Ξανάρχισε πάλι ο καυγάς με τις αεροπορικές πτήσεις προς και από την Καστοριά. Ένα πονεμένο θέμα δεκαετιών το οποίο διαιωνίζεται και ταλανίζει τους πάντες.
Ένα θέμα το οποίο ενώ είναι ΚΑΘΑΡΑ λειτουργικό κάθε φορά έρχεται στην επικαιρότητα για πολιτικούς λόγους από πολιτικά πρόσωπα προκειμένου να εξυπηρετήσει τα πολιτικά τους προφίλ.
Τι πραγματικά όμως συμβαίνει με το αεροδρόμιο Αριστοτέλης;
Πρόκειται υποτίθεται για ένα αεροδρόμιο το οποίο είχε και έχει έναν αναπτυξιακό χαρακτήρα.
Είναι έτσι πραγματικά; Συνέβαλε άραγε η ύπαρξη του ουσιαστικά σταθερά και μεθοδικά στην τοπική ανάπτυξη; Αμφιβάλλω πως μπορεί να βρεθεί πολίτης -ή τεχνοκράτης- που να ισχυριστεί στα σοβαρά κάτι τέτοιο.
Το αεροδρόμιο Αριστοτέλης κατασκευάστηκε με μια λάθος στρατηγική ανάπτυξης. Ολόκληρη η Δυτική Μακεδονία θα έπρεπε να διαθέτει ΕΝΑ και μοναδικό αεροδρόμιο, σε ένα κομβικό σημείο προσβάσιμο και από τους τέσσερεις νομούς.
Εμείς κατασκευάσαμε ΔΥΟ, το ένα δίπλα στο άλλο και τα λειτουργούμε ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ στις ΙΔΙΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ. Σηκώνεται το αεροπλάνο από το ένα κι ευθύς αμέσως ξανακατεβαίνει και προσγειώνεται στο άλλο. Το οποίο -με αεροπορικά μέτρα και σταθμά- είναι ‘κολλητό’ του. Συμβαίνει πουθενά αλλού στον κόσμο κάτι τέτοιο; ΟΧΙ βέβαια. Γιατί αποτελεί κραυγαλέα σπατάλη χρόνου, καυσίμου και χρημάτων. Πρόκειται δηλαδή για κάτι ζημιογόνο εμπορικά και επιχειρησιακά. Παρ’ όλα αυτά εμείς το κάνουμε γιατί -εντελώς λαικίστικα- εξυπηρετούμε ψηφοφόρους σε Κοζάνη και Καστοριά σαν να επρόκειτο για στάσεις του αστικού ΚΤΕΛ.
Είναι ωστόσο το αεροδρόμιο ‘Αριστοτέλης’ ένα κανονικό επιχειρησιακό αεροδρόμιο;
Όχι βέβαια.
Δεν διαθέτει υπόγειες δεξαμενές τροφοδοσίας των σκαφών. Δεν διαθέτει ραδιοβοηθήματα τυφλών προς-απογειώσεων. Δεν διαθέτει πύργο ελέγχου, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, πυροσβεστικά οχήματα και μονάδα διάσωσης, δεν διαθέτει καν μια σκάλα επιβίβασης/ αποβίβασης επιβατών της προκοπής. Ούτε ένα κυλικείο να κάτσει κάποιος και να πιεί εν αναμονή ένα καφεδάκι.
Κοντολογίς, αντί να φτιάξουνε ένα αληθινά διεθνές αεροδρόμιο το οποίο θα επέτρεπε στην Καστοριά να γίνει παγκόσμιο κέντρο γούνας, προσελκύοντας εμπόρους και αγοραστές γουναρικών από όλο τον κόσμο, αυτοί φτιάξανε ένα αεροδρομιάκι της σειράς, σε επίπεδο χώρας της Λατινικής Αμερικής, το οποίο επιτρέπει να προσγειώνονται αεροπλανάκια της πλάκας, που επιτρέπουν ίσα- ίσα να πετάγεται κάποιος για «δουλειές» έως την πρωτεύουσα.
