Για τον Κοτζιά η ρύθμιση του Μακεδονικού ζητήματος φαίνεται πως αποτελεί προσωπικό στοίχημα.
Οι κινήσεις του υπουργού δείχνουν δύο βασικά πράγματα: Πρώτον ότι ενημερώνει το Μαξίμου πάντα εκ των υστέρων και δεύτερον ότι την ατζέντα των διαπραγματεύσεων (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα) την καθορίζει μόνος του, δίχως να πολύ-στηρίζεται στους διπλωμάτες καριέρας της υπηρεσίας του. Αυτοί οι τελευταίοι καλούνται επίσης πάντα εκ των υστέρων να μπαλώσουν τις τρύπες που αφήνουν οι δικές του διαβουλεύσεις με τις όποιες «τεχνικές λεπτομέρειες».
Το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι να δίνουμε κεφάλι στην σκοπιανή πλευρά, η οποία, ελλείψει συγκροτημένου αντιπάλου, παίζει στην διπλωματική σκακιέρα ισότιμα μαζί μας, όταν δεν μας υπερφαλαγγίζει σε ορισμένες περιπτώσεις.
Οι σκοπιανοί παρέχουν μαθήματα οργανωμένης διπλωματίας στην Ελλάδα. Δεν έχουν διαρροές, σε αντίθεση με την δική μας ομάδα, αλλά, μετά από κάθε κύκλο διαβούλευσης, εκδίδουν επίσημα ανακοινωθέντα, με τα οποία πληροφορούν την δική τους κοινή γνώμη (αλλά και εμάς) για το τι συζητήθηκε και ποιες εξελίξεις σημειώθηκαν.
Αντίστοιχη τακτική δεν υφίσταται από την δική μας πλευρά. Ο Κοτζιάς, φοβούμενος την ελληνική κοινή γνώμη, που με τα δύο μεγάλα συλλαλητήρια σε Αθήνα/Θεσσαλονίκη έδειξε με τον σαφέστερο τρόπο την αντίθεση της στις παροχές που είναι διατεθειμένος να κάνει, δεν λέει τίποτε και σε κανέναν. Χαμογελά μόνον και αερολογεί μπροστά στα μικρόφωνα, τάζοντας προς πάσα κατεύθυνση (Ευρωπαική Ένωση/ Ελληνικά ΜΜΕ/ ΝΑΤΟ κλπ) την επίτευξη οσονούπω μιας συμφωνίας win-win, με την οποία όλοι θα χαμογελάσουν.
Το τι διαμείβεται στα παρασκήνια το πληροφορούμαστε μόνον από διαρροές την φερεγγυότητα των οποίων κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί. Αλλά, μια διπλωματία χωρίς διπλωμάτες, είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να οδηγηθούμε σε μια ετεροβαρή εις βάρος μας τελική συμφωνία. Θα την πάθουμε σαν τον Στάλιν στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που εφαρμόζοντας το δόγμα της προλεταριακής κομμουνιστικής ‘ισότητας’ στο στράτευμα, προχώρησε σε αφανισμό όλων των αξιωματικών με δύο μαζικά πογκρομ, το 1920 και το 1936.
Το αποτέλεσμα ήταν πως, όταν οι Γερμανοί άρχισαν να προελαύνουν μέσα στην Σοβιετία, βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν ακέφαλο στρατό τον οποίο πανεύκολα έτρεψαν σε άτακτη φυγή.