Όπως συμβαίνει σε πολλούς κλάδους και τομείς της ζωής, έτσι και στον δημοσιογραφικό ή τον ευρύτερα τομέα της ενημέρωσης υπάρχει πολλές φορές έντονος εσωτερικός ανταγωνισμός.

Αυτός ο ανταγωνισμός επικεντρώνεται δυστυχώς όχι μόνο στην προσπάθεια για ενημέρωση, αποκάλυψη και εξασφάλιση αποκλειστικότητας αλλά και στην πρόσκαιρη αύξηση επισκεψιμότητας, αναγνωσιμότητας και τηλεθέασης, ανάλογα με το μέσο.

Το χειρότερο όμως είναι ότι ο ανταγωνισμός αυτός μεταμορφώνεται και παίρνει διαστάσεις ανθρωποφαγίας μόλις γίνει αντιληπτό ότι κάποιος “τραβάει” μπροστά και τα καταφέρνει καλά γενικότερα.

Έτσι, αρχίζει μια προσπάθεια ανάκτησης του χαμένου χώρου, όχι όμως μέσα από μια διαδικασία αυτοκριτικής και βελτίωσης, αλλά υποτίμησης και στοχοποίησης των υπολοίπων δια μέσου της φιλοσοφίας της “κατσίκας του γείτονα” και “του καρποφόρου δένδρου”. Απώτερος στόχος βέβαια δεν είναι να τραβήξουν και αυτοί μπροστά αλλά να κρατήσουν χαμηλά ή ακόμα και να γκρεμίσουν όποιον θεωρούν ότι απειλεί την κυριαρχία τους.

Όπως και να έχει όμως, πρόκειται για μια απεγνωσμένη και μάταιη προσπάθεια. Και αυτό γιατί το κοινό γνωρίζει πολλές φορές καλύτερα τι είναι αλήθεια και τι όχι.

Όταν η έπαρση και η ψευδαίσθηση της υπεροχής και ανωτερότητας συνδυάζονται με τις ανακρίβειες και την εμπλοκή πραγμάτων, καταστάσεων και προσώπων το αποτέλεσμα σίγουρα δεν είναι ειλικρινές  και αντικειμενικό. Αυτό συμβαίνει γιατί ο κόσμος που μας ακούει και μας διαβάζει δεν είναι τόσο χαζός οσο νομίζουν ή θα επιθυμούσαν κάποιοι.

Όλοι μπορούν και ξέρουν να διαχωρίζουν την προσωπική ανάρτηση από την επαγγελματική δημοσίευση, τις ανθρώπινες σχέσεις από τις επαγγελματικές συνεργασίες και γενικότερα το ποιοί είμαστε ελέφαντες και ποιοι όχι… Σας ευχαριστούμε όλους για την στήριξη, καθώς και για τον “πόλεμο”.