• Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσει μια κοινωνία με επιτυχία έναν κίνδυνο, είναι να τον αντιμετωπίσει συντεταγμένα.
Τα μέλη της να αντιδράσουν όλα μαζί με τον ίδιο τρόπο, τον στρατηγικά επιλεγμένο ως πλέον ενδεδειγμένο.
• Αλλά προκειμένου να συμβεί αυτό υπάρχει μια προϋπόθεση. Όλα τα μέλη αυτής της κοινωνίας να διαθέτουν την ίδια ακριβώς αντίληψη κινδύνου. Πράγμα αυτονόητο όταν ο κίνδυνος είναι υλικός, απτός και φανερός αλλά πράγμα που γίνεται εξαιρετικά δύσκολο όταν ο κίνδυνος αχνοφαίνεται μόνο θαμπά μέσ’ την ομίχλη ή δεν ξεχωρίζει διόλου και μόνον εκ των υστέρων κι από τα αποτελέσματα διαπιστώνεται η ύπαρξη του.
• Τότε τα πράγματα δυσκολεύουν γιατί η παράταξη των εν δυνάμει μαχητών θρυμματίζεται σε άπειρες επί μέρους προσλήψεις. Άλλοι άνθρωποι στέκονται ικανοί να αντιληφθούν την ύπαρξη του αφανούς κινδύνου κι άλλοι όχι. Άλλοι δέχονται να συνασπιστούν και να αντιδράσουν πειθαρχούντες σε ένα ενιαίο κέντρο εντολών κι άλλοι αμφισβητούν δεδομένα, διχογνωμούν, υποπτεύονται χειραγωγήσεις, πονηρεύονται, αδρανούν ή και πράττουν ακόμα εντελώς αντίθετα προς το επίπεδο της συλλογικής ασφάλειας.
• Αυτή είναι και η περίπτωση του covid19.
• Ενώ ένα μέρος της κοινής γνώμης έχει αντιληφθεί πλήρως το μέγεθος του κινδύνου, ένα άλλο μέρος περί άλλων τυρβάζει. Είτε δεν έχει πειστεί επαρκώς, είτε απορρίπτει όλως διόλου την ύπαρξη του ιού, είτε φοβάται μια εκ των άνω παραπλάνηση. Ετσι αδρανεί ή συμπεριφέρεται αντίθετα με τα εντελλόμενα από την κεντρική διοίκηση.
• Και δυστυχώς η συμπεριφορά αυτού του δεύτερου -μη πεπεισμένου- μέρους είναι καθοριστική και κρίνει και την τύχη του πρώτου.
• Από την στιγμή που τα μέτρα της καραντίνας έχουν χαλαρώσει και ο λαός ξαναβγήκε από τα σπίτια του, όλη η υπόθεση της περεταίρω εξάπλωσης, ή μη, του ιού, έχει πλέον τεθεί στα χέρια του. Αν ο κόσμος τηρήσει τις δοθείσες οδηγίες, αν κρατήσει τις δέουσες αποστάσεις, αν φορέσει προστατευτικά μέσα, κλπ, τότε το υφιστάμενο ακόμα ιϊκό φορτίο σταδιακά θα εξαφανιστεί κι ο κίνδυνος θα εκλείψει.
• Αν δεν το κάνει και συγχρωτιστεί αναμεταξύ του δίχως τα στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης, τότε η επιμόλυνση θα εξαπλωθεί ραγδαία με απίστευτους ρυθμούς μέσα σε όλη την κοινωνική πυραμίδα.
• Μόνον που την δεύτερη φορά η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Μόνον που αυτή τη φορά η πολιτεία δεν θα επιδείξει την προηγούμενη ευχέρεια να καλύψει με τα αποθεματικά της κεφάλαια τις οικονομικές απώλειες μιας νέας οικονομικής στάσης γι αυτό και δεν θα επιχειρήσει καν να ξανακλείσει τον κόσμο στα σπίτια του.
• Αυτή την φορά το κακό –αν, ο μη γένοιτο, προκύψει- θα είναι ανεξέλεγκτο και όλο το βάρος του θα πέσει στο σύστημα υγείας. Του οποίου συστήματος υγείας είναι περιττό να πούμε πως γνωρίζουμε τις αμελητέες δυνατότητες. Κι έτσι, από κει που ήμασταν το καμάρι της Ευρώπης στην πρωτογενή διαχείριση της πανδημίας θα καταλήξουμε ουραγός της.
• Ποιοι? Εμείς, η πλέον πληγωμένη οικονομικά χώρα της Ένωσης, που είχαμε έναν κύκλο εργασιών ίσα-ίσα επαρκή για να κρατάει το κεφάλι μας έξω από το νερό….
• Αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι όπως πάνε στις πλατείες , στα πάρκα, στις καφετέριες και στις παραλίες, κι η ανυπακοή γίνει καθεστώς, τότε η Ελλάδα θα υποστεί μια κολοσσιαία υπαρξιακή καταστροφή.
• Και υγειονομική και οικονομική.
• Και αυτή την φορά δεν θα φταίει το πολιτικό μας σύστημα, τα κόμματα ή η κυβέρνηση. Αυτή την φορά θα φταίει η ξερή μας η κεφαλή η οποία είναι τίγκα σε θεωρίες συνωμοσίας και ντιπ άδεια σε προνοιακή σοφία.
• Αυτή την φορά η νεκροψία θα δείξει πως η κυβέρνηση πέτυχε εκεί όπου ο λαός απέτυχε.
• Και θάναι κρίμα!
Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου