Απολογιστικά, κάνοντας ταμείο μετά από πέντε δεκαετίες θα μπορούσαμε κατηγορηματικά να αποφανθούμε ότι η Καστοριά δεν γνώρισε ποτέ της προνοητικούς κι αποφασιστικούς δημάρχους ικανούς να διαγνώσουν εγκαίρως τα προβλήματα και να καταστρώσουν σχέδια ξεπεράσματος τους.
Τα άφηναν να γιγαντώνονται κι έτρεχαν πάντοτε πίσω τους καταϊδρωμένοι, προσπαθώντας εκ των ενόντων να θεραπεύσουν καρκίνους με ασπιρίνες.
Τα χρόνια της ανόδου της γούνας, η παλιά, περίκλειστη στην χερσόνησο πόλη, ασφυκτιούσε. Οι παλιές μεσαιωνικές μονοκατοικίες δεν επαρκούσαν να καλύψουν την ζήτηση της αστυφιλίας, οπότε η λύση δόθηκε αφ’ εαυτή, με μία καθ’ ύψος δόμηση, η οποία επέβαλε την ακαλαισθησία των πολυκατοικιών και κατέστρεψε την γραφική φυσιογνωμία της πανέμορφης -έως τότε- πόλης.
Κατόπιν, αυτό που έπρεπε να έχει γίνει πρώτο, έγινε δεύτερο, κι η πόλη αφέθηκε δίχως καμία πρόνοια κι ασφαλιστική δικλείδα να επεκταθεί περιμετρικά της λίμνης, με αποτέλεσμα το ιστορικό κι εμπορικό της κέντρο να καταρρεύσει και να εξαφανιστεί.
Σήμερα η οδός Μητροπόλεως, το παραδοσιακό ‘Τσιαρσί’, είναι πια ένας δρόμος νεκρός. Ενας δρόμος εγκαταλελειμμένος. Ενας δρόμος φαντασμάτων. Το πρώτο Δημοτικό απέναντι από την Μητρόπολη παραμένει εδώ και χρόνια κλειστό για μια ανακαίνιση που δεν λέει να ολοκληρωθεί.
Το παλιό εξατάξιο Γυμνάσιο της Ακρόπολης απέμεινε κι αυτό εγκατελελειμμένο, στα πλαίσια ενός ανέγκριτου, μεγαλεπήβολου σχεδίου που το ήθελε να μετατρέπεται σε αρχιτεκτονική σχολή. Τα παιδιά που σκόρπιζαν ζωή στην άνω πόλη είναι πλέον άφαντα κι όλοι οι δρόμοι που βούιζαν από τα καθημερινά ξεφωνητά τους παραμένουν σιωπηλοί.
Η βραδινή τσάρκα, το πήγαινε-έλα του πάλαι ποτέ παραδοσιακού νυφοπάζαρου που χρόνια και χρόνια γινότανε εκεί, δεν υπάρχει πια. Το άπλωμα της πόλης κατέβασε όλα τα καταστήματα στα χαμηλά. Η κίνηση των πεζών και των οχημάτων περιορίστηκε και -από ένα σημείο και μετά- ολόκληρη η περιοχή μπήκε σε ένα αναπόδραστο σπιράλ απαξίωσης.
Σε κάθε γύρα η κατάσταση διαρκώς και χειροτερεύει, σε κάθε περιστροφή τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα να αντιμετωπιστούν. Οι αξίες της γης πέφτουν, τα ενοίκια κατρακυλούν, ο κόσμος αποδρά κι η περιοχή εγκαταλείπεται και η τύχη της πια όλο και τρεμοσβήνει μέσα στην λήθη του χρόνου. Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να αφήσουμε να συμβεί!
Η νέα δημοτική αρχή θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα σε μηδενική βάση. Να το επιλύσει με καινοτόμες, ρηξικέλευθες ιδέες κι όχι με ευχολόγια και πολιτικές παραδρομές. Η Μητροπόλεως μπορεί ακόμα να σωθεί -και θα σωθεί- αν ο Δήμος πάρει το ζήτημα στα σοβαρά. Αν όχι…. τότε μένει να δούμε τις γκάλιες να στήνουν τις φωλιές τους μέσα στα κεραμίδια της Κουμπελίδικης.
– Λεωνίδας Εκιντζόγλου