Από εκείνη την ημέρα, κάθε φορά που διακόπτεται η κανονική ροή του τηλεοπτικού προγράμματος, και ακολουθεί έκτακτο δελτίο ειδήσεων, κρατάω την ανάσα μου, από το φόβο για το τι έχει συμβεί. 

Πρώτος έτος στο πανεπιστήμιο, ανέμελος, η εποχή προσφέρεται για όνειρα και διασκέδαση. Είναι η εποχή που όλοι οι μαθητές πριν το γολγοθά των πανελληνίων εξετάσεων, φεύγουν για εκδρομή. Την εκδρομή που ονειρεύονται όλοι από τότε που μπαίνουμε στην εφηβεία.

Το ημερολόγιο γράφει 13 Απριλίου 2003. Η είδηση για ένα τροχαίο στη περιοχή των Τεμπών μεταδίδεται, από τα κανάλια. Μιλούν για σοβαρό τροχαίο, αλλά κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος της τραγωδίας. Ειλικρινά, 15 χρόνια μετά κανείς δεν μπορεί να πιστέψει, τι έγινε και 21 μαθητές, έχασαν τη ζωή τους στη πιο ευτυχισμένη τους στιγμή.

Η ώρα είναι 19.30, το λεωφορείο που μεταφέρει μαθητές από το Μακρυχώρι Ημαθίας, απέχει ούτε δύο ώρες από τα σπίτια των οικογενειών τους. Για όποιον ξέρει τη περιοχή, όλοι οι οδηγοί λέμε “φτάσαμε Τέμπη, φτάσαμε σπίτι”. Από εκείνη την ημέρα όμως όποιος περνάει από το σημείο της τραγωδίας, δεν σκέφτεται τίποτα άλλο από τις 21 αδικοχαμένες ζωές αθώων παιδιών.

Το λεωφορείο κινείται κανονικά στη λωρίδα του με μικρή ταχύτητα, όταν από την απέναντι λωρίδα, μια νταλίκα που μεταφέρει νοβοπάν, χάνει τον έλεγχο, μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα και προσκρούεται στο λεωφορείο. Οι μελαμίνες που βρίσκοταν στο πίσω μέρος της νταλίκας πετάγονται στον αέρα σαν φονικά όπλα. Τα περισσότερα πέφτουν πάνω στο λεωφορείο.

Το λεωφορείο διαλύεται κυριολεκτικά. Καμία ένδειξη ζωής μέσα από κομματιασμένο λεωφορείο. Τα πρώτα ασθενοφόρα και πυροσβεστικά οχήματα καταφθάνουν στη περιοχή. Επικρατεί χάος. Εικόνες που δεν μεταφέρονται με λόγια, εικόνες που δεν σβήνονται από τη μνήμη.

Ο πρώτος απεγλωβισμός έγινε μετά από 2 ώρες. Τα βουνά αναπαράγουν τα ουρλιαχτά των παιδιών. Αίματα, διαμελισμένα κορμιά, και όλα στην άσφαλτο, όχι σε ένα πεδίο μάχης.

Τελικός απολογισμός 21 αθώες ψυχές θάφτηκαν μαζί με τα όνειρα τους για τη ζωή που τους περίμενε. 21 οικογένειες έζησαν το χειρότερο εφιάλτη τους. Τα παιδιά που μεγάλωσαν και ήταν έτοιμα να ανοίξουν τα φτερά τους, βρίσκονται τώρα σε ένα κλειστό φέρετρο.

Ο οδηγός της νταλίκας οδηγούσε 6 ώρες συνεχόμενα, και τα ελαστικά ήταν φθαρμένα και είχαν λήξει 3 μήνες πριν. Δεν ξέρω πόσο κοστίζουν τα ελαστικά για ένα επαγγελματικό όχημα, αλλά σίγουρα δεν κοστίζουν όσο 21 νέα παιδιά.

Η ποινή των 15 ετών στον οδηγό, ούτε τα 8.500.000 ευρώ αποζημίωση, ήταν αρκετά για να επιστρέψει το Μακρυχώρι στη κανονική ζωή. Το μαύρο του πένθους, το συναντάς σε κάθε γωνιά του χωριού. Την ώρα που γράφεται το θέμα, ξέρετε ότι έγιναν και άλλα ατυχήματα με νεκρούς, και έχει παραδοθεί καινούργιος δρόμος ασφαλής. Ένας δρόμος που έπρεπε να έχει παραδοθεί δεκαετίες πριν. Ας μη προστεθεί ούτε ένα επιπλέον άτομο στο κατάλογο με τα θύματα στο δρόμο. Όχι άλλοι άδικες απώλειες.

Περισσότερα: Τέμπη: Η ημέρα που η άσφαλτος έγινε νεκροταφείο για 21 αγγέλους (pics) | E-Radio.gr Θέματα