωή των παιδιών φτάσαμε στο άλλο άκρο.

Το σχολείο αφήνεται στο: «Αφήστε τα παιδιά ξέρουν τι κάνουν». Είναι μία βολική άποψη για τους μεγάλους δεν λειτουργεί όταν χρειάζονται βοήθεια τα παιδιά.
Η προσωπική ζωή σεβαστή αλλά η διαπίστωση μπούλινγκ και παρεμβατικής συμπεριφοράς που ακουμπά και το σχολείο το αφορά. Και πολύ μάλιστα. Αλλιώς έχουμε θλιβερή κατάληξη

https://www.google.com/search?q Φωτογραφία