Οσον αφορά τα προεκλογικά της Καστοριάς αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως οι δημοσιογράφοι επιμένουν να ερωτούν τους υποψηφίους ‘τι θα κάνετε με την καθημερινότητα?’
Η οποία, κατ’ ουσίαν, αποτελεί μια πολύ ρηχή ερώτηση. Και είναι ρηχή γιατί -ανεξαρτήτως του βάθους και της ποιότητας της απαντήσεως που ο κάθε υποψήφιος δίνει- δεν ασχολείται στο παραμικρό με το πραγματικό καστοριανό πρόβλημα. Είναι μια λάθος ερώτηση που αποπροσανατολίζει και στρέφει το ενδιαφέρον προς μία λάθος κατεύθυνση. Γιατί αυτό?
Ας υποθέσουμε, χάριν της συζήτησης, πως η επόμενη δημοτική αρχή καθίσταται εξαιρετικά εναργής σε αυτόν τον τομέα. Επιτίθεται με όλες της τις δυνάμεις στα προβλήματα της καθημερινότητας και δημιουργεί μια πόλη παγκόσμιο πρότυπο. Οι κάδοι της αίφνης γίνονται περισσότεροι από τους ανθρώπους, όλοι οι δρόμοι της γίνονται απαστράπτοντες σκουπίδι δεν υπάρχει πουθενά -το τσακώνουνε οι υπάλληλοι πριν πέσει στο έδαφος- οι λάμπες ανάβουνε όλες, το γκαζόν διατηρείται κοντοκουρεμένο και καταπράσινο, και το παρκάρισμα γίνεται μόνον στα προδιαγεγραμμένα σημεία. Τι θα συμβεί άραγε τότε? Θα σταματήσει μήπως ο κόσμος να φεύγει? Θα ανακοπούν τα κύματα της μετανάστευσης?
Θα αυξηθούν μήπως τα λεφτά που μπαίνουν στην τσέπη του καθενός και το φαγητό που έρχεται στο τραπέζι του?
Όχι βέβαια.
Γιατί το πρόβλημα της πόλης – του Δήμου καλύτερα- δεν είναι ένα πρόβλημα καθημερινότητας. Είναι πρόβλημα οικονομικής δυσπραγίας.
Αν τα πυρά δεν επικεντρωθούν στον πραγματικό στόχο ο Δήμος θα πεθάνει. Θα φυλλοροήσει. Θα αδειάσει.
Είναι κάπως σαν να έχεις έναν βαριά άρρωστο στο σπίτι και συ να ασχολείσαι με το αν αυτός φοράει καθαρές πυτζάμες, αν έχει ένα ποτήρι νερό στο κομοδίνο του και αν το δωμάτιο είναι ξαραχνιασμένο. Μπορεί και να τα καταφέρεις όλα αυτά και ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ο άνθρωπος σου να πεθάνει.
Θυμάστε μήπως εκείνη την ελληνική ταινία με τον βλαχοδήμαρχο ο οποίος υπέφερε και παραινούσε συνέχεια ‘ανέβασε μου ρε γυναίκα λιγουλάκι τα μαξιλάρια! Κατέβασε μου ρε γυναίκα λιγουλάκι τα μαξιλάρια!’ Τα μαξιλάρια ανεβοκατέβαιναν αλλά ο άρρωστος παρέμενε άρρωστος και συνέχιζε να υποφέρει. Γιατί? Γιατί τα μαξιλάρια ΔΕΝ ΗΤΑΝ το πραγματικό πρόβλημα. Η ενασχόληση με τα μαξιλάρια δεν ήταν παρά μια αφεστίαση.
Το ίδιο μπορεί να πάθει και ο Δήμος ολόκληρος αν η επόμενη Δημοτική Αρχή δεν αντιληφθεί με τι πραγματικά έχει να αναμετρηθεί.
Αν δεν αντιληφθεί πως επιτακτικό δεν είναι να σκουπίζει τους δρόμους και να αλλάζει λάμπες αλλά να επινοήσει μεγαλόπνοα καινοτόμα σχέδια και να μεθοδεύσει τρόπους να φέρει χρήμα στην περιοχή. Όλα τα άλλα είναι απλά παραλειπόμενα.
Λεωνίδας Εκιντζόγλου