• Φίλος λογιστής, πολύ παλιός στο επάγγελμα, μου βγήκε παραπονούμενος τις προάλλες. ‘Γράψε κάτι’ μου είπε ‘και για εμάς. Εχουν μετακυλήσει το σύνολο σχεδόν των διαδικασιών από τις εφορίες πάνω μας δίχως όμως την παραμικρή μνεία περί μιας στοιχειώδους άνωθεν αμοιβής -ή επιδότησης- για όλο αυτό το επιπρόσθετο έργο’.

• ‘Και γιατί δεν τα ζητάς από τους πελάτες σου?’ του πρότεινα αβασάνιστα.

• ‘Ναι, τα έχω ζητήσει, μου είπε , ‘κι αυτοί μου απάντησαν πως δεν θα αρχίσουν να πληρώνουν ΤΩΡΑ για υπηρεσίες που ΕΩΣ ΤΩΡΑ απολάμβαναν δωρεάν…

’ • Απάντηση η οποία με υποψίασε για το βάθος του ζητήματος…

• Τι έχει συμβεί -και συνεχίζει να συμβαίνει- τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας?

• Μια σταδιακή μετακύλιση διοικητικών αρμοδιοτήτων, ενεργειών και πράξεων που έως τώρα ασκούνταν αποκλειστικά υπό Δημόσιο μανδύα προς τον ιδιωτικό τομέα.

• Κάτι το οποίο- υποθέτω- πως συμβαίνει επειδή το αιρετό μέρος του κράτους προσπαθεί να επιλύσει τα χρονίζοντα ζητήματα και τις δυσλειτουργίες που προκαλεί το διορισμένο του τμήμα.

• Ολοι γνωρίζουμε πως η ελληνική δημόσια διοίκηση και οι υπηρεσίες της κινούνται με ταχύτητα χελώνας. Ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι –όχι όλοι, αλλά στην μεγάλη τους πλειονότητα- έχουν μετατραπεί σε αδιάφορους και ανάλγητους τυραννίσκους που πηγαινοέρχονται στις υπηρεσίες τους δίχως να παράγουν πραγματικό έργο και κυρίως δίχως να παράγουν έργο σε σύντομο χρόνο ή με διαδικασίες ευμενείς προς τους πολίτες.

• Αυτό έρχεται πια και σταδιακά αλλάζει, αλλά αλλάζει δίχως να θίγεται η ρίζα του προβλήματος που είναι η κατοχυρωμένη και -με νύχια και δόντια υπερασπιζόμενη- ιερή μονιμότητα του Δημοσίου. • Τα συνδικαλιστικά όργανα άλλωστε έχουν αρχίσει να παίρνουν χαμπάρι τις αλλαγές και έχουν κυριολεκτικά σκυλιάσει, αναγιγνώσκοντας την απαξίωση που αυτές κουβαλάν μαζί τους. Γι αυτό και έχουν επιδοθεί σε έναν πόλεμο έως εσχάτων, προσβάλλοντας στα ανώτατα δικαστήρια όλα τα διατάγματα, νόμους, διοικητικές πράξεις και εγκυκλίους που μεταφέρουν τομείς και τμήματα των δημόσιων καθηκόντων προς τον ιδιωτικό τομέα.

• Παρ’ όλα αυτά το πράγμα σιγά-σιγά προχωράει

• Ο παλιός δημόσιος αριθμός 184 των ραντεβού, ήδη παραδόθηκε σε ιδιώτες.

• Στα δημόσια νοσοκομεία δόθηκε η δυνατότητα να πραγματοποιούνται ΚΑΙ ‘ιδιωτικές’ εγχειρήσεις.

• Ιδιώτες πολιτικοί μηχανικοί απέκτησαν την δυνατότητα να επιβλέπουν δημόσια έργα

• Ειδικά λογιστικά γραφεία που πήραν άδεια από την ΕΛΤΕ (επιτροπή λογιστικής τυποποίησης και ελέγχων) μπορούν πλέον να πραγματοποιούν φορολογικούς ελέγχους για λογαριασμό του κράτους

• Ιδιώτες λογιστές ή δικηγόροι, με πιστοποιημένη επάρκεια μέσω εξετάσεων, μπορούν πλέον να εκδίδουν συντάξεις εντός 90 ημερών

• Ειδικοί φοροτεχνικοί και νομομαθείς ελεύθεροι επαγγελματίες μπορούν πλέον να ‘συνεπικουρούν’ τους υπαλλήλους του ΙΚΑ στο ‘εργο’ τους.

• Υπηρεσίες καθαριότητας δημόσιων χώρων έχουν πλέον σταθεί δυνατόν να ανατίθενται σε ιδιωτικά συνεργεία.

• Ολοι οι φόροι, οι πληρωμές, τα παράβολα που κάποτε γινόταν στα δημόσια ταμεία, έχουν πλέον οριστικά μεταφερθεί στα γκισέ των τραπεζών.

• Και πολλά άλλα που δείχνουν ότι πραγματικά, ένα μέρος του δημόσιου τομέα, σταδιακά εξαερώνεται και μετατρέπεται σε αχνό, σε καπνό, σε καθαρό αέρα…

• Ας ελπίσουμε πάντως ότι όλο αυτό θα μεταφραστεί σταδιακά και σε μικρότερο Δημόσιο και σε λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους και σε λιγότερα λειτουργικά κρατικά έξοδα.

• Με την επιφύλαξη πάντα του ΑΝ είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε…

• Και πρέπει να το λέμε αυτό, γιατί το όνειρο του νεοέλληνα για ‘μια θέση στο δημόσιο’ όλη αυτή η νέα μεθοδολογία έχει αρχίσει να το υπονομεύει.