Μαζί με τις ευχές για τα κόλλυβα του εορτάζοντος Αγίου Νικολάου, που δοξολογικά ανέγνωσε ο Σεβασμιώτατος ποιμενάρχης μας, τελέσθηκε και το μνημόσυνο των σφαγιασθέντων τον καιρό του Μακεδονικού Αγώνος από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, Ιερομονάχου Ανθίμου και μοναχού Δαμιανού καθώς και όλων των μοναχών που εγκαταβίωσαν στην παλαίφατο αυτή Ιερά Μονή.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος, ξύπνησε τις μνήμες από τους αγώνες των προγόνων μας υπέρ Πίστεως και Πατρίδος και πολύ σοφά ανέλυσε το γεγονός ότι οποτεδήποτε βαρβαρικά φύλα ήθελαν να βλάψουν την πατρίδα μας, ξεκινούσαν το απεχθές έργο τους με καταστροφές και σφαγές των έμψυχων και άψυχων συμβόλων Ελλάδος μας. Εκκλησία και πατρίδα πάνε μαζί και σημείωσε εμφαντικά τον ρητορικό προβληματισμό για το εάν άραγε θα υπήρχε σήμερα έθνος των Ελλήνων χωρίς την επιστημονικά αποδεδειγμένη σκέπη της Εκκλησίας στη διάβα των δύσκολων αιώνων που προηγήθηκαν. Τέλος, ο Σεβασμιώτατος προέτρεψε να θυμόμαστε τις θυσίες, τα παλαίσματα και τα αγωνίσματα των προγόνων μας, σαν ασφαλή οδηγό των πράξεων που θα καθορίσουν το μέλλον μας.