Ζούμε πλέον σε έναν κόσμο όπου κάθε μέρα που περνάει εφευρίσκουμε περισσότερα πράγματα να μας χωρίζουν παρά να μας ενώνουν. Επινοούμε περισσότερες ευκαιρίες για αψιμαχίες και καυγαδίσματα και εξάρσεις παθών.

Και επειδή δεν μας φτάνει ο φυσικός κόσμος να χωρέσει όλο αυτό το όξος, την πίκρα, την χολή και το μίσος που θέλουμε -και έχουμε ανάγκη- να εκφράζουμε, έχουμε χτίσει και έναν παράλληλο, ιδεατό, ηλεκτρονικό κόσμο, να συνεχίζουμε τις συγκρούσεις μας εκεί πέρα: Τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα του internet.

Για τα οποία, οι περισσότερες από τις μελέτες, δείχνουν πως χρησιμοποιούνται πιο πολύ σαν πεδία μαχών, παρά σαν αγορές έκφρασης ενός εποικοδομητικού δημόσιου λόγου… Που θα πάει αυτή η κατάσταση ουδείς γνωρίζει, αλλά υπάρχει ωστόσο μια ενδεικτική σταθερά: Κάθε φορά που μια συνθήκη στραβώνει κι εξωθεί μια ολόκληρη κοινωνία προς έναν στραβό δρόμο, συνήθως το πάει μέχρι τέρμα.

Μέχρι να αγγίξει τα όρια της . Και μετά επέρχεται αυτό -που οι οικονομολόγοι στον δικό τους χώρο συνήθιζαν να αποκαλούν ‘δημιουργική καταστροφή’- και ακολουθείται από ένα νέο ξεκίνημα, με όλα τα κοντέρ πια μηδενισμένα.