Τους Τελευταίους  9 μήνες  η κοινωνία μας βιώνει τον δικό της Γολγοθά, παλεύει με όλες τις δυνάμεις τις να αντιμετωπίσει ένα θανατηφόρο ιο που ήρθε και θρονιάστηκε και στο πέρασμα του  δεν κάνει διακρίσεις μικροί μεγάλοι είναι ολοι υποψήφια θύματα του  

Θίγει αυτή την αίσθηση παντοδυναμίας και μεγαλοσύνης που είχαμε αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια. Μας δείχνει το πόσο μικροί κι αδύναμοι παραμένουμε μπροστά στην Φύση και στα τερτίπια της, το πόσο εύκολα τα πράγματα μπορούν να ξεφύγουν από τον έλεγχο μας και να στραφούνε εναντίον μας.

Μας δείχνει επίσης πως μόνοι μας ΔΕΝ μπορούμε να επιβιώσουμε. Το αν τα καταφέρουμε ή όχι εξαρτάται και από τον διπλανό μας. Από το αν αυτός με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή είναι καθαρός ή μολυσμένος. Κι αν είναι… τότε η ζήση μας εξαρτάται από τον γιατρό, από τον νοσοκόμο, από τις παροχές του κράτους και του ιατρικού

Ένα είναι πάντως σίγουρο η  συνέπεια  και η κρισιμότητα των καταστάσεων απαιτεί να τεθούν παράμερα όλες οι δήθεν επαναστατικές μας διαθέσεις και να υπάρξει ένας συντονισμός σε μια κοινή γραμμή αντιμετώπισης του ιού.

Εν κατακλείδι να γίνουμε  μια γροθιά όλοι μαζί κι αποδείξαμε το χριστιανικό μας ενδιαφέρον, την συνοχή, την αλληλεγγύη και την άδολη αγάπη για τον διπλανό μας.