-
Αρχική > Η Διαδρομή στον Κόσμο του Βιβλίου > Άνθρωποι και ποντίκια – Τζων Στάινμπεκ

Άνθρωποι και ποντίκια – Τζων Στάινμπεκ

Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι με τον κορυφαίο, βραβευμένο με Νόμπελ, Αμερικανό συγγραφέα του 20ού αιώνα Τζον Στάινμπεκ και το καταπληκτικό του έργο “Άνθρωποι και Ποντίκια”. Εκδότης: Παπαδόπουλος. Μετάφραση: Μακρόπουλος Μιχάλης.

Ο Τζον Ερνστ Στάινμπεκ γεννήθηκε στο Σαλίνας της Καλιφόρνιας το 1902. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, κύριος εκπρόσωπος του νατουραλισμού και της κοινωνικής πεζογραφίας στη χώρα του. Στο έργο του ασχολήθηκε με την εργατική τάξη της δεκαετίας του ’30, την εποχή του μεγάλου κραχ ή της “Μεγάλης Ύφεσης” της αμερικανικής οικονομίας· παρ’ όλη την απαισιοδοξία που φέρνει η νατουραλιστική προσέγγιση, το έργο του διαπνέεται από ποιητικά και ανθρωπιστικά στοιχεία, διαγράφοντας τους ήρωές του σαν πραγματικούς χαρακτήρες.

Ο Στάινμπεκ έγινε γνωστός με το μυθιστόρημα “Τορτίλα Φλατ” το 1935, αλλά η μεγάλη επιτυχία ήλθε το 1937 με το “Άνθρωποι και ποντίκια”. Δύο χρόνια αργότερα με τα “Σταφύλια της οργής” καθιερώθηκε μαζί με τον Φώκνερ και τον Χέμινγουεϊ ως ένας από τους τρεις μεγάλους σύγχρονους αμερικανούς συγγραφείς. Το 1940 το μυθιστόρημά του τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Στάινμπεκ εργάστηκε ως πολεμικός ανταποκριτής για λογαριασμό της εφημερίδας “New York Herald Tribune”, ενώ το 1948, σε μια εποχή όπου οι ΗΠΑ είχαν καταληφθεί από αντικομμουνιστική υστερία, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση. Υπήρξε προσωπικός φίλος δύο αμερικανών προέδρων: του Τζων Κένεντι και του Λίντον Τζόνσον. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1962. Πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1968.

Τα πιο γνωστά και πολυδιαβασμένα του μυθιστορήματα είναι: “Η αμφίβολη μάχη”, “Άνθρωποι και ποντίκια”, “Ο δρόμος με τις φάμπρικες”, “Τα σταφύλια της οργής”, “Ανατολικά της Εδέμ”, “Η πεδιάδα της Τορτίγια”, “Ουράνιες βοσκές”, κ.ά.

Περίληψη

 Ο Λένι είπε: “Πες πώς θα ‘ναι όταν θα ‘χουμε τη γη μας”.

Ο Τζορτζ αφουγκραζόταν ν’ ακούσει τους μακρινούς ήχους. Για μια στιγμή πήρε ύφος ανθρώπου πρακτικού και μεθοδικού. “Κοίτα πέρα από το ποτάμι, Λένι, και θα σου πω, ώστε σχεδόν να το δεις”.

Ο Λένι γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε προς την αντίπερα όχθη της λίμνης και ψηλά προς τις σκοτεινιασμένες πλαγιές των Γκάμπιλαν. “Θα ‘ χουμε λίγη γη” άρχισε ο Τζορτζ. Έβαλε το χέρι στην πλαϊνή του τσέπη κι έβγαλε το λούγκερ του Κάρλσον”.

Στην Αμερική του μεσοπολέμου, του κραχ, ο γιγαντόσωμος κι απλοϊκός Λένι κι ο μικρόσωμος κι έξυπνος Τζορτζ γυρνούν από τόπο σε τόπο, πλάνητες, αναζητώντας δουλειά. Ο Λένι δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος και του αρέσει ν’ αγγίζει τα απαλά πράγματα – τη γούνα ενός ζώου, τα μαλλιά μιας κοπέλας. Οι δυο αταίριαστοι αλλά αχώριστοι φίλοι πιάνουν δουλειά σ’ ένα αγρόκτημα, και εκεί, με αφορμή την όμορφη γυναίκα του μοχθηρού Κέρλι, που είναι ο γιος του αφεντικού, μια τραγωδία ξετυλίγεται.

To “Άνθρωποι και ποντίκια” είναι μια σκληρή μα και βαθιά ανθρώπινη ιστορία διαψευσμένων ονείρων. Από το 1937 που εκδόθηκε, έχει παρουσιαστεί πάμπολλες φορές στο θέατρο, έχει διασκευαστεί για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, και θεωρείται από τα αναμφισβήτητα αριστουργήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα.

Απόσπασμα

Ο Τζορτζ γονάτισε δίπλα στη μικρή λίμνη κι ήπιε μαζεύοντας και ξαναμαζεύοντας νερό, γρήγορα, με τη χούφτα του. “Έχει εντάξει γεύση” παραδέχτηκε. “Αλλά δε μου μοιάζει τρεχούμενο. Δε πρέπει να πίνεις ποτέ νερό που δεν είναι τρεχούμενο, Λένι” είπε στο βρόντο. “Θα ‘πινες ως κι απ’ τον υπόνομο εσύ αν διψούσες”. Έριξε νερό στο πρόσωπό του και το ‘τριψε, τρίφτηκε κάτω από το πιγούνι και στο σβέρκο. Μετά ξανάβαλε το καπέλο του, τραβήχτηκε παραπίσω, δίπλωσε τα γόνατά του και τα αγκάλιασε. Ο Λένι, που παρακολουθούσε, τον μιμήθηκε στην εντέλεια. Τραβήχτηκε κι αυτός, λύγισε τα γόνατα, τα αγκάλιασε και κοίταξε τον Τζορτζ να δει αν το είχε κάνει καλά. Κατέβασε το καπέλο του λίγο πιο χαμηλά πάνω απ’ τα μάτια, όπως το είχε φορεμένο ο Τζορτζ.

Ο Τζον Στάινμπεκ υπογράφει ένα καθηλωτικό, συγκλονιστικό και αριστουργηματικό μυθιστόρημα. Ένα ψυχογράφημα του αγώνα της επιβίωσης και της ελπίδας δυο τόσο διαφορετικών μεταξύ τους φίλων, όταν η Αμερική μαστίζεται από τις συνέπειες της οικονομικής ύφεσης  του 1929. Η φτώχεια, η ανεργία, η αξιακή κρίση, η εκμετάλλευση, το αδιέξοδο, η κατάρρευση των ονείρων, όλα όσα αντιμετωπίζουμε στο δικό μας τωρινό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον,  κάνει το βιβλίο διαχρονικό και επίκαιρο όσο ποτέ. Όπως είπε και ο ίδιος ο συγγραφέας:

Ο ίδιος ο άνθρωπος έχει καταστεί η μεγαλύτερή μας απειλή και η μοναδική μας ελπίδα”.

 

Top
Enable Notifications OK No thanks