Η ανησυχία περί ενός επικείμενου λιμού εξαιτίας του αποκλεισμού των σιτηρών στα ουκρανικά λιμάνια αλλά και των εν γένει ανακατατάξεων που ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος προκαλεί στην παγκόσμια αγορά τροφίμων, είναι ανυπόστατες. Τουλάχιστον για τα ελληνικά πράγματα.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα απολύτως ικανή να διαθρέψει η ίδια τον πληθυσμό της, και το έκανε έως το 1980 τουλάχιστον. Από κει και πέρα λόγω των αναδιαρθρώσεων που επέβαλε στο χρηματιστήριο τροφίμων η ευρωπαική ΚΑΠ (κοινή αγροτική πολιτική), αλλά και λόγω της γήρανσης του πληθυσμού της υπαίθρου, της αστυφιλίας και της αλλαγής ενδιαφερόντων των νεοτέρων γενιών ο αγροτικός μας τομέας χρόνο με τον χρόνο άρχισε να συρρικνώνεται. Σήμερα το 80% σχεδόν των μεταπολεμικών μας χωραφιών έχουν περάσει σε αγρανάπαυση ή έχουν αλλάξει σπορά. Δεν υπάρχει πάντως τίποτε που δεν μπορεί να διορθωθεί κι ο Ρ/Ο πόλεμος είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να ξαναβάλουμε τα πράγματα σε μια νέα –καλύτερη- ρότα. Το σιτάρι, ναι, μπορεί και να λείψει από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά δεν χρειάζεται να λείψει από τα ελληνικά τραπέζια, αν κινηθούμε γρήγορα και σωστά. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι αγρότες μας είναι να αλλάξουν τον σκληρό με τον μαλακό σπόρο

. Είναι σίγουρο ότι η ίδια η πραγματικότητα θα τους στρέψει προς τα εκεί, η ίδια η αγορά θα ρυθμίσει την ζήτηση θα ορίσει τις τιμές και το συμφέρον τους. Αντί όμως να περιμένουμε να δούμε πρώτα τις αλλαγές στους πίνακες των χρηματιστηρίων και μετά να κινηθούμε, μπορούμε να προλάβουμε καταστάσεις και να χρησιμοποιήσουμε το νιονιό μας. Μπορούμε να κινηθούμε έγκαιρα βάσει εκτιμήσεων και όχι με εξαναγκασμούς. Να δράσουμε κι όχι να αντιδράσουμε.

Το σίγουρο είναι πως ο Κολοκοτρώνης και ο Παπαφλέσσας δεν έτρωγαν ουκρανικό ψωμί. Ελληνικό έτρωγαν. Και οι απόγονοι τους πραγματικά καμία χρεία δεν έχουν να αναζητούν σιτάρι εδω και κει, στην διεθνή αγορά.

Τα χωράφια είναι δίπλα τους, είναι κενά και περιμένουν…