• Οι βουλευτές είναι τριών λογιών:
• Οι εν ενεργεία. Οι διατελέσαντες. Και οι προσδοκούντες.
• Όλοι συναντιούνται λίγο πριν το τρίτο κουδούνι της παράστασης πίσω από μια κοινή αυλαία. Φορούν τα ίδια ακριβώς κοστούμια, είναι πανέτοιμοι να απαγγείλουν τα ίδια αποστηθισμένα κείμενα και ετοιμάζονται να καταπλήξουν το ίδιο κοινό.
• Το μόνο τους ζητούμενο?
• Ένα θερμό χειροκρότημα στο τέλος του έργου και ένα καλό αποτέλεσμα στο ταμείο.
• Η χειρότερη εποχή των υποψήφιων βουλευτών είναι η προεκλογική περίοδος.
• Είναι η εποχή του άγχους, η εποχή του ξοδέματος, η εποχή της ευαλωτότητας τους. Έχουν να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα κι αδυσώπητα ‘γιατί’ των πολιτών, τις δύσκολες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, την δριμεία κριτική των μαζικών μέσων, τον χλευασμό των κοινωνικών σχολιαστών του διαδικτύου αλλά και την μεροληψία των κομματικών τους ηγετών
. • Ποιον άραγε προτιμά ο αρχηγός? Ποιον άραγε προκρίνει η βάση? Ποιος είναι ο φωτογενέστερος των Μίντια? Πόσα είναι τα μπακίρια που πρέπει να σπρωχτούνε κάτω από το τραπέζι? Τι τρικλοποδιές θα βάλουνε οι συναγωνιστές? Τι ανταλλάγματα άραγε θα ζητήσουν οι πελάτες/συγγνώμη/ οι ψηφοφόροι?
• Αυτές είναι μερικές μόνο από τις πολύ δύσκολες ερωτήσεις με τις οποίες -θέλουν δεν θέλουν- βρίσκονται κάθε τετραετία αντιμέτωποι οι υποψήφιοι βουλευτές.
• Και όταν το τρίτο κουδούνι επιτέλους ηχήσει, δίνουν την παράσταση τους (οι ίδιοι δεν την χαρακτηρίζουν έτσι, προτιμούν να την αποκαλούν ‘αγώνα’) όσο καλύτερα μπορούν.
• Καλό ντύσιμο, καλή διάθεση, κολλημένο χαμόγελο στο πρόσωπο, και άφθονες βόλτες πάνω -κάτω στην εκλογική τους περιφέρεια.
• Οπου κάνουν τι ακριβώς?
• Τι αλήθεια υπάρχει εκεί να κάνει ένας κατ’ ουσίαν άεργος και αποκομμένος από το κοινωνικό γίγνεσθαι άνθρωπος ο οποίος δεν έχει στα χέρια του καμία ουσιαστική δύναμη να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, να δρομολογήσει καίριες αλλαγές στα μέσα και τις υποδομές?
• Κάνει ό,τι μπορεί.
• Για την ακρίβεια παριστάνει τον δυνατό, τον ισχυρό, τον καταλύτη εξελίξεων, το άκρως απαραίτητο γρανάζι του συστήματος. Προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι δίχως την παρουσία του, την θέση και τον ρόλο του, το σύστημα κινδυνεύει με ολοκληρωτικό καταποντισμό. Προσπαθεί να πείσει πως αποτελεί τον sine qua non κρίκο των εξελίξεων. Ότι γνωρίζει πρόσωπα και πράματα, ότι μπορεί να πιέσει τα κατάλληλα κουμπιά προκειμένου να πάρει μπροστά η μηχανή του συστήματος και να εργαστεί εξυπηρετικά ως προς τα ιδιαίτερα συμφέροντα των ψηφοφόρων του.
• Και κάνει και κάτι ακόμη πιο τίμιο και απλό.
• Πραγματοποιεί μια πολιτική ‘ψυχανάλυση’ των οιονεί ψηφοφόρων του.
• Τους συγκεντρώνει όλους σε ένα καφέ, σε ένα ‘πολιτιστικό’ κέντρο, σε μια αίθουσα σχολείου, άντε βαριά-βαριά και σε καμια ταβέρνα και εκεί τους βάζει να εξιστορήσουν τον πόνο και τους καημούς τους.
• Τι σας απασχολεί εδώ ωρε παιδιά? Τι θα θέλατε να αλλάξει στον τόπο σας? Τι παράπονα έχετε από την εξουσία? Πρόκειται για ένα δοκιμασμένο τρυκ που πάντοτε πιάνει.
• Πάει ο κάθε πικραμένος και βγάζει τα εσώψυχα του.
• Η μετανάστευση κύριε βουλευτά, τα χαμηλά μισθά, η ακρίβεια, οι λαθρομετανάστες, η σκύλα μου που έκανε 12 κουταβάκια και δεν έχω να τα θρέψω…. Ό,τι θυμάται και λυπάται ο καθένας…
• Αυτή η διαδικασία, αυτό το θεατρικό δρώμενο, αν μεν το εκκινεί ένας γιατρός, τότε αποκαλείται -και ΕΙΝΑΙ- ομαδική ψυχαναλυτική θεραπεία.
• Οταν όμως το εκκινεί ένας υποψήφιος βουλευτής, τότε αποκαλείται ‘ακρόαση των προβλημάτων του λαού’ !!
• Ο οποίος λαός -παρόλο που ‘χει μάθει το ποίημα απόξω κι ανακατωτά, και βλέπει την ίδια ακριβώς παράσταση κάθε τετραετία, την (ξανα)πατάει και ξαναπαίζει το έργο από την αρχή…
• Δε βαριέσαι! Σε δουλειά να είμαστε κι η Βουλή να γεμίζει….