-
Αρχική > Η Διαδρομή στον Κόσμο του Βιβλίου > Οι Θεοί διψούν ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΣ

Οι Θεοί διψούν ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΣ

Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι με τον Γάλλο μυθιστοριογράφο – κριτικό Ανατόλ Φρανς και το βιβλίο του, “Οι Θεοί διψούν”, από τις Εκδόσεις: ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, σε μετάφραση του Τάκη Μπάρλα.
Ο Ανατόλ Φρανς πραγματικό όνομα Jacques Anatol – Francois Thibault γεννήθηκε στο Παρίσι στις 16 Απριλίου του 1844. Μοναχογιός ενός βιβλιοπώλη, έλαβε καλή μόρφωση και αμέσως  μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του προσλήφθηκε στις Εκδόσεις του Αλφόνς Λεμέρ, εκδότη των ποιητών του λεγόμενου “Παρνασσού”, όπου παρείχε διορθωτική, βιβλιογραφική και ταξινομητική εργασία ή έγραφε προλόγους σε εκδόσεις κλασικών έργων. Το 1876 έγινε βοηθός βιβλιοθηκάριου στην Γερουσία και παρέμεινε στην θέση έως το 1890, εξασφαλίζοντας αρκετό ελεύθερο χρόνο για την προσωπική του πνευματική ανάπτυξη. Σε αυτήν την περίοδο κατέθετε τακτικές συνεργασίες στα περιοδικά “Σφαίρα” και “Εικονογραφημένο Σύμπαν”, εξέδωσε τη νουβέλα “Le Crime de Sylvestre Bonnard”, 1881, που βραβεύτηκε από την Γαλλική Ακαδημία και από το 1886 ανέλαβε λογοτεχνικός διευθυντής της καθημερινής εφημερίδας “Οι Καιροί”.
Τον Σεπτέμβριο του 1886 γνωρίστηκε με την μαντάμ Αρμάν ντε Καγιαβέ, της οποίας το “σαλόνι” αποτελούσε το κέντρο της φιλολογικής ζωής του Παρισιού και μερικά χρόνια αργότερα χώρισε την έως τότε σύζυγό του, η οποία θεωρούσε ότι ο Φρανς την “παραμελούσε” και ξόδευε υπερβολικά ποσά σε βιβλία. Το 1895 εξέδωσε ένα βιβλίο αφορισμών του με τίτλο “Le jardin d’ Epicure”, μέσα στο οποίο εξέφραζε με την μεγαλύτερη ένταση τον αστικό σκεπτικισμό και ηδονισμό, που διέπνεε την Γαλλική κουλτούρα της εποχής, αλλά εν γένει και το υπόλοιπο συγγραφικό έργο του ίδιου. Από την άνοιξη του 1893 άρχισε να γράφει άρθρα κοινωνικής κριτικής στην “Ηχώ του Παρισιού” με τίτλο “Οι γνώμες του κυρίου Ζερόμ Κουανιάρ”, μέσα από τα οποία ασκούσε αυστηρή κριτική στους θεσμούς και εκδήλωνε συμπάθεια για τον κοινό καθημερινό άνθρωπο. Οι μέσα από τα άρθρα αυτά επιθέσεις του κατά της Εκκλησίας, του στρατού, της Δικαιοσύνης και των ανάλγητων μορφωμένων, τον έκαναν σύντομα να αποκτήσει σοβαρή πολιτική διάσταση, το δε έτος 1896 έγινε δεκτός στην Γαλλική Ακαδημία και λίγο μετά προσχώρησε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα.
 Έγραψε πολλά ακόμα βιβλία με πιο σημαντικά “Οι Θεοί διψούν”, 1912, “Η ανταρσία των αγγέλων”, 1914, και μια βιογραφία της Ζαν ντ’ Αρκ (1908).
Εξαιτίας του αντιθεοκρατικού πνεύματος των έργων του, τα βιβλία του Φρανς μπήκαν στη λίστα (index) απαγορευμένων βιβλίων της Καθολικής Εκκλησίας. Το 1920 νυμφεύθηκε την κατά 27 χρόνια νεότερή του Έμμα Λαπρεβότ, πρώην καμαριέρα της μαντάμ Αρμάν ντε Καγαβιέ, το 1921 ταξίδεψε στην Στοκχόλμη όπου του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας και την επόμενη χρονιά δημοσίευσε στην “Ουμανιτέ” τον “Χαιρετισμό προς τα Σοβιέτ”, για να χάσει όμως όλες τις ψευδαισθήσεις του λίγο αργότερα όταν οι Γάλλοι διανοούμενοι καταγγέλθηκαν ως “ανεπιθύμητοι ερασιτέχνες” από το 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη Μόσχα. Πέθανε στο Παρίσι στις 12 Οκτωβρίου 1924. Το σύνολο των έργων του εκδόθηκε κατά την περίοδο 1925 – 1935 σε 25 τόμους.
