Η ψυχή που συγκινείται από τις ομορφιές του υλικού κόσμου

φανερώνει ότι ζει μέσα της ο μάταιος κόσμος̇ γι αυτό έλκεται από την πλάση και όχι από τον Πλάστη, από τον πηλό και όχι από τον Θεό. Δεν έχει σημασία αν ο πηλός αυτός είναι καθαρός και δε έχει λάσπη αμαρτίας. Η καρδιά, όταν έλκεται από κοσμικές ομορφιές, οι οποίες δεν είναι αμαρτωλές, αλλά δεν παύουν να είναι μάταιες, νιώθει κοσμική χαρά της ώρας, η οποία δεν έχει θεϊκή παρηγοριά, φτερούγισμα εσωτερικό με αγαλλίαση πνευματική. Όταν όμως ο άνθρωπος αγαπάει την πνευματική ωραιότητα, τότε γεμίζει και ομορφαίνει την ψυχή του.

Αν γνώριζε ο άνθρωπος, και ιδίως ο μοναχός, την εσωτερική ασχήμια του, δεν θα επεδίωκε εξωτερικές ομορφιές. Μέσα η ψυχή έχει τόσους λεκέδες, τόσες μουντζούρες, και θα κοιτάξουμε λ.χ. τα ρούχα μας; Πλένουμε τα ρούχα μας, τα σιδερώνουμε κιόλας και είμαστε καθαροί, και μέσα είμαστε… μην τα ρωτάς! Γι αυτό, αν λάβει υπ΄ όψιν του κανείς τι πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του,  δεν θα καθίσει τόσο σχολαστικά να βγάλει και τον παραμικρό λεκέ από τα ρούχα του, γιατί αυτά είναι χίλιες φορές καθαρότερα από την ψυχή του. Αλλά, αν δεν έχει υπ ΄ όψιν του ο άνθρωπος την πνευματική σαβούρα που έχει μέσα του, ε, τότε  κοιτάζει να  βγάλει σχολαστικά και τον παραμικρό λεκέ! Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψει όλη την φροντίδα του στην πνευματική καθαρότητα, στην εσωτερική ομορφιά και όχι στην εξωτερική. Τα πρωτεία να δοθούν στην ομορφιά της ψυχής, στην πνευματική ομορφιά και όχι στις μάταιες ομορφιές, γιατί και ο Κύριος μας είπε: « Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος»[1].

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΑΝΟΡΟΣ

[1] Ματθ. 16,26