Ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτιαγμένος ἀπό τόν Θεό νά εἶναι ὁλοζώντανος. Ἐάν πέφτει σέ ραθυμία, σέ τεμπελιά, σέ ὀκνηρία, σέ ραστώνη, αὐτό εἶναι ἡ τελευταία ἄμυνα τοῦ ἐγώ. Κάνει ὅτι δέν μπορεῖ ἡ ψυχή, ὅτι πνίγεται στά ἀρρωστημένα βιώματά της, ὅτι ὑποφέρει, ὅτι εἶναι δύσκολα τά πράγματα. Αὐτά εἶναι μιά προσπάθεια νά δικαιολογηθεῖ κανείς.

Ὁ Θεός ὅμως, ὁ ὁποῖος μᾶς ξέρει, τά φέρνει ὅλα ἔτσι, πού σάν νά σέ ρωτάει ὠμά καί, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε, προκλητικά:
«Γίνεσαι δικός μου ἤ δέν γίνεσαι; Ἀνήκεις σ᾿ ἐμένα ἤ δέν ἀνήκεις; Ἰδού, ἐγώ σέ ἀγαπῶ, σέ περιμένω. Ἅπλωσε τό χέρι σου. Βγάλε τήν ἄχνα σου καί πές τό ναί».

Σέ καλεῖ. Περιμένει ὁ Θεός. Ἀλλά ἄν τό κάνει κανείς αὐτό, δέν ἔχει γυρισμό μετά. Δέν μπορεῖς νά δώσεις τόν ἑαυτό σου στόν Θεό καί νά τόν πάρεις πίσω. Νά μιά πράξη μέ ἀξία μαρτυρίου: νά ἀκοῦς τή φωνή τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπακοῦς. Ὁ Θεός θέλει πολύ νά σέ ξυπνήσει. Σήκω ἐπάνω καί ἀνταποκρίσου!

π. Συμεών Κραγιοπουλος

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2023/02/blog-post_573.html