Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι με τον Έκτο Τόμο της Σειράς “Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι” “Περί Προσευχής“. Κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2012. Γενική Επιμέλεια- Στοιχειοθεσία Σχέδια – Σελιδοποίηση – Διαχωρισμοί: Ιερόν Ησυχαστήριον  “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Εκτύπωση: Αφοί Μαυρογένη

Βιβλιοδεσία: Αφοί Βαρουσιάδη

Ο Γέροντας Παΐσιος υπήρξε μια από τις πιο φωτισμένες αγίες μορφές της Εκκλησίας μας, των τελευταίων δεκαετιών. Γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, που βρίσκεται στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924 και προτού γίνει μοναχός ονομαζόταν Αρσένιος.

Οι γονείς του, Πρόδρομος και Ευλαμπία Ενζεπίδη, ήταν πολύ ευσεβείς, ενώ ο Αρσένιος είχε άλλα εννιά αδέρφια. Ο Αρσένιος από την βρεφική κιόλας ηλικία, δέχτηκε την ευλογία από το Θεό να βαπτιστεί από έναν Άγιο που ζούσε στην περιοχή του, τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Ο Άγιος Αρσένιος προβλέποντας τον μελλοντικό αγιασμένο βίο του παιδιού, ζήτησε από την νονά του να το βαφτίσει Αρσένιο λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ήθελε να αφήσει και αυτός καλόγερο στο πόδι του, δηλαδή, που να έχει το όνομά του.

 Έναν μήνα σχεδόν μετά τη βάφτιση του Αρσενίου η οικογένειά του ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα, όπου τελικά εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα. Ο μικρός Αρσένιος ζούσε έχοντας μεγάλη αγάπη στο Χριστό και την Παναγία μας και είχε πολύ μεγάλο πόθο να γίνει μοναχός. Πολύ του άρεσε να πηγαίνει στο δάσος όπου, κρατώντας έναν ξύλινο σταυρό, που είχε φτιάξει μόνος του, προσευχόταν. Σε ηλικία 21 ετών κατατάσσεται στο στρατό, όπου διακρίνεται για το ήθος και τη γενναιότητά του. Πάντα ζητούσε να πηγαίνει στην πρώτη γραμμή και στις πιο επικίνδυνες θέσεις, προτιμώντας έτσι να βρίσκεται εκείνος σε κίνδυνο και όχι κάποιος άλλος. Πάρα πολλές φορές κινδύνευσε να σκοτωθεί ο ίδιος, να γλυτώσει κάποιος άλλος συστρατιώτης του. Αφού τελείωσε το στρατό πήγε στο Άγιο Όρος γιατί είχε αποφασίσει να μονάσει εκεί. Το 1954 γίνεται μοναχός με το όνομα Αβέρκιος και έπειτα Παΐσιος, όπου και μόνασε στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου και κατόπιν στην Ιερά Μονή Φιλοθέου. Ως μοναχός είχε υποδειγματική υπακοή ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει τους αδερφούς του μοναχούς όποτε και όπως μπορούσε. Από το έτος 1958 έως το 1964 ο Παΐσιος βρίσκεται βρίσκεται εκτός του Αγίου Όρους, στην περιοχή της Κόνιτσας αρχικά για να στηρίξει χιλιάδες ψυχές, και να τις βοηθήσει  να ξεφύγουν από την πλάνη των αιρετικών, ενώ αργότερα πηγαίνει στο ερημικό και δύσβατο Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Το 1964 επιστρέφει στο Άγιο Όρος. Εκεί μόνασε δίπλα σε χαρισματούχους γέροντες όπως ο παπά-Τύχωνας ο οποίος πολλές φορές έβλεπε την ώρα της Θείας Λειτουργίας, όπως ο ίδιος ομολογούσε, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ να δοξολογούν το Θεό. Ο γέροντας πια Παΐσιος το 1979 μόνασε σε ένα κελάκι μόνος του στην περιοχή “Παναγούδα”. Σιγά -σιγά αρχίζει να γίνεται γνωστή η αγία μορφή του σε όλο και περισσότερους προσκυνητές. Όλη την ημέρα, από την ανατολή μέχρι την δύση, συμβουλεύει, παρηγορεί, διώχνει κάθε στεναχώρια, γεμίζει τις ψυχές με πίστη, ελπίδα και αγάπη για τον Θεό, ενώ τις νύχτες διαβάζει επιστολές που κατά δεκάδες του έστελναν καθημερινά και προσεύχεται στον Θεό επί ώρες για τους ανθρώπους που του ζητούν βοήθεια. Σε όλη αυτή την καθημερινή κούραση του γέροντος Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν από το 1966. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωστεί λίγα χρόνια πριν, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρ’ όλ’ αυτά όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους. Οι τελευταίες του ημέρες ήταν οδυνηρές, γεμάτες αφόρητους πόνους, που ξεπερνούσε χάρη στην βαθιά πίστη και αγάπη του στο Θεό. Στις 12 Ιουλίου 1994 ο γέροντας Παΐσιος παρέδωσε την όσια ψυχή του ήρεμα και ταπεινά στον Κύριο, τον Οποίο τόσο αγάπησε και υπηρέτησε από τη νεαρή του ηλικία.

Στους πέντε προηγούμενους τόμους της σειράς “Λόγοι Γέροντος Παϊσίου” υπάρχουν αρκετές αναφορές στην προσευχή, αφού ο Γέροντας, ως μοναχός “καθ’ όλην την εντέλειαν“, κύριο έργο του είχε την προσευχή. Αλλά και στην επικοινωνία του με τους ανθρώπους, μοναχούς και λαϊκούς, επεδίωκε πάντοτε να τους βοηθήσει να εμπιστεύονται την ζωή τους στο Θεό μέσω της προσευχής. Στον τόμο αυτόν, ο οποίος εκδίδεται με την ευλογία του Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κασσανδρείας κ. Νικόδημου, περιλαμβάνονται λόγοι του Γέροντος Παϊσίου ειδικά για την προσευχή.

Για τον Γέροντα Παΐσιο η προσευχή είναι η μεγάλη δυνατότητα που μας έδωσε ο Θεός να επικοινωνούμε μαζί Του, για να ζητούμε την βοήθειά Του. Ο Γέροντας πονούσε, όταν έβλεπε ανθρώπους να ταλαιπωρούνται αγωνιζόμενοι “με τις λιγοστές ανθρώπινες δυνάμεις τους“, ενώ θα μπορούσαν να ζητήσουν την βοήθεια του Θεού, ο Οποίος “μπορεί να στείλει όχι απλώς δύναμη θεία, αλλά πολλές δυνάμεις θείες και τότε η Βοήθειά Του δεν θα λέγεται θεία βοήθεια μόνον, αλλά θαύμα Θεού“.

Γι’αυτό επέμενε ότι πρέπει να νιώσουμε την προσευχή ως ανάγκη και προσπαθούσε να βοηθήσει όσους δεν είχαν μάθει να προσεύχονται, “να βάλουν αρχή, για να πάρει μπρος η καρδιά τους στην προσευχή“.

 Όσους πάλι είχαν αποκτήσει την καλή συνήθεια της προσευχής, τους ενίσχυε για να προσεύχονται με περισσότερο φιλότιμο και μεγαλύτερη θερμή. Σε όλους όμως τόνιζε, ως κύρια προϋπόθεση για την επικοινωνία με τον Θεό, την μετάνοια και την ταπείνωση.

Η μετάνοια θα σου φέρει την ταπείνωση, η ταπείνωση θά σου φέρει την Χάρη του Θεού, και ο Θεός θα σου έχει μέσα στην Χάρη Του ό,τι χρειάζεται για την δική σου σωτηρία και ό,τι άλλο, σε περίπτωση που χρειαστεί, για να βοηθήσεις μια άλλη ψυχή“. Και σε άλλη επιστολή του γράφει: “Προσπαθώ να συντρίβομαι μπροστά στον Θεό απλώνοντας τις αμαρτίες μου και τις αχαριστίες μου να ζητώ ταπεινά το έλεός Του και να τον ευγνωμονώ δοξολογώντας”.

-Γέροντα πως καθαρίζει η καρδιά;

-Με την ταπείνωση, την ανεξικακία, την θυσία, την ανιδιοτέλεια, την εξαγόρευση, την άσκηση την προσευχή και προπαντός με την ευχή, καθαρίζει η καρδιά.

Η ευχή πετάει όλη την σαβούρα που έχει η καρδιά.

-Μπορεί Γέροντα, μόνο με την ευχή να καθαρίσει η καρδιά;

-Όχι, δεν γίνεται η κάθαρση μόνο με την ευχή, αν παράλληλα δεν υπάρχει ταπείνωση και δεν γίνεται ο ανάλογος αγώνας. Αν προσεύχεσαι και δεν προσπαθείς να τηρήσεις και τα άλλα που είπα, τότε χαμένος κόπος.

 Ή, αν τηρείς εκείνα και παραμελείς την προσευχή, πάλι χαμένος κόπος.

Αγωνίζεσαι και συγχρόνως προσεύχεσαι, ζητάς την βοήθεια του Θεού με την προσευχή, και έτσι σιγά – σιγά καθαρίζει η καρδιά. Αγώνας και προσευχή πάνε μαζί.