Το Δημαρχιλίκι είναι ένα αξίωμα στο οποίο μπαίνει κανείς ‘ως έχει’. Ένα σύνολο πολιτών συναθροίζεται και διαλέγει ανάμεσο του το άτομο εκείνο που αξιολογείται ως το πλέον υποσχόμενο να προσφέρει περισσότερο στο κοινό καλό από αυτή την θέση.
Δεν είναι εφικτό να καταστεί κάποιος καλός δήμαρχος αν δεν είναι καλός πολίτης. Δεν διαβαίνει κάποια ειδική πύλη μετάλλαξης παίρνοντας το χρίσμα. Δεν επιφοιτείται αίφνης από το άγιο πνεύμα. Δεν αλλάζει η θέση τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αλλάζει τα χαρακτηριστικά της θέσης ανάλογα με τις ήδη υπάρχουσες ικανότητες του. Και φυσικά τα πάντα κρίνονται στο τέλος μιας θητείας.
Τα πάντα κρίνονται εκ του έργου που αφήνει πίσω του ένας απερχόμενος δήμαρχος και από την μαγιά που αφήνει στον επόμενο. Αν τα περιεχόμενα αυτού του έργου είναι σημαντικά σε ποσότητα και ποιότητα ο απερχόμενος κρίνεται ευνοϊκά και αφήνει ξοπίσω του μια θετική αύρα. Αν όχι, συμβαίνει το αντίθετο. Πολύς κόσμος πιστεύει ότι για να κριθεί ένας δήμαρχος ως επιτυχημένος αρκεί να κάνει τα αυτονόητα.
Να διατηρεί την πόλη καθαρή, να φέρνει νερό στις βρύσες, να ξεχιονίζει τους δρόμους τον χειμώνα και να ανάβει πολύχρωμα λαμπιόνια κατά τις γιορτές.
Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος που θα εγγυηθεί μια τέλεια, τετράχρονη καθημερινότητα στον δημότη, δίχως να προσφέρει τίποτε περισσότερο από αυτήν, θα πρέπει στο τέλος της θητείας του να στιγματιστεί ως ένας κατεξοχήν αποτυχημένος Δήμαρχος. Θα είναι σαν εκείνον τον δούλο της παραβολής του Ιησού, που του έδωσε ο κύριος του ένα τάλαντο κι αυτός, αντί να το δουλέψει και να το αυγατίσει, πήγε και το έθαψε προκειμένου να το επιστρέψει ατόφιο.
Ένας δήμαρχος που παραλαμβάνει και αποδίδει μια πεντακάθαρη και τέλεια γρασαρισμένη σε όλους τους μηχανισμούς της πόλη, δίχως να βάλλει ακόμα ένα λιθαράκι σε αυτήν, δίχως να επιφέρει την παραμικρή βελτίωση στα συνολικά χαρακτηριστικά της , είναι ξεκάθαρα ένας απλός διαχειριστής. Ένας box mover που θάλεγαν και οι αμερικάνοι.
Η Καθημερινότητα κάνει την ζωή του δημότη πιο λειτουργική κι ευχάριστη. Δεν του φέρνει όμως φαί στο τραπέζι. Η καθημερινότητα μπορεί να αποτελεί το αποκλειστικό ζητούμενο μόνον σε πόλεις αυτάρκεις και πρόσπορες που έχουν λυμένο το οικονομικό τους πρόβλημα.
Σε πόλεις σαν την δική μας που παραπαίουν οικονομικά και εξαχνίζονται δημογραφικά, η καθημερινότητα φαντάζει σαν ένα τραγικό αστείο. Η Καστοριά σήμερα χρειάζεται οικονομική αναζωογόνηση και έναν Δήμαρχο που θα δουλέψει περισσότερο σαν επιχειρησιακός manager και σαν CEO.
Χρειάζεται φαντασία και ιδέες μεταμόρφωσης που θα αλλάξουν ριζικά την εικόνα της και θα την καταστήσουν τόπο άκρως επιθυμητό από τουρίστες με βαριά πορτοφόλια, πολύ πιο πάνω από την εικόνα του κάθε ανταγωνιστικού προορισμού στην γειτονιά της.
Αυτό θα πρέπει να το ένα και μοναδικό ζητούμενο της νέας Δημαρχίας.
Λεωνίδας Εκιντζόγλου