Αλλά, πέρα από τους βουλευτές που έχουν βρει την βόλεψη τους με αυτή την γραμμή, οι υπόλοιποι καστοριανοί ίσα-ίσα που (ανα)γνωρίζουν την ύπαρξη της και την περιφρονούνε, όσο πιο επιδεικτικά γίνεται. Ως προς την χρήση! Γιατί ως προς την ύπαρξη της, έχουν μια άλλη θεώρηση. Την θέλουν να υπάρχει, έτσι!!! Για να βρίσκεται!
Το ζήτημα πάντα με αυτό το αεροδρόμιο ήταν να βρεθεί ο αφελής εκείνος ιδιώτης επιχειρηματίας, ή μια αεροπορική επιχείρηση που θα δεχόταν να αγοράζει μοντέρνα ασφαλή, καλοσχεδιασμένα με άνετο εσωτερικού αεροπλάνα, να τα εξοπλίζει με όμορφες αεροσυνοδούς, γλυκά, φαγιά και καφεδάκια (όλα τζαμπέ) στο μενού και μετά να τα πετάει σε μια γραμμή που όλοι αρνούνται να κάνουν χρήση, δίχως να βγάζει φράγκο.
Κι επειδή τέτοιο κορόιδο ποτέ δεν στάθηκε ικανό να βρεθεί το πλάνο τροποποιήθηκε. Μπήκε ως δέλεαρ η ‘επιδότηση’ της γραμμής από το κράτος.
Πρόκειται για ένα ακόμα ευφυές ελληνικό κόλπο. Η γραμμή (οι γραμμές μάλλον μιας κι είναι περισσότερες) χαρακτηρίζονται με δυο τίτλους. Ως ‘αγονες’ και ως ‘εθνικής σημασίας’ και έτσι εξαναγκάζεται ολόκληρος ο πληθυσμός της χώρας να τις επιδοτεί μέσω της φορολογίας του. Στα πλαίσια δηλαδή μιας κρατικά κατευθυνόμενης οικονομίας επιδοτεί αεροπορικές διασυνδέσεις οι οποίες είναι ως μη χρησιμοποιούμενες εμπορικά μη κερδοφόρες μόνο και μόνον για να υπάρχουν.
Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ -από το 2010 έως το 2017- που αφορούν την δική μας γραμμή, αυτά θα του αποκαλύψουν μια τραγελαφική κατάσταση.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι κατά μέσο όρο λιγότερα από 3000 άτομα καβαλούν κάθε έτος το αεροπλάνο για να μετακινηθούν προς και από την Καστοριά. Η τάση παρουσιάζεται ελαφρώς ανοδική από χρονιά σε χρονιά δίχως αυτό να κάνει καμιά ιδιαίτερη εμπορική διαφορά. Ο μέσος όρος των μετακινήσεων είναι μεταξύ 120 με 250 άτομα τον μήνα.
Με μήνα αιχμής τον Ιούλιο.
Ούτε τον Μάιο όπως θα ήταν αναμενόμενο, μιας κι έχουμε την έκθεση γούνας, ούτε τον Γενάρη όπου έχουμε την τοπ ατραξιόν μας, τα καρναβάλια.
ΑΝ λοιπόν πάρουμε σαν μια μέση βάση κίνησης τους 150 επιβάτες ανά χειμερινό μήνα, αυτό μας θα μας έδινε 37 άτομα ανά εβδομάδα, τα οποία, μοιρασμένα στις 4 εβδομαδιαίες πτήσεις που ήδη υπάρχουν, θα έπιαναν 9 καρέκλες ανά πτήση.
Ποιος λογικός επιχειρηματίας θα έσπευδε ποτέ να ρίξει τα ωραία του λεφτουδάκια σε μια γραμμή τέτοιου φόρτου
Αυτή δεν είναι απλώς μια άγονη γραμμή. Είναι μια δειγματοληπτική. Μια γραμμή που εμπορικά δεν αξίζει καν να τίθεται προς συζήτηση η ύπαρξη της.
Μια γραμμή την οποία επιμένουμε να μην χρησιμοποιούμε.