Χιλιάδες νέοι εκπαιδευτικοί κάθε χρόνο μαζεύουν πράγματα και όνειρα και τρέχουν να αναπληρώσουν τους εαυτούς τους σε μόνιμα κενά.

Ημασταν 20 κάτι,πήγαμε 30 κάτι…Είπαμε πολλές φορές θα τα παρατήσουμε,κανείς μας δεν το έκανε. Όχι φυσικά γιατί είμαστε καλοπληρωμένοι,αλλά γιατί παραμείναμε πιστοί στα ρομαντικά μας όνειρα.

Δε θέλω να πιστέψω ότι αυτός ο δεκαετης και παραπάνω ξεριζωμός γίνεται επί ματαίω. Θα ήταν άδικο.
Ας σταθούμε λίγο ευγενικοί σε ο,τι τραβήξαμε. Δάσκαλο δε σε κάνουν τα μεταπτυχιακά και τα εμπορευματοποιημένα χαρτιά. Δάσκαλο σε κάνει το ανάστημα που ορθώνεις για να δείξεις στα παιδιά έναν δρόμο προς την ελπίδα. Δάσκαλο σε κάνει η δύναμη να εμφυσήσεις στο κάθε παιδί που περνάει από εσένα,ότι σκοπός δεν είναι να γίνει σκληρό για να αντέξει έναν κόσμο σκληρό,αλλά να αποκτήσει τέτοια ποιότητα,έτσι ώστε να κάνει τον κόσμο λιγότερο σκληρό.
Πέρα απο τους γονείς,είμαστε πρόσωπα αναφοράς.Οχι με τα λόγια,αλλά με το παράδειγμά μας. Το να έχεις παιδεία, είναι ένας αγώνας που δε γίνεται από τον καναπέ και τη βολή. Θέλει 24ωρες βάρδιες ο εξανθρωπισμός. Κάποτε ένας προπονητής μου μας έλεγε ότι στη ζωή δεν παίρνεις πάντα αυτό που αξίζεις,αλλά σίγουρα παίρνεις αυτό που διεκδικείς.
Γι’αυτό αύριο ξανά θα υψώσουμε φωνή και ανήκω ανάμεσά τους.
Γιατί όταν και αν ποτέ βγω στη σύνταξη,θέλω να μη χρειαστεί να μετανιώσω για τίποτα και κυρίως θέλω η ιστορία μου να μην απέχει από την πραγματικότητα της καρδιάς μου.
Εσύ θα λείπεις;

Σοφία Χατζοπούλου