Ουτοπία θα έλεγε κανείς. Αδύνατο να γίνει. η βία πάντα θα υπάρχει, ειδικά προς τους πιο αδύναμους,. Έστω και έτσι όμως, οφείλουμε να προσπαθήσουμε. Και αν δεν τα καταφέρουμε να την εξαλείψουμε σίγουρα μπορούμε να την μειώσουμε, και να την μειώσουμε δραστικά!

Ημέρα μνήμης και δράσης η σημερινή. Μνήμη για κάτι που δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Κάτι που προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε. Κάτι που μας συνοδεύει και μας στοιχειώνει ακόμα… Πρέπει όμως. Πρέπει και θέλουμε να αρνηθούμε την λήθη. Γιατί αν το κάνουμε τους ενισχύουμε, τους δυναμώνουμε! Από την άρνηση της λήθης λοιπόν στην δράση.

Τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση και συνάμα για βελτίωση. Για καλυτέρευση της ζωής μας. Για την εξάλειψη της βίας. Ήμουν και εγώ μια από όλες μας.

Στην ηλικία των 12! Την πιο τρυφερή από ότι λένε. Την πιο ευαίσθητη επίσης. Κάπου εκεί, κάποιος ανάμεσα από τους πολλούς, εκεί στην φύλαξη υποτίθεται ότι δούλευε κάπου σαν υπεύθυνος κιόλας. Αυτός, ένας από τους πολλούς, κάποιος από ανάμεσα μας.

Με πικραίνει, κλαίω ακόμα. Ανεξίτηλη η κάθε στιγμή και με ακολουθεί πάντοτε ο πόνος. Δεν το ξεχνάω. Δεν μπορώ. Το προσπάθησα. Πλέον δεν θέλω. Δεν πρέπει. Το αντίθετο μάλιστα. Το ξεπέρασα. Ε, μωρέ δεν έγινε και κάτι σπουδαίο μου είπαν. Ήταν όμως, και σπουδαίο και κακό.

Αλλά το ξεπέρασα. Και προχώρησα, και έκανα, και έζησα, και δημιούργησα πολλά! Και έτσι να κάνετε και εσείς και όλες μας.

Να προχωρήσετε, αλλά να μην ξεχάσετε. Και να το νικήσετε. Γιατί μπορείτε και γιατί το αξίζετε.

Χρόνια μας πολλά