Δεν σκοπεύω να λύσω εδώ το πρόβλημα . Θέλω μόνο να δείξω το μέγεθος της υποκρισίας αλλά και του φόβου που έχει ενσταλάξει η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα στις ψυχές των ανθρώπων
Την προηγούμενη εβδομάδα υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι ενός Χ συνδυασμού για τον Δήμο Καστοριάς, θεώρησαν σωστό να παρευρεθούν σε μια δημόσια εκδήλωση στην οποία μπλεκόταν ένας σημαντικός πληθυσμός μικρών μαθητών. Και στα πλαίσια μιας καθόλα συνηθισμένης για τις μέρες που διανύουμε προεκλογικής τους προβολής, θεώρησαν σωστό, να φωτογραφηθούν μαζί με τα παιδιά και να ανεβάσουν αυτές τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο.
Αμέσως μετά έσκασε ο ουρανός!! Ξέσπασε ένας διαδικτυακός πανικός.
Αφθονοι κήνσορες ξεπετάχτηκαν ένθεν κακείθεν, ζητώντας την κεφαλή τους επί πνάκι, μόνον και μόνον γιατί τόλμησαν να αναρτήσουν φωτογραφίες χαμογελαστών κι αραδιασμένων ολόγυρα τους παιδιών σε ένα δημόσιο μέσο. Πολλοί το θεώρησαν σαν ένα τρομερό έγκλημα καθοσιώσεως.
Δεν είμαι διόλου υπερ του να εκμεταλλεύονται οι υποψήφιοι σύμβουλοι και οι δημαρχαίοι τις εκδηλώσεις που διοργανώνουν άλλοι, χάριν της προσωπικής τους προβολής.
Δεν μου αρέσει, δεν το σέβομαι και θα προτιμούσα χίλιες φορές να μη γίνεται. Αλλά γίνεται! Και πέρα από την ήσσονα ηθική τάξη του πράγματος δεν μπορώ να βρω και να προσάψω κάτι διαφορετικό σε αυτή την πρακτική.
Δεν συνιστά έγκλημα, δεν ενέχει δολιότητα, δεν είναι κακία, δεν βλάπτει κανέναν, δεν κρύβει καν κάποιο υποχθόνιο κίνητρο. Είναι μια πολιτική ενέργεια ένα δημόσιο happening το οποίο -εξ ορισμού ως δημόσιο- γίνεται ΜΑΖΙ με άλλους ανθρώπους. Και στην σημερινή εποχή των άφθονων κινητών των selfi και του διαδικτύου είναι και αναμενόμενο ότι οπωσδήποτε αυτό θα καταλήξει φωτογραφημένο και θα κρεμαστεί στα ηλεκτρονικά μανταλάκια. Από κει και πέρα τι ήθελε προκύψει? Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιο από τα πρόσωπα που συμπεριλαμβάνονται σε τέτοιες αθώες φωτογραφήσεις θα κινδυνεύσει, εξ ‘αυτού του λόγου, να πάθει κάτι… Οποιαδήποτε ηλικία και αν έχει αυτό το πρόσωπο, σε όποιο φύλο κι αν ανήκει, όποιο επίπεδο ομορφιάς ή ασχήμιας κι αν διαθέτει, όπως και αν είναι χτενισμένο, ό,τι ρούχα κι αν φοράει. Δείχνει την φάτσα του σε μια ομαδική φωτογραφία. ΩραΊα… και? Ο καθένας από μας διαθέτει εκατοντάδες (μερικοί, πιο φαντασμένοι, ίσως και χιλιάδες) φωτογραφίες από παρεΐστικες συναναστροφές και εκδηλώσεις που πραγματοποίησαν στα νιάτα τους.
Μερικοί δεν περνάει μέρα που να μην βγάλουν στο διαδίκτυο τις φάτσες τους σε μαθητικές φωτογραφίες των νηπίων, της πρώτης και δευτέρας Δημοτικού και να ρωτάνε «Κούκου! ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ?
Μπορείτε να με βρείτε μέσα στο πλήθος? Τι συνέβη λοιπόν ξαφνικά στον κόσμο μας και χάσαμε την φωτογραφική μας κοινωνικότητα? Πλάκωσαν μήπως οι φωτοδολοφόνοι που θα ξετρελαθούν με τις φάτσες των παιδιών μας και θα τα ξεπαστρέψουν? Θα τα ταυτοποιήσουνε μήπως οι ISIS στα κιτάπια τους και θα τα πυροβολάνε στον δρόμο? Θα τα απαγάγουν οι μουσουλμάνοι και θα τα πουλάνε στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής? Αυτές είναι οι φοβίες που κατατρώγουν το μυαλό όσων τα έχουν βάλει με τις δημόσιες φωτογραφήσεις? Αν είναι, να μας το δηλώσουν.
Να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Όχι με τα παιδιά και τις φωτογραφήσεις. Με τις καθέξεις και τις ψυχολογικές παράνοιες των ίδιων… Ισχυρίζονται μερικοί ότι οι δημόσιες φωτογραφήσεις απαγορεύονται από τον νόμο. Πράγματι, υπάρχει ένα στοιχειώδες νομικό πλαίσιο το οποίο (από όσο πρόλαβα να τσεκάρω) το οποίο λέει στοιχειώδη πράγματα. Ότι καλόν είναι να ρωτάς, αν αυτός που πας να φωτογραφήσεις θέλει όντως να φωτογραφηθεί. Elementary my dear Watson. Προσωπικά δεν γουστάρω να με χώνουν σε οικογενειακά άλμπουμ με το στανιό. Αμα θέλω φωτογραφία βρίσκω τρόπο να βγάλω μόνος μου.
Δεν θέλω να γίνομαι κατά τύχη ή από σκοπιμότητα τo ντεκόρ κάποιου άλλου. Και μου αρέσει που ο νόμος απαιτεί από όποιον πάει να μου δείξει το πουλάκι του, πρώτα να με ρωτάει. Αλλά δεν παθαίνω και καμιά υστερία αν τυχόν καμιά φορά- και παρά την θέληση μου- αυτό συμβεί . Μηδέν άγαν λέγανε οι αρχαίοι. Να κρατάμε χρειάζεται το μέτρο των πραγμάτων.
Λεωνίδας Εκιντζόγλου
