Τον πύργο της Βαβέλ θυμίζει το ιστορικό  ξενοδοχείο “Ξενία”, ένα κτίριο που ήταν το στολίδι της πόλης μας και τώρα έχει καταλήξει,

εστία μόλυνσης και έρμαιο του καιρού και των ανθρώπων. Κι όμως, το εγκαταλελειμμένο αυτό κτίριο, γνώρισε μέρες δόξας, αφού εκεί χτυπούσε η καρδιά της κοινωνικής και πνευματικής ζωής του τόπου μας  για περισσότερα από είκοσι χρόνια.

Ήταν κάποτε το στολίδι και τώρα έγινε το σκουπίδι»

Όσες προσπάθειες και να επιχείρησαν οι τοπικοί άρχοντες για τη τύχη του “Ξενία”, ώστε να διασωθεί και να παραδοθεί με την όποια χρήση στην τοπική κοινωνία, προσκρούουν στις αγκυλώσεις της γραφειοκρατίας και ενός αδιάφορου κράτους.

Το ξενοδοχείο  Ξενία Καστοριάς το έφεραν ξανά στο επίκεντρο  παιδιά που βανδάλισαν  εσωτερικά το κτίριο αλλά και οι Ενεργοί Πολίτες Νομού Καστοριάς, τονίζοντας ότι « Ήταν κάποτε το στολίδι και τώρα έγινε το σκουπίδι» για να συνεχίσουν «Τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει πολλά θα.θα.θα. από πολλούς. Δυστυχώς όμως παραμένει σ΄αυτό το μαύρο χάλι και καταρρέει. Πλήρης εγκατάλειψη .Μας έμειναν οι κοκορομαχίες».

Επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο η κακή εικόνα του κτιρίου

  Γεφύρι της Άρτας θυμίζει τo Ξενία της Καστοριάς, καθώς πολλοί ήταν οι τοπικοί μας άρχοντες που επιδίωξαν να το ανακαινίσουν και να του δώσουν την παλιά του αίγλη, ωστόσο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η υπόθεση στράβωνε και φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση, να ρημάζει εγκαταλελειμμένο και το κουφάρι του κτίσματος να αποτελεί δυσφήμιση για τον τουρισμό της πόλης μας.

Αξίζει πάντως να αναφερθεί ότι  η σημερινή δημοτική αρχή έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες ανακαίνισης του ξενία και σύμφωνα με δημοσιογραφικές  πληροφορίες για την ανακαίνιση  του αφού φυσικά αποδεσμευτεί πρώτα από τα ΤΑΙΠΕΔ  θα δαπανηθεί η δωρεά Παπαλαζάρου που ήταν μέχρι τώρα υποθηκευμένη.

Ξετυλίγοντας το ιστορικό της υπόθεσης του ξενία βλέπουμε ότι για πρώτη φορά τέθηκε θέμα παραχώρησης του Ξενία στο Δήμο Καστοριάς το έτος 2003 με διαμεσολάβηση του τότε υπουργού Φίλιππου Πετσάλνικου προς την αρμόδια υπουργό Ανάπτυξης Βάσω Παπανδρέου. Το τίμημα που κλήθηκε να καταβάλει τότε ο Δήμος Καστοριάς ανέρχονταν στο ποσό των 264.123 ευρώ για σαράντα χρόνια.
Ακολούθησε ένας κύκλος διαβουλεύσεων με το Δήμο Καστοριάς και με τον τότε δήμαρχο Δημήτρη Παπουλίδη, ο οποίος προέβαλε την αξίωση να παραχωρηθεί δωρεάν το Ξενία. Μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων ακολούθησε μια μακρά περίοδος σιωπής, όπου  επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο η κακή εικόνα του κτιρίου.

Το θέμα περιέπλεξε ακόμα περισσότερο η απόφαση της ΕΤΑ το καλοκαίρι του 2007 με κυβέρνηση πλέον της Ν.Δ., να πάρει την προηγούμενη απόφαση της για την παραχώρηση του Ξενία στο Δήμο Καστοριάς, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο και για την απόκτηση του από ιδιώτες. Για την εξέλιξη αυτή, η Εταιρεία Τουριστικών Ακινήτων επιρρίπτει ευθύνες στην τότε Δημοτική Αρχή, λέγοντας ότι: “Η παραχώρηση αυτή δεν ολοκληρώθηκε, διότι ο Δήμος δεν εκπλήρωσε την υποχρέωση καταβολής του συμφωνηθέντος ανταλλάγματος, κρατώντας όλο αυτό το διάστημα, το Ξενία Καστοριάς, δεσμευμένο και σε αχρηστία, με συνέπεια το ακίνητο να βρίσκεται σήμερα σε κακή κατάσταση και η ΕΤΑΑ.Ε. να υφίσταται οχλήσεις και κατηγορίες από φορείς και πολίτες ως διαχειριστής του ακινήτου”.

Ορφανός από πολιτιστικό κτίριο μένει ο νομός Καστοριάς

«Βαρίδι» για το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού και την κυβέρνηση αποτελούν σήμερα τα πάλαι ποτέ διάσημα ξενοδοχεία «Ξενία», τα περισσότερα από τα οποία είτε βρίσκονται εγκαταλελειμμένα και υπό κατάρρευση είτε αντιμετωπίζουν ποικίλα νομικά και άλλα προβλήματα. Η δημιουργία των Ξενία συνδέεται με την περίοδο 1950-1975, που αποτελεί εποχή της πρώτης μεγάλης ανάπτυξης του ελληνικού τουρισμού. Το πρόγραμμα των τεχνικών υπηρεσιών του ΕΟΤ για τη μελέτη και ανέγερση των Ξενία, είχε ως αποτέλεσμα να χτιστεί ένα δίκτυο δημοσίων κτηρίων μεταπολεμικά σχεδιασμένων υπό μια συνολική αρχιτεκτονική θεώρηση. Βρίσκονται στις πιο τουριστικές περιοχές της χώρας και φέρουν την υπογραφή κορυφαίων αρχιτεκτόνων, όπως ο Άρης Κωνσταντινίδης, ο Δημήτρης Πικιώνης, ο Κώστας Κιτσίκης, ο Φίλιππος Βώκος και ο Χαράλαμπος Σφαέλλος.

Τέλος, τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης αυτή τη στιγμή, βρίσκουν στέγη είτε στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, είτε στην αίθουσα του επιμελητήριου, αφήνοντας το Μπαϊρακτάριο μουσικό ωδείο, ένα πολιτιστικό στολίδι για τον τόπο μας αναξιοποίητο, διότι εκείνο που διαπιστώνουμε είναι ότι λείπει ο πολιτισμός από τη βυζαντινή αρχόντισσα, ενώ δίπλα μας στο δήμο  Άργους Ορεστικού υπάρχει και πολιτιστικό κέντρο, αλλά και πνευματικό που στεγάζουν τις διάφορες πολιτιστικές και πολιτισμικές τους δράσεις.