Η Παπαχρήστου το ρατσιστικό της σχόλιο το έκανε το 2012. Κανείς έκτοτε και μέχρι προχθές δεν ξανα-ασχολήθηκε μαζί της
. Ξαφνικά με έναν μαγικό τρόπο η Ελλάδα χάρη στην Παπαχρήστου μοιράστηκε (για άλλη μια φορά) στα δύο.
Στους υποστηρικτές της και στους απαρνητές της. Οι υποστηρικτές αναπτύσσουν συλλογισμούς υποτίμησης της βαρύτητας του παλαιού της σχολίου δίνοντας του έναν ψευδεπίγραφο χαρακτήρα “ανεκδότου” και εξομοιώνοντας το με τα ανέκδοτα περί Ποντίων
. Οι απαρνητές της από την άλλη πλευρά την απορρίπτουν ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ (και σαν αθλήτρια) μόνο και μόνο επειδή την βρίσκουν ιδεολογικά ενοχλητική. Το αρχαίο ‘μηδέν άγαν’ για άλλη μια φορά δηλαδή πήγε περίπατο και οι πάντες, τελείως μανιχαιστικά, βλέπουν την ιστορία σαν άσπρο-μαύρο οι δικοί μας απεδώ – οι εχθροί μας απεκεί. Κι η υπόθεση έχει λάβει ΚΑΙ πολιτικό χαρακτήρα. όπου οι μεν υποστηρικτές πάνε κατά το μπλε, οι δε απαρνητές κατά το κόκκινο…
Το θέμα, στην ουσία του, είναι πολύ απλό.
Οπως σε όλα τα πράγματα εσχάτως, οι άνθρωποι οι οποίοι δεν κινούνται με βάση ξεκάθαρες αντιλήψεις και ιδέες, οι άνθρωποι που δεν υπηρετούν με συνέπεια κάποια αξιακά συστήματα και συγκροτημένες βιοθεωρίες, άγονται και φέρονται από τον καιροσκοπικό ωφελιμισμό τους. Οσο η Π. παρέμενε αφανής και άνευ αθλητικών επιδόσεων παρέμενε ιδεολογικά και εθνικά αδιάφορη.
Κανείς δεν διενοείτο να πάρει το μέρος της ή να την ψέξει. Μόλις η Π. πήρε μετάλλιο, έγινε αυτομάτως εθνικό σύμβολο, αχτύπητη αθλήτρια που νίκησε όλους τους αχώνευτους ξένους αθλητές, και βρήκε αντανάκλαση στην εθνική μας υπερηφάνεια. Αμέσως κατέστη προστατεύσιμη σε ό, τι κι αν έχει πει. Της σχωρήθηκαν όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος και πήρε ιδεολογικό συγχωροχάρτι.
Η μία παράμετρος του θέματος είναι αυτή αλλά δεν είναι και η μόνη. Η δεύτερη είναι ο υποφώσκων ρατσισμός ενός μεγάλου μέρους του κοινωνικού σώματος ο οποίος βρήκε φυσικά την καλύτερη του δικαιολογία να αποκαλυφθεί.
Πως συμβαίνει, όταν δεν γουστάρεις κάποιον, αλλά ταυτοχρόνως τον φοβάσαι, και μόλις δεις να του ορμά κάποιος πιο δυνατός του, μπήγεις τις ιαχές “μπράβο πλάκωσε τον λιώστον τον κερατά παλούκωσε τον” κλπ….. ε κάπως έτσι.
Οι κρυπτορατσιστές βρηκαν ουριο άνεμο στη υπόθεση. Επιτέθηκαν στους ενάντιους τους, όχι τόσο λόγω Π. όσο επειδή βρήκαν την τέλεια αφορμή να αμφισβητήσουν το έδαφος επί του οποίου οι επέκεινα πατούνε και κρίνουν.
Την παρουσία των Αφρικανών στην χώρα και τις ελληνοποιήσεις τους. Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα εδώ. Μια μεγαλειώδης αντίφαση. Η οποία μπορεί να μην έχει ακόμα ενοχλήσει, αλλά είναι υπαρκτή. Δεν έχει ενοχλήσει γιατί οι αντιφάσεις είναι σαν τις λεπτες ειρωνίες.
Τις αντιλαμβάνονται μόνον τα καλλιεργημένα μυαλά.
Είναι υπαρκτή όμως γιατί έχει να κάνει με ένα πραγματικό κοινωνικοαθλητικό ασυμβίβαστο. Οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι που λένε ζήτω στην Π. και τις αντιαφρικανικές ιδέες και την απόρριψη των μαυρο-ελληνοποιήσεων λένε ταυτόχρονα γιούπι και μπράβο και ζήτω στον μεγάλο ‘έλληνα μαυρούκο: Τον Ακετοκούμπο. Στην μιά περίπτωση λένε ‘εξω οι μαύροι’ στην άλλη περίπτωση λένε ‘ζήτω οι μαύροι’. Και εις ανώτερα.