Λέμε και ξαναλέμε την φράση του συρμού “τα παράπονα στον Δήμαρχο” αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να την συμπληρώσουμε με την φράση “τα παράπονα στον Δημότη”.

Γιατί η γαϊδουριά δεν παλεύεται.
Μερικές φορές μάλιστα λαμβάνει εκπληκτικές διαστάσεις.
Πριν από λίγο μάζεψα σακούλα με σκουπίδια αποφαγιών που κάποιος είχε κρεμάσει στα κάγκελα του παλιού πνευματικού δύο μόλις μέτρα δίπλα από δύο τεράστιους κάδους σκουπιδιών και τρεις κάδους ανακύκλωσης. Επειδή απλώς βαρέθηκε να κάνει έξη βήματα.
Το ίδιο συμβαίνει παντού.
Κάθονται σε παγκάκια μέσα στα πάρκα, τρώνε και αφήνουν τα σκουπίδια επάνω στο παγκάκι φεύγοντας.
Πηγαίνουν σε προαύλια σχολείων πίνουν μπύρες σπάνε τα μπουκάλια στους τοίχους και αφήνουν σκορπισμένα τα θρύψαλα εκεί που την επομένη παίζουνε μικρά παιδιά.
Ανεβαίνουν στις Αρρένες, τρώνε, πίνουν, πετάνε τα σκουπίδια τους δεξιά κι αριστερά και φεύγουν. Για να ανέβει αυτοκίνητο του Δήμου εκεί πάνω να μαζέψει σκουπίδια θέλει ταξίδι μιας ολόκληρης εργασιακής ημέρας και ένα κάρο λεφτά σε βενζίνη.

Και δεν είναι θέμα ‘παιδείας” που λένε οι περισσότεροι.
Είναι θέμα Αγωγής. Αυτής που δίνεται από τους γονείς στα παιδιά στο σπίτι. Είναι και θέμα κακεντρέχειας. Και εκδικητικότητας. Και μίσους απέναντι στην πόλη και στο κοινωνικό σύνολο. Είναι δείγμα άρρωστων μυαλών και σάπιων ψυχών. Που έχουν χάσει την αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα. Την αίσθηση της συλλογικής ευθύνης.
Αν αυτό συνεχιστεί οποιαδήποτε προσπάθεια οποιασδήποτε αρχής για την βελτίωση της καθημερινότητας μας θα αποδειχθεί καταδικασμένη.