— Κάθε χρόνο το ίδιο βιολί. Να γίνονται ή να μη γίνονται παρελάσεις. Διχασμένη,
η κενωνία με ένθεν κι ένθεν ένθερμους υποστηρικτές της κάθε άποψης.
Μιλιταριστική συνήθεια λένε όσοι τίθενται κατά. Κατάλοιπο μιας ανώριμης φοβικής πολεμοχαρούς κενωνίας που έχει την απαίτηση από τα παιδιά της να τραβήξουν τα πάθη των γονέων τους.
Δείγμα σεβασμού προς εκείνους που θυσιάστηκαν για νάμαστε σήμερα λεύτεροι λέει η άλλη -η υπέρ- πλευρά.
Και τονωτική ένεση στον πατριωτισμό και συνασπισμός φρονημάτων και ομογενοποίηση του πληθυσμού και διατήρηση της συλλογικής μνήμης.
Το θέμα όμως είναι τι λένε τα παιδιά. Αυτά είναι πιο σοφά απ’ όλα! Εμένα μάγκα μου –μου είπε ένας- πολύ μου αρέσει η παρέλαση για διάφορους λόγους.
Πρώτον πάμε πρόβες και χάνουμε μάθημα. Καλύτερα έν-δυο έξω παρά χασμουρητά στην παράδοση μέσα.
Δεύτερον δικέ μου, βγαίνουν και τα κοριτσάκια κείνη τη μέρα στολισμένα σινιαρισμένα, πολύ μανάρια κυριλέ. Με τα μινάκια τους με τα μπουτάκια τους, με τα δωδεκάποντα τους, να βλέπεις και να αναθαρρείς.
Τρίτον είναι η ώρα του παππού. Μας γλιέπει και χαίρεται ο κακομοίρης. Κουνάει το σημαιάκι και θυμάται τα δικά του.
Τέταρτον κονομάμε του κόσμου το χαρτζιλίκι από τους εθνικά περήφανους γονείς μας. Μόνο ομόλογα που δεν μας δίνουν…
Και πέμπτον ΜΕΤΑ την παρέλαση γίνεται παλιοκατάσταση. Πάμε με την παρέα σε καφέ κι αρχινάμε λακριντί. Και ‘να εκείνη ήτανε ωραία’, και ‘να εκείνος καλέ σε χειροκρόταγε’, και ‘να η άλλη σε έτρωγε εκείνη με τα μάτια’, οι περισσότεροι δεσμοί δικέ μου αρχινήξανε στις επετείους. Τι νομίζεις? Κι η Μαντώ Μαυρογένους σε εθνική επέτειο χτύπησε για γκόμενο τον Πέτρο Φυσσούν. Αμέ! ——————–
Αλέκτωρ Φωνήσαι