Η πλέον γνώριμη εικόνα της υπαίθρου.

Γυναίκες της αδιάκοπης κούρασης και της ακούραστης δουλειάς, γυναίκες του μπαξέ και του σπιτιού, γυναίκες χήρες, χαροκαμένες και ηρωίδες της καθημερινότητας.

Γυναίκες της ζωής και του θανάτου.

Ευλογημένοι όσοι ζήσαμε την Ελλάδα παρελθόντων ετών, εποχών που έφυγαν ανεπιστρεπτί, ανθρώπων που μόχθησαν και πολέμησαν για τη ζωή. Άνθρωποι που κράτησαν όρθια την Ελλάδα στις δύσκολες εποχές των πολέμων, αλλά και μεταπολεμικά. Η γυναίκα του χωριού, αυτή η απλή, πονετική και τραγική φιγούρα, η μαυροντυμένη, η μαντηλοφορούσα, αυτή η αρχετυπική μορφή της μάνας και της γιαγιάς, που θα μας συντροφεύει και θα μας στοιχειώνει ως την τελευταία μας πνοή.

Μνεία τα λιγοστά αυτά λόγια στη ζωή τους. Μια τόσο αθόρυβη ζωή, που έκρυβε μέσα της, όμως, τον βουβό πόνο της ξενιτιάς, της πείνας, του πολέμου, της φτώχειας, της δίχως ανάπαυλα και διακοπή κούρασης.

Αναπαυμένος να είναι ο κόσμος αυτός. Η Ελλάδα η ίδια.