Είναι άραγε πραγματικά θετικές οι εξελίξεις για το φράγμα Νεστορίου ή απλά τις αποκαλούμε έτσι, επειδή θα θέλαμε διακαώς να ήταν έτσι? Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει μάλλον το δεύτερο. Όταν μια κατάσταση εξελίσσεται προβληματικά και ανησυχεί και κουράζει συναισθηματικά τους εμπλεκόμενους σε αυτήν, είναι φυσικό το κάθε νέο στάδιο της να προσδένεται στο άρμα μιας κάποιας ευχής.
‘Μακάρι μωρέ να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Μακάρι να ξεμπερδεύουμε με τις καθυστερήσεις και τις αναστολές και να ξαναδούμε την έναρξη των εργασιών ανόρθωσης’. Συμβαίνει μήπως κάτι από αυτά? Κινούνται μήπως τα πράγματα προς μια τέτοια κατεύθυνση στην υπόθεση του φράγματος Νεστορίου?
Όχι βέβαια! Κάθε άλλο. Η στασιμότητα διατηρείται. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι πλησιάζει πλέον η ώρα όπου ένας Υπουργός θα πάρει τηλέφωνο έναν Εργολάβο και του υποβάλει μια οικονομική προσφορά. Το σήκωμα του τηλεφώνου είναι αυτό που εν προκειμένω συνιστά την ‘μεγάλη’ και ‘πολυδιαφημιζόμενη’ στα κανάλια ‘θετική εξέλιξη’…. Ο χαρακτηρισμός φυσικά αυτός, που προσδίδεται στην υπόθεση, προέρχεται από μια καθαρά πολιτική σκοπιά.
Επί της ουσίας δεν περιέχει τίποτε απολύτως. Ο εργολάβος θα ακούσει, θα σκεφτεί άλλο ένα τρίμηνο και κατόπιν θα μας απαντήσει. Μπορεί να απαντήσει θετικά (ορίστε η προεξοφλημένη Θετικότητα!) ή μπορεί να απαντήσει αρνητικά (αυτό άστο καλύτερα…) Κανονικά οι λειψυδρίες που επισυνέβησαν τον τελευταίο καιρό στην δυτική Ευρώπη θα έπρεπε να μας είχαν προβληματίσει αρκούντως. Αν ήμασταν μια αξιοπρεπής χώρα, θα έπρεπε να είχαν πάρει φωτιά τα τόπια των ελληνικών υπουργείων… Γιατί είναι απλώς θέμα χρόνου, αυτά τα οποία συνέβησαν εις την Εσπερίαν φέτος, να έρθουν κατά το μέρος μας και να συμβούν στην δική μας επικράτεια του χρόνου. Κανονικά, οπουδήποτε υπήρχε περιθώριο και δυνατότητα να κατασκευαστεί ένα φράγμα, στο Νεστόριο, στην Διποταμία και αλλαχού, να δημιουργηθεί ένας ταμιευτήρας που θα μας έδινε μια πρόσθετη ποσότητα νερού για ώρα ανάγκης, θα έπρεπε σήμερα να τρέχαμε να τον ορθώσουμε με ταχύτητες εξπρές.
Έλα όμως που εδώ είναι Μπαλκάνια και εις τας Αθήνας όλοι υπηρετούν την γνωστή αρχή των δημοσίων υπαλλήλων η οποία προστάζει: «μην ποιείς σήμερα ό,τι μπορείς να αναβάλεις δια αύριον». Και το φράγμα είναι από εκείνα τα πράγματα που μια χαρά αναβάλλονται για αύριο. Αλλά το περίεργο δεν είναι αυτό. Το περίεργο είναι ότι ΕΔΩ στην Καστοριά υπάρχουν μερικοί που ΑΥΤΗ την αναβλητικότητα την χαρακτηρίζουν ως ‘θετική’.