Βρέθηκα, που λέτε, τις προάλλες, στην παρουσίαση ενός βιβλίου. Εμπειρία πρωτόγνωρη για μένα
, ομολογώ, αφού ενώ λατρεύω την ανάγνωση αλλά και την μοναδική αίσθηση που σου χαρίζει το άγγιγμα ενός βιβλίου στα χέρια αλλά αν είσαι τυχερός και στην καρδιά, επιμελώς απέφευγα να συγχρωτίζομαι με ανθρώπους που μου βγάζουν κάτι θεατρινίστικο (έτσι τουλάχιστον πίστευα πριν δω με τα ίδια μου τα μάτια), κάτι επίπλαστο, με μπόλικη δόση ψευτοκουλτουριάρικης υπεροψίας.
Πήγα λοιπόν να δω τι ‘’παίζει’’ και πραγματικά αποκόμισα μοναδικές εμπειρίες. Τί κι αν ο καιρός σκαρφιζόταν χίλια δυο τεχνάσματα για να με αποτρέψει, εξαπολύοντας τα πρωτοπαλίκαρα του, κάτι κατάμαυρα σύννεφα που περιπολούσαν πάνω από το κεφάλι μου και ετοιμαζόντουσαν να μου επιτεθούν με τρόπο δόλιο; Εγώ ακάθεκτος πέρασα το κατώφλι του ατμοσφαιρικού, και ιδανικού κατά την γνώμη μου χώρου, όπου θα γινόταν η παρουσίαση. Η πρώτη επαφή με τον συγγραφέα, η χειραψία που ανταλλάξαμε, με έκανε εξαρχής να αναθεωρήσω την άποψη μου για το ποιόν των λογοτεχνών μας. Φιλικός, άνετος, δεν μου έδωσε ούτε στιγμή την άχαρη εκείνη αίσθηση, την αμήχανη, που θέλεις κάτι να πεις αλλά διστάζεις (και καλά κάνεις εδώ που τα λέμε, γιατί τις περισσότερες φορές που επιλέγεις να μιλήσεις, πιο πιθανό είναι να δυσχεράνεις τα πράγματα παρά να σπάσεις τον πάγο).
Μμμ έκανα χαμηλόφωνα επικροτώντας, ενδόμυχα, τον άψογο τρόπο με τον οποίο υποδεχόταν τους αναγνώστες των βιβλίων του. Είναι γνωστό πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και εγώ παραδέχομαι ότι η επίσημα πρώτη μου, σε παρουσίαση βιβλίου, καλύτερα δεν θα μπορούσε να πάει. Την καλή μου διάθεση ήρθε να εκτοξεύσει στα ύψη και η φιλόξενη συμπεριφορά του βιβλιοπώλη μου που με καλοδέχτηκε και έκανε το περιβάλλον να μοιάζει ιδιαίτερα οικείο.
Δεν το κρύβω ότι είμαι οπαδός αυτού που λέμε βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, έχει άλλη χάρη, πως να το κάνουμε, να μπορείς να ανταλλάξεις δυο κουβέντες παραπάνω με τον άνθρωπο που σου δίνει την δυνατότητα μέσα από τις χάρτινες σελίδες της πραμάτειας του να ταξιδέψεις στο χώρο και τον χρόνο.
Φυσικά στην μικρή μας κοινωνία είναι δεδομένο ότι σε οποιαδήποτε εκδήλωση και αν παραστούμε όλο και κάποιον γνωστό θα δούμε. Πράγματι, συνάντησα και πρόσωπα γνωστά, συμπαθητικά, δεν το κρύβω, χάρηκα πολύ που τους είδα, ειδικά στον χώρο που τους είδα για τον λόγο που υποψιάζομαι ότι παρευρίσκονταν εκεί.
