Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι με τον συγγραφέα Ανδρέα Σταυρινό και το αστυνομικό του μυθιστόρημα “Τελευταία ευκαιρία”, από τις εκδόσεις Δρόμων.

Ο Ανδρέας Σ. Σταυρινός γεννήθηκε στη Σάμο το 1966 και με τη γυναίκα και τα παιδιά του ζει στην Αθήνα. Σπούδασε το Παιδαγωγικά στη Ράλλειο Ακαδημία του Πειραιά και μετεκπαιδεύτηκε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε αρκετά χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση και σήμερα υπηρετεί το δημόσιο σχολείο.

Ασχολείται με τη μουσική, τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία. Το 2008 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του “Η εντολή της διαθήκης” από της εκδόσεις “Δρόμων”.

Το έργο του χαρακτηρίζεται από την πρωτότυπη πλοκή, την ανατροπή περιστάσεων και συναισθημάτων και τον αιφνιδιασμό.

Η αντάμωση χαρακτήρων χαοτικών διαφορών, η ένταση στην εικόνα και η εξασφάλιση της λύτρωσης, έρχονται να προστεθούν στο έργο αυτό, δομώντας μια περιπέτεια, που ενδιαφέρεται να προβληματίσει για περισσότερα από την ήδη περιπλεγμένη εξέλιξή της.

 Ένα γυναικείο πτώμα μούλιαζε μες τα βροχόνερα και γύρω περίεργοι περαστικοί. Μια εικόνα φρικιαστική, καθόλου συνηθισμένη στο κέντρο της Αθήνας, αν και η εγκληματικότητα, κάποιες περιόδους, χτυπάει κόκκινο.

Μια εικόνα που έκανε τη βροχερή εκείνη μέρα, πιο απελπιστική. Μια εικόνα που χαράχτηκε στο μυαλό της και δεν έλεγε να την αφήσει σε ησυχία. Μια εικόνα που άλλαξε τη ζωή της. Μια εικόνα! Και όχι τόσο η εικόνα αυτή καθαυτή όσο το ίδιο…το πτώμα.

Με αφηγηματική δομή whodunit του ’60, δράση detective stories του ’30, εικόνες hard-boiled του ’40 και σε ενεστώτα χρόνο της έρευνας με διηγηματικά πισωγυρίσματα παρελθοντικών επίκτητων ψυχώσεων ή άλλων ψυχικών παθογενειών, θα μπορούσε να έχει τη λέξη “μαύρο” στον τίτλο ως suspence novel των γαλλικών ψυχολογικών αστυνομικών μυθιστορημάτων του ’50.

Αντίθετα, ο συγγραφέας επιλέγει το κόκκινο κι αυτό όχι στον τίτλο μα ως πινελιά σε ένα ομιχλώδες περιβάλλον. Δηλώνει έτσι ευθαρσώς πως δε θέλει να μιλήσει μόνο “αστυνομικά”, δηλαδή με πλοκή τέτοιου τύπου, αλλά και αλλιώς, ίσως πιο…κόκκινα.

Η βία κατά των γυναικών όμως, δεν είναι οικογενειακή υπόθεση. Αποτελεί το πιο διαδεδομένο ανομολόγητο έγκλημα, που πλήττει γυναίκες ανεξαρτήτως κοινωνικού ή οικονομικού επιπέδου. Μέσα στην οικογένεια, αλλά και στον εργασιακό χώρο, λεκτική ή σωματική, στο πλαίσιο της κοινωνικής της δράσης ή στο στενό οικογενειακό περιβάλλον, η βία που υφίσταται η γυναίκα -ένα μέρος του πολέμου που λέγαμε -είναι πολύπλευρη κι εκφράζει τα παγιωμένα στερεότυπα και την επιβολή εξουσίας που υφίσταται στην προσπάθειά της να καθορίζει η ίδια την τύχη της.

Καιρός λοιπόν να καταρριφθεί το απυρόβλητο. Με τη συσκότιση χάνεται το φως που πρέπει να λούζει τέτοιες ενέργειες. Όλα στο φως! Μόνο έτσι μπορεί να ανατραπεί ο φόβος, μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί η βία, μόνο έτσι μπορεί να τιμωρηθεί η “τιμωρία”, η “τιμωρία” της γυναίκας που επιλέγει την αυτοδιάθεση και την αυτονομία της, δημιουργώντας κομπλεξικές ανασφάλειες στο δράστη κατά τις οποίες απειλείται η “φυσική” κυριαρχία του, η “ισόβια” ηγεμονία του και η “εξ ορισμού” εξουσία του.

 Ένα ενδιαφέρον, πρωτότυπο, γρήγορο και καλογραμμένο βιβλίο, που κύριο αντικείμενό του αποτελεί σαφώς η κακοποίηση των γυναικών και η ανασφάλεια που μπορεί να νιώσει ένα αδύναμο ανθρώπινο ον στα χέρια ενός “άντρα”, τελικά, ίσως, αυτό να είναι μόνο η ευκαιρία του συγγραφέα – η αφορμή αν θέλετε να πει περισσότερα.

Ο συγγραφέας μάς μιλάει για το φόβο που βιώνει η γυναίκα, αυτόν τον φόβο που αν τον εκμεταλλευτεί σωστά μπορεί και να σωθεί. Μπορεί ο φόβος να ληφθεί ως συναγερμός και να τον κάνει να δραστηριοποιηθεί. Αρκεί βέβαια, ο συναγερμός να είναι αληθινός και το συναίσθημα να είναι φόβος και όχι φοβία. Η φοβία δεν οδηγεί πουθενά. Σωστότερα δεν οδηγεί σε λύσεις. Οδηγεί σε ψυχικές διαταραχές, σε φόβο ακόμα και των αστραπών…και σε χάσιμο πολύτιμου χρόνου από τη μικρή μας ζωή.

Όπως ακριβώς εκείνο το βράδυ της Τετάρτης, κατά τις έντεκα…Τί συνέβη εκείνη τη νύχτα;   Ένα μυθιστόρημα που σε κάθε σελίδα σε υποχρεώνει να σκέφτεσαι ή να χαμογελάς ή να…δακρύζεις.