Μια παρόμοια αντίδραση συναντά κανείς -ακόμη και σήμερα- από πολλούς οπαδούς της ΝΔ στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή του τζούνιορ.
Στην δεύτερη ταινία της σειράς “Οι άνθρωποι με τα μαύρα” ύπάρχει μια σκηνή όπου ο Τόμι Λη Τζόυνς πάει να παραλάβει ένα δέμα από ένα λόκερ σιδηροδρομικού σταθμού. Καθώς ανοίγει την πόρτα και τραβάει το συρτάρι, αντί για δέμα εκεί μέσα, βρίσκει μια ολόκληρη φυλή λιλιπούτειων εξωγήινων οι οποίοι τον λατρεύουν σαν θεότητα. Με το που σκάει φάτσαν αμέσως όλη η φυλή πέφτει στα γόνατα και τον προσκυνάει. Χαίρε, ω χαίρε, μεγάλε Τζέηκ!!
Μια παρόμοια αντίδραση συναντά κανείς -ακόμη και σήμερα- από πολλούς οπαδούς της ΝΔ στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή του τζούνιορ.
Χαίρε και ξαναχαίρε ω τρισμέγιστε τον προσφωνούν και τον προτρέπουν να μιλήσει. Αυτός δεν ανταποκρίνεται. Και ξέρετε τι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις? Οι άνθρωποι που τους παρακαλάς να μιλήσουν και εκείνοι δεν μιλούν από δύο λόγους το κάνουν. Είτε είναι εξαιρετικά σοφοί και φευγάτοι, θρονιάζουν σε κάτι σύννεφα απάνω και απαξιούν να έρθουν σε επαφή με ήσσονες νόες, είτε είναι ποκοπίκοι που δεν έχουν τίποτα το σημαντικό να πουν και το ξέρουν.
Το σε ποια κατηγορία ανήκει ο λεγάμενος, αυτό αποτελεί υπόθεση του καθενός… Η προσωπική μου πάντως υπόθεση είναι ότι ο ΚΚ ποτέ του δεν θέλησε τον τίτλο του ηγέτη. Ανέλαβε να τον παίξει από υποχρέωση καθώς έτυχε να είναι νέφιου ενός μεγάλου ανδρός και τον έπαιξε άγαρμπα, άσχημα αλλά και καταστροφικά.
Αποτελείωσε ότι είχε μείνει από την ελληνική οικονομία προκαλώντας το φαλημέντο και τα μνημόνια. ΑΥΤΟΣ μόνος με την ευγενή βοήθεια του Προκόπη, του Σπηλιωτόπουλου και κάτι άλλων λεβεντόπαιδων τα οποία διορίσανε την Αρτα και τα Γιάννενα στο Δημόσιο και εκτίναξαν τον εξωτερικό μας δανεισμό στα επουράνια.
Τα στοιχεία της Eurostat επι του προκειμένου είναι αδιάσειστα και αντιρρήσεις δεν επιδέχονται. Το θέμα όμως δεν είναι ο σιωπηλός Βούδας. Το θέμα είναι οι έλληνες εκείνοι, οι Νεοδημοκράτες εκείνοι οι οποίοι, ΠΑΡΑ τα τεκμήρια και ΠΑΡΑ τις όποιες αποδείξεις, εξακολουθούν να τον πιστεύουν, να τον λατρεύουν και να επιδιώκουν να επιστρέψει εν τη βασιλεία του κρίνοντας δεξιούς και αριστερούς.
Το θέμα είναι πως ΑΥΤΟΙ που κόπτονται για δημοκρατία και για εκσυγχρονισμό, στην πραγματικότητα ποτέ δεν αποδέχτηκαν την δημοκρατικότατη ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία του κόμματος και υποχθόνια μέχρι σήμερα τον πολεμούν προτείνοντας σαν καλύτερο ηγέτη και σαν ‘κεφάλαιο’ του κόμματος έναν άνθρωπο που το μόνο που έμαθε να κάνει σωστά στην ζωή του ήταν να πιάνει το μαχαιροπήρουνο.
Ο ΚΚ είναι το άκρον άωτον της πολιτικής οσφυοκαμψίας αλλά και ο ορισμός του Νεποτισμού. Αφού βρέθηκε κάποιος σωστός ηγέτης -σκέπτεται ο απλός ανθρωπάκος- δεν μπορεί… όλοι του οι κατιόντες θα είναι και αυτοί σωστοί…
Μεγάλος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρώτος, μεγάλος αναγκαστικά κι ο τζούνιορ… Αυτός όμως ήταν ο τρόπος με τον οποίον λειτουργούσε το αρχαίο σύστημα διαδοχής στην εξουσία. Ανθρώπινος μεν τρόπος, ψυχολογικά κατανοητός τρόπος αλλά ταυτόχρονα και απολύτως παράλογος τρόπος.
Ο Aλέκτωρ Φωνήσαι
φωτογραφία http://www.iefimerida.gr/news/443446/