Με κριτική διάθεση, στοιχείο έμφυτο και εγγενές του χαρακτήρα μου, πήρα λοιπόν να σκιαγραφώ και τις προσωπικότητες των ανθρώπων που διαβάζουν, τουλάχιστον με βάση το δείγμα που είχα μπροστά μου, ψάχνοντας τυχόν ψεγάδια σε μια άρτια κατά τα άλλα διοργάνωση. Όχι τίποτα άλλο αλλά για την τιμή των όπλων μιας κατακρημνισμένης τώρα πια ιδεοληψίας μου που έστω και τη ύστατη στιγμή θέλησα να υπερασπιστώ, Και πραγματικά με το βλέμμα μου άρχισα να διαβάζω σαν ανοιχτό βιβλίο τον έναν μετά τον άλλο, όσο περισσότερους από τους παριστάμενους μπορούσα. Τι είδα;
Είδα τον-την αναγνώστη-τρια που λατρεύει το διάβασμα (σε αυτούς αναγνώρισα και τον εαυτό μου), τον ικανό να ξενυχτήσει, διψασμένος, ή καλύτερα εθισμένος από την ανάγκη να ξεφυλλίσει λίγες ακόμα γραμμές από τις επόμενες σελίδες για να μάθει την συνέχεια της ιστορίας, και ξαφνικά δίχως να μπορεί να εξηγήσει πώς, απορροφημένος από το περιεχόμενο του βιβλίου, να βλέπει κάτω από την λάμπα του πολύφωτου, το λυκαυγές να τον χαιρετάει πίσω από τις κουρτίνες του παραθύρου του. (αλήθεια πότε ξημέρωσε ρε παιδιά;)
Είδα και την Βασίλω (από το γνωστό όπου γάμος και χαρά και η εν λόγω κυρία πρώτη) να σπεύδει καλοντυμένη σαν σε νυχτερινή έξοδο (αν και η γνώμη μου δεν μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς αφού δεν είμαι και ο πλέον ειδικός σε ενδυματολογικού τύπου ζητήματα) να πιάσει θέση με καλή θέαση για να κατοπτεύει τα πάντα, να καιροφυλακτεί σαν γεράκι, προσμένοντας την ώρα που θα έρθει και η δική της σειρά να ασπαστεί το τιμώμενο πρόσωπο της ημέρας (ανθρώπινο και αποδεκτό).
Για κακή μου τύχη, ευτυχώς όμως σε πολύ μικρό βαθμό, ισχνή μειοψηφία θα έλεγα, απάντησα και κάποιες (μια δυο το πολύ) από εκείνες τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας (τρομάρα τους) που σε θωρούν με ύφος, με τα φρύδια ανασηκωμένα δηλαδή, τα χείλη δαγκωμένα και σφαλιστά σαν να τα σφράγισαν με κόλλα, και με μάτια μισόκλειστα, πικρόχολα, ιδανικά να πέσουν στα χέρια του πλαστικού για να τα φιξάρει (ε και αυτοί κάπως πρέπει να βγάλουν το ψωμάκι τους, έτσι δεν είναι;) Αλήθεια πως τα καταφέρνουν και έχουν ταυτόχρονα τα φρύδια ανασηκωμένα, το πηγούνι κρεμασμένο, τα χείλη σφραγισμένα, τα μάτια συνοφρυωμένα και όλα αυτά μαζί, σαν σύνολο ξέθωρο να σου δίνουν την αίσθηση της παρακμής; Ψυχραιμία θέλει και αυτογνωσία! Δεν είστε και δεν θα γίνεται ποτέ το επίκεντρο του κόσμου, γι’ αυτό καλό είναι να χαμηλώσετε λιγάκι τη μύτη και ακόμα περισσότερο το βλέμμα, η ταπεινοφροσύνη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Άλλωστε ο καιρός της έπαρσης πέρασε ανεπιστρεπτί.
Αποχωρώντας λοιπόν από την συγκεκριμένη εκδήλωση μπορώ να πω ότι δεν το μετάνιωσα. Ο συγγραφέας μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, πήρα και το ενυπόγραφο βιβλίο μου…μια χαρά. Θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια και σε κάθε βιβλιοπώλη που παίρνει πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην διάδοση του βιβλίου. Το έχουμε ανάγκη κάπου κάπου να παίρνουμε λίγες ανάσες πολιτισμού, τις χρειάζεται ο τόπος μας για να αναπνεύσει καθάριο αέρα ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Που χάθηκαν οι κοιτίδες πολιτισμού του τόπου μας άραγε;
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω: Μην εγκαταλείπετε το διάβασμα, μην το περιθωριοποιείτε, γιατί όπως είπε και ο Θαφόν (ένας είναι ο Θαφόν), τα βιβλία είναι καθρέφτες, βλέπεις μέσα τους αυτά που έχεις μέσα σου. Και που ξέρεις ίσως μέσα από κάποιο βιβλίο ανακαλύψεις άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα σου που παραμένουν κρυφές και περιμένουν κάποιο έρεισμα για να ξεκλειδωθούν. Είσαι ο κλειδοκράτορας της ζωής σου, μην αφήνεις από την αρμαθιά των κλειδιών σου κανένα αχρησιμοποίητο! Ίσως αφήνεις αναξιοποίητο το καλύτερο!!
Υ.Γ. Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο είδα στην συγκεκριμένη εκδήλωση και μία αστροναύτη! Ναι καλά διαβάσατε…αλλά αυτή είναι μια ιστορία μπερδεμένη σαν κουβάρι, που θα έχουμε την ευκαιρία, ίσως, να ξεδιπλώσουμε το νήμα της μια άλλη φορά.
Μάσκα: το κλειδί της Ευστάθειας!
φωτο https://www.google.com/