Σ’ όλη την Ελλάδα την Κυριακή Απόκρεω έχουνε μεταμφιέσεις. Εμείς εδώ όχι. Τελέψαμε τα καραγκιοζλίκια με τα ‘ραγκουτσάρια’ μας ήδη από αρχές Γενάρη και τώρα πια μαστορεύουμε κάτι εθίματα διαφορετικά, πατρογονικά, μοναδικά στην επικράτεια.

Εχουμε ξεσύρει από αρχαιότητα καιρό τις μεγάλες γιορτές της πυρολατρείας και στήνουμε κάτι θεόρατες μπουμπούνες σε όλες της πόλης τις γειτονιές, με φλόγα τόοοοση δα, να πηδά και να χορεύει, να φωτίζει όλα γύρω και να ταξιδεύει στα ουράνια εκπέμποντας τριγύρω μια θερμότητα ενός εκατομμυρίου BTU, ικανή να ζεστάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Και έχουμε απ’ την άλλη και κείνο το πολύ καλαμπουρτζίδικο το ‘χάσκαρι’ όπου δένουμε ένα βρασμένο και καθαρισμένο αυγό με μια μακριά κλωστή σε έναν πλάστη και σημαδεύουμε μ αυτό το στόμα των παρόντων.

Τρείς προσπάθειες κάνει να το χάψει ο καθείς και άμα δεν τα καταφέρει να μνίσκει νηστικός και σκασίλα μας μεγάλη. Και κάνουν όλοι σαν λιοντάρια ααααα και χάσουν κάτι στοματάρες, τόσες μετα συγχωρήσεως, ορμώντας με βιά να χάψουνε τα αυγά και ξεκαρδίζονται οι υπόλοιποι γιατί έχει μεγάλη πλάκα.

Είναι βλέπεις τούτη η Κυριακή η τελευταία που δικαιούνται οι χριστιανοί να βάνουνε στο στόμα τους αυγά και τυριά. Με ένα αυγό σφραγίζουν την πείνα και μετά εκεί το μεγάλο Σάββατο της Ανάστασης με ένα κόκκινο αυγό ξαναρχίζουνε κανονικά να τρώνε. ——-

Λεωνίδας Εκιντζόγλου