Από τότε που ο Κλεισθένης θεμελίωσε (508 π.Χ.) και δικαίως θεωρήθηκε ο Πατέρας της Δημοκρατίας, έχουν παρέλθει ακριβώς δύο χιλιετίες και 527 χρόνια (όσα τα χρόνια της τουρκοκρατίας στην περιοχή μας).

Το 1992, γιορτάστηκαν δυόμιση χιλιάδες χρόνια δημοκρατίας. Ήταν μια ευκαιρία να αποτελέσει το έτος αυτό συμβολικά, το ορόσημο και ταυτόχρονα το έναυσμα για έμπρακτη, χωρίς πισωγυρίσματα κατοχύρωση των βασικών αρχών της.

Άλλωστε, από την εποχή του Κλεισθένη και, αργότερα του Περικλή, που έφερε τη δημοκρατία στο απόγειό της, ο μόνος παράγοντας που μπορεί να την αμφισβητήσει σοβαρά και να την υπονομεύσει, είναι ο κακός της εαυτός και, αντίστοιχα, ο μόνος που μπορεί να την υποκαταστήσει με αξιώσεις, είναι η βελτιωμένη εκδοχή του ίδιου αυτού πολιτεύματος.

Η αξιοκρατία, η ισονομία και ισοπολιτεία, αποτελούν βασικές αρχές της δημοκρατίας. Είκοσι πέντε και πλέον αιώνες μετά, συνιστούν ή θα έπρεπε να συνιστούν, αξίες αυταπόδεικτες και αυθύπαρκτες. Θα περίμενε λοιπόν κανείς, μετά από περιπέτειες αιώνων, να έχουν βρει οι αξίες αυτές τη θέση που τους αρμόζει στο σύγχρονο δημοκρατικό οικοδόμημα, του οποίου αποτελούν θεμέλιους λίθους.

Δεν θα έπρεπε να είναι για εμάς σήμερα διαρκές ζητούμενο, που, όσο προσπαθούμε ή νομίζουμε ότι προσεγγίζουμε, άλλο τόσο δείχνει να απομακρύνεται. Ίσως το ζήσουν «τα παιδιά μας ή τα παιδιά των παιδιών.. των παιδιών μας», κατά τον ποιητή (Μ. Αναγνωστάκη).

Ενόψει της άσκησης, για μία ακόμα φορά του ύψιστου των δικαιωμάτων αλλά και υποχρεώσεών μας, σε εθνικό αυτή τη φορά επίπεδο, θα ανανεώσουμε και πάλι ή θα μεταθέσουμε για ένα αόριστο μέλλον, την ελπίδα για την εξάλειψη, των εξόφθαλμων, τουλάχιστο, και κραυγαλέων παραβιάσεων των αρχών της ισονομίας, ισοπολιτείας και αξιοκρατίας. Ειδικά της τελευταίας, που πολλοί ευαγγελίστηκαν, ιδίως απευθυνόμενοι σε νεανικά ακροατήρια.