Στον προβληματισμό που έχει αναπτυχθεί τον τελευταίο καιρό περί της συμφωνίας ή έστω τύπου συμφωνίας μεταξύ Τσίπρα και Ιερώνυμου,

 το ουσιαστικό ερώτημα και σημείο τριβής είναι εάν οι ιερωμένοι θα πρέπει να θεωρούνται και να αμείβονται σαν δημόσιοι υπάλληλοι  ή όχι.

Με άλλα λόγια, αυτό που κάποιος μπορεί να διακρίνει πίσω από αυτό το δίλλημα είναι το ερώτημα εάν και κατά πόσο η πνευματική διακονία και τα υπόλοιπα καθήκοντα/λειτουργήματα θα συνεχίσουν να θεωρούνται σαν δημόσιο ή ιδιωτικό αγαθό. Γιατί, στην ουσία, όπως άλλωστε πολύ εύστοχα το ανέφερε ο Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Κατούνης από την Μητρόπολη Δημητριάδος, το διακύβευμα είναι εάν οι ιερείς από εδώ και πέρα θα “διακονούν Τράπεζα ή τραπέζας”.

θα συνεχίσει λοιπόν, ο κάθε παπάς, απαλλαγμένος από το άγχος του μισθού να διακονεί δωρεάν το ποίμνιο το  ή θα πρέπει να ορίσει τιμοκατάλογο για κάθε είδους τελετή, διακονία και λειτουργία (χωρίς να σημαίνει ότι κάποιοι δεν το κάνουν ήδη!). Και αν γίνει το δεύτερο, στην βάση ποιας λογικής και κριτηρίων;  Πώς θα ορίζεται η τιμή συμμετοχής στην Θεία Λειτουργία και ακόμα χειρότερα πώς θα αποκλείονται αυτοί που δεν θα θέλουν να πληρώνουν;

Παρομοίως, τι θα γίνει με κάποιους που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στις χρεώσεις μιας τελετής ή/και ενός μυστηρίου; Αν κάποιος επιθυμεί αλλά δεν μπορεί να πληρώσει για βάπτιση ή κηδεία, τι θα απογίνεται;

Θα μένουν οι άνθρωποι αβάπτιστοί ή/και άταφοι; Πόσο δε μάλλον στην περίπτωση της εξομολόγησης, που αν κάποιος δεν καταβάλει το αντίτιμο δεν θα έχει την κατάλληλη συμβουλή ή θα τρέμει μήπως και αποκαλυφθούν τα μυστικά του από έναν κακοπληρωμένο ιερέα;

Όποια επιχειρήματα και να προβάλλουν υπέρ αυτής της συμφωνίας, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να υποστηρίξει ότι οι ιερείς έχουν άδικο.

Πρώτα από όλα, σαν απλοί εργαζόμενοι θίγονται κυριαρχικά τους δικαιώματα, όπως αυτό της εργασίας. Στην συνέχεια, σαν άνθρωποι και πολίτες αυτής της χώρας δικαιολογημένα νιώθουν “προδομένοι” αφού κάποιοι αποφάσισαν γ αυτούς χωρίς αυτούς.

Τέλος, όλος αυτός ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε νωρίτερα για την πνευματική διακονία σίγουρα είναι υπέρ της συνέχισης του ισχύον καθεστώτος.

Όπως και να έχει το θέμα είναι σίγουρο σύνθετο, και η βιασύνη με την οποία χειρίστηκαν το θέμα οι δυο πλευρές σίγουρα δεν βοήθησε αλλά επιδείνωσε τις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας.

Επιδείνωσαν επίσης τις σχέσεις μεταξύ των κληρικών και αύξησαν τα αισθήματα υποψιών μεταξύ του λαού.

Ας ελπίσουμε ότι η πορεία των εξελίξεων θα είναι καλύτερη από την έναρξη γύρω από αυτό το θέμα.