Η Μύκονος δεν αποτελεί παρά ένα μικρό παράδειγμα του πως μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να στραβώσουν τόσο πολύ τα πράγματα.
Το να κλείσεις την μουσική στην Μύκονο δεν είναι αστείο πράγμα. Είναι κάπως σαν να κλείνεις την μουσική στο ραδιόφωνο. Δεν θα έχεις πια ραδιόφωνο! Θα στέκεσαι μπροστά σε ένα κουτί. Ετσι κι η Μύκονος. Επαψε αίφνης το νησί να είναι ένας τόπος διασκέδασης και μετατράπηκε σε έναν αιγιοπελαγίτικο βράχο. Βροχή έπεσαν την επομένη οι ακυρώσεις. Παρ’ όλα αυτά -και παρ’ όλο το τεράστιο πολιτικό κόστος- η κυβέρνηση το τόλμησε! Και το τόλμησε επειδή στην ζυγαριά μπήκαν πολύ πιο σημαντικά θέματα από το συμφέρον των νησιωτικών επιχειρήσεων. Μπήκε η ανθρώπινη ζωή. Και όταν πέφτει ένα τέτοιο βαρίδι στην ζυγαριά, κάθε τι άλλο δεν φτουράει.
Η Μύκονος δεν αποτελεί παρά ένα μικρό παράδειγμα του πως μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να στραβώσουν τόσο πολύ τα πράγματα. Από κει που βλέπεις ν’ ανοίγει ο τουρισμός και να παίρνει τα πάνω της η τοπική οικονομία έρχεται ξαφνικά μια αιφνιδιαστική στροφή στα πανδημικά κι επιβάλει κλείσιμο των πάντων.
Θυμάστε μήπως εκείνο το παλιό επιτραπέζιο παιχνίδι, το ‘φιδάκι»? Εκείνο που ‘ριχνες το ζάρι και έφερνες εξάρες κι έσκαγες ένα χαμόγελο ίσαμε τα αυτιά, αλλά κει πάνω που χαιρόσουν που προχώραγες τόσο μπροστά… τσαφ, νάσου κι έπεφτες μεσα στο στόμα του φίδακα που σε ξαναγυρνούσε πίσω και φτου ξανά- μανά από την αρχή… Ε κάτι τέτοιο έπαθε κι η Μύκονος. Και το πάθημα της είναι κάτι που μπορεί να συμβεί οπουδήποτε ανά την επικράτεια. Θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί και σε εμάς…
Γι αυτό και θέλει μεγάλη προσοχή το θέμα. Από όλους. Κι ειδικά από τους υπευθύνους της διασκέδασης που αποτελούνε και τα πιο βαριά ζύγια. Αποστάσεις παιδιά, μάσκες, ήπια χαλαρή μουσική, όχι πανωσηκώματα, όχι χορούς απάνω στα τραπέζια, όχι τσακίρ κέφια! Μα θα μου πεις, μπαρ και κλαμπ στο μουλωχτοκαθιστό στέκουν? Εκκλησιές θα τα κάνουμε? Στέκουν, δεν στέκουν, αυτά είναι για φέτος τα γράμματα.
Καλύτερα να πάει η διασκέδαση μας στο μισό παρά στο καθόλου. Καλύτερα να ακούς χαμηλά την μουσική παρά να μη παίζει διόλου. Καλύτερα να κάθεσαι σε ένα τραπέζι και να συζητάς παρά να βρίσκεις σφραγισμένη την πόρτα.
Αν έδειξε ένα πράγμα η Μύκονος είναι πως η κυβέρνηση δεν χαρίζει κάστανα. Οσες, όποιες κι να ήταν οι αντιδράσεις επέδειξε πυγμή κι αποφασιστικότητα. Οπότε δεν συντρέχει λόγος να πάμε κι εμείς και ν’ αρχίσουμε να ξυνόμαστε στην γκλίτσα του Χαρδαλιά…
Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου