Επιλέγω επίτηδες αυτόν τον όρο, γιατί τον θεωρώ ως τον πλέον ευπρεπή, προκειμένου να χαρακτηρίσω μια συγκεκριμένη κατηγορία συμπολιτών μας. Πρόκειται για εκείνους τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας οι οποίοι δεν έχουν την νοοτροπία του ζητιάνου και δεν εφαρμόζουν καμία από τις πάγιες τακτικές των επαιτών.
Απλά παλεύουν να τα βγάλουν πέρα σε ένα εξαιρετικά δύσκολο κι αντίξοο οικονομικό περιβάλλον. Κλοσάρ (clochard στα γαλλικά) είναι εκείνοι οι ήσυχοι περιφερειακοί άνθρωποι που ζούνε άστεγοι στις παρυφές του κοινωνικού ιστού, κοιμώμενοι κάτω από γέφυρες ή σε παγκάκια πάρκων και οι οποίοι ζουν από ένα ψευδο-εμπόριο πεταμένων υλικών ή από αμοιβές μικροθελημάτων. Εχει η Καστοριά τέτοιους ανθρώπους? Ναι έχει.
Συνήθως περνούν απαρατήρητοι, γιατί είναι εξαιρετικά διακριτικοί. Δεν έχουν καν εκείνη την γραφική επιθετικότητα του μακαρίτη του Μανώλα που ερχότανε απότομα μπροστά σου, σου έφραζε το διάβα, και, με έναν άκρως επιτακτικό τόνο, σε διέταζε: «Δωμου ρε ένα τσιγάρο!!!» Όχι!
Οι σημερινοί καστοριανοί κλοσάρ έχουν διατηρήσει περισσότερα ίχνη κλασσικής αστικής περηφάνειας και μηχανεύονται πλέον επιτηδευμένους τόπους επιβίωσης. Χαράματα ακόμη, εκεί απάνω στο λυκαυγές, χτενίζουν όλα τα πάρκα και τις πλατείες, περισυλλέγοντας από τα παγκάκια τα μονοπάτια και τα δημοτικά δοχεία απορριμμάτων, όλα τα πεταμένα τενεκεδόκουτα των αναψυκτικών και όλες τις πλαστικές φιάλες. Υπάρχει ένας μεγάλος αποδέκτης τέτοιου είδους ανακυκλώσιμων υλικών έξω από το σούπερ μάρκετ ‘ΑΒ’ ο οποίος καταπίνει τέτοια αντικείμενα και τα αποτιμά σε κουπόνια.
Οι κλοσάρ καθαρίζουν την πόλη από όλα αυτά, τα ρίχνουν στην σκουπιδοτράπεζα, παίρνουν κουπόνια και μπαίνουν κατόπιν στο σούπερ να ψωνίσουν σαν κύριοι. Αυτός είναι στ’ αλήθεια ένας πρωτότυπος τρόπος καθημερινής επιβίωσης.
Μπορεί να είναι σκληρός και κουραστικός, αλλά τουλάχιστον είναι ευπρεπής. Ορίστε εδώ μια θεάρεστη δουλειά την οποία θα μπορούσε άνετα να κάνει και ο Δήμος Καστοριάς σε συνεργασία με την ΔΙΑΔΥΜΑ.
Να ντύσει την πόλη με ένα σωρό από αυτά τα μηχανήματα που συνδυάζουν το χρήσιμο μετά του κοινωφελούς. Ετσι και την πόλη θα απαλλάσσαμε από πλαστικά και αλουμίνια και έναν εναλλακτικό τρόπο διαβίωσης και διατροφής θα προσφέραμε σε ξεπεσμένους αστούς, δίχως στο παραμικρό να θίγουμε την αξιοπρέπεια τους.