Περίληψη 
Ο Ανατόλ Φρανς περιγράφει τη ζωή ενός νεαρού Παριζιάνου που από ζωγράφος μετατρέπεται σταδιακά σε αιμοβόρο ένορκο που στέλνει δεκάδες ανθρώπους κάθε μέρα στη λαιμητόμο. Η γκιλοτίνα, ο Ροβεσπιέρος, ο Δαντών και το Βασίλειο του Τρόμου αναβιώνουν μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, που δικαίως τιμήθηκε με το “Μεγάλο Βραβείο των καλύτερων μυθιστορημάτων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα”.
Όπως οι μεγάλοι κυκλώνες στην τυφλή τους μανία δεν αφήνουν τίποτα όρθιο, ισοπεδώνοντας και καθαρίζοντας το έδαφος, έτσι και οι μεγάλες επαναστάσεις ξεριζώνουν και ανατρέπουν συθέμελα το παλιό για να χτίσουν στη θέση του το καινούριο. Το ’89 η πρώτη μεγάλη πολιτική επανάσταση ανέτρεψε και εκμηδένισε ό,τι ως τότε θεωρούνταν αιώνιο και απαραβίαστο, ανοίγοντας για την ανθρωπότητα μια νέα εποχή ελευθερίας και προόδου. Οι Θεοί διψούν αυτές τις μεγάλες μέρες απηχούν και ζωντανεύουν μ’ όλες τις εξάρσεις και τις μικρότητές του.
Απόσπασμα
Η κατάθεση του μάρτυρα που εξετάστηκε πρώτος ήταν πολύ επιβαρυντική. Σ’ αυτόν στηριζόταν ολόκληρη η κατηγορία. Οι μάρτυρες όμως που καταθέσανε, ύστερα, φανήκανε απεναντίας ευνοϊκοί για τον κατηγορούμενο. Η αγόρευση του αντεισαγγελέα ήταν δριμύτατη, αλλά περιορίστηκε σε αοριστολογίες. Ο συνήγορος μίλησε με έναν τόνο αλήθειας, που κέρδισε για τον κατηγορούμενο συμπάθειες που δεν είχε κατορθώσει να εξασφαλίσει ο ίδιος. Η συνεδρίαση διακόπηκε και οι ένορκοι συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα διασκέψεων. Εκεί, ύστερα από μια σκοτεινή και συγκεχυμένη συζήτηση, διαιρέθηκαν σε δύο ομάδες, σχεδόν ισάριθμες. Απ’ το ένα μέρος ήταν οι αδιάφοροι, οι χλιαροί, οι συζητητές, που κανένα, πάθος δεν τους παρέσερνε, κι απ’ το άλλο εκείνοι που άφηναν να τους κυβερνάει το αίσθημα, που πολύ λίγο τους επηρέαζαν τα επιχειρήματα και δικάζανε μονάχα με την καρδιά. Αυτοί καταδίκαζαν πάντα. Ήταν οι καλοί, οι αγνοί. Δε συλλογίζονταν παρά πως να σώσουν τη Δημοκρατία και δε σκοτίζονταν για όλα τ’ άλλα.
Η στάση τους έκανε μεγάλη εντύπωση στον Γκαμελέν, που ένιωθε πως βρισκόταν σε ψυχική επικοινωνία μαζί τους.
Μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος περιγράφονται τα θετικά και τα αρνητικά της Επανάστασης και οι συνέπειες που είχαν στη ζωή των πρωταγωνιστών του βιβλίου. Άραγε, υπάρχει χώρος για την τέχνη, τον έρωτα, τη ζωή; Μπορεί ο άνθρωπος να διώξει το άγριο θηρίο που κατοικεί μέσα του και να γαληνέψει, να συγχωρέσει και να χτίσει από την αρχή;
 Ένα ιστορικό γεγονός τεράστιας σημασίας, που συγκλόνισε και σχεδόν άλλαξε τον κόσμο ολόκληρο βρίσκεται κάτω από το μικροσκόπιο ενός σπουδαίου σοσιαλιστή συγγραφέα που θεωρήθηκε αιρετικός και μπήκε σε μαύρες λίστες. Ένα βιβλίο που παρόλο που γράφτηκε χρόνια πριν, είναι πάντα επίκαιρο. Ένα κλασικό αριστούργημα.

 

 

 

 

Top
Enable Notifications OK No thanks