3η θέση στα 100 μέτρα πρόσθιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης που πραγματοποιήθηκε στο Μεξικό τον περασμένο Δεκέμβριο, 6η και 7η θέση σε Πανευρωπαϊκούς Αγώνες στα 100 μ.
πρόσθιο και 200 μ. μεικτή ατομική, πανελλήνια ρεκόρ στα 100 μ. πρόσθιο, 100 μ. πεταλούδα, 200 μ. μεικτή ατομική, καθώς και στα 50, 100 και 400 μ. ελεύθερο. Η πρωταθλήτρια κολύμβησης Έφη Γκουλή αποδεικνύει καθημερινά ότι η αναπηρία δεν αποτελεί εμπόδιο σε τίποτα.
Μιλήσαμε ένα βράδυ αργά, μετά την προπόνησή της, για τη ζωή, τις σπουδές της, την αγάπη της για το κολύμπι, τις δυσκολίες του πρωταθλητισμού και το πώς είναι να ζεις χωρίς κόμπλεξ για την αναπηρία σου. Η πρώτη βουτιά στην πισίνα Η Έφη γεννήθηκε στην Αθήνα πριν από 22 χρόνια. Το δεξί της χέρι κόπηκε κατά τη διάρκεια της κύησης της μητέρας της από τον ομφάλιο λώρο. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση, τόσο για την Ελλάδα όσο και για το εξωτερικό. «Στα υπερηχογραφήματα φαινόμουν να έχω δυο χέρια και δυο πόδια. Μετά από έρευνα του γιατρού, προέκυψε ότι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τυλίχτηκε ο ομφάλιος λώρος στο χέρι μου.
Είναι σπάνια περίπτωση και είμαι πολύ τυχερή που είχα αυτούς τους γονείς, γιατί άλλοι πιστεύω ότι θα με παρατούσαν. Μου έχουν πει ότι τότε ρωτήθηκαν από τον γιατρό, αν ήθελαν να κάνουν ένα πείραμα, να πουν ότι θα με δώσουν για υιοθεσία και να δουν πόσοι άνθρωποι θα με ήθελαν». Μέχρι πέρυσι τον Δεκέμβριο, η Έφη έβλεπε από την τηλεόραση να βραβεύονται οι συναθλητές της και ανατρίχιαζε. Όταν ήρθε η ώρα να ανεβεί στο βάθρο, ένιωσε κάτι που δεν μπορεί να το περιγράψει. «Είναι αλλιώς να το βλέπεις κι αλλιώς να το ζεις, δεν μπορείς να το περιγράψεις», λέει η Έφη καθώς τα μάτια της λάμπουν. Οι γονείς της Έφης το αντιμετώπισαν με τον καλύτερο τρόπο, καθώς η Έφη δεν απέκτησε ποτέ κόμπλεξ λόγω της αναπηρίας της και ήταν ανέκαθεν εξαιρετικά κοινωνική.
Η ενασχόλησή της με το κολύμπι ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, πρωτίστως για λόγους υγείας. «Έπρεπε να κολυμπάω για να μην ατροφήσει το χέρι μου. Ξεκίνησα χειμώνα και φοβόμουν πολύ. Όταν μπήκα πρώτη φορά στην πισίνα 3,5 ετών, δε μου άρεσε καθόλου. Αρχικά δε μου άρεσε καθόλου, μέχρι τη στιγμή που πήγαινα ως και με χιόνια στην εξωτερική πισίνα στο Αιγάλεω, όπου έχω πάρα πολλές παιδικές αναμνήσεις. Μέχρι τα 12 έκανα κολύμπι με αρτιμελείς, στην ομάδα του Αιγάλεω. Μια μέρα, εκεί που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω από την κούραση και με δεδομένο ότι δε μπορούσα να ακολουθήσω το επίπεδο των άλλων – μπορούσα να τα κάνω όλα αλλά με διαφορετικό τρόπο – με είδε ο προπονητής που έχω μέχρι σήμερα. Επικοινώνησε από κάτι γνωστούς και μου έκανε πρόταση να αθληθώ επαγγελματικά με άτομα με ειδικές ανάγκες. Έτσι ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό. Ο προπονητής μου μού έμαθε να αγαπάω ξανά το κολύμπι, μετά που είχε αρχίσει η φλόγα του να σβήνει μέσα μου». Το πρώτο μετάλλιο και ο πρωταθλητισμόςΤο πρώτο μετάλλιο ήρθε για την Έφη όταν ήταν 13 ετών, σε αγώνες όπου συμμετείχε στη Θεσσαλονίκη, κερδίζοντας με τη μία πέντε χρυσά μετάλλια και, φυσικά, μια τεράστια ικανοποίηση. Αυτή η ικανοποίηση, του να έχεις κερδίσει κάτι με την αξία σου, δε συγκρίνεται με τίποτα. «Κάποτε σε μια ημερίδα με έριξε η προπονήτριά μου να κολυμπήσω με αρτιμελείς, 50 μέτρα πεταλούδα. Πάντα έβγαινα τελευταία στις περιπτώσεις αυτές, διότι δεν είχα το δεξί μου χέρι. Μετά το τέλος της ημερίδας, οι διοργανωτές μου είπαν ότι θέλουν να με βραβεύσουν.
Δεν είχα ξεκινήσει ακόμα τον πρωταθλητισμό. Επειδή δεν είχα κόμπλεξ, δεν πήγε το μυαλό μου ότι ήθελαν να επιβραβεύσουν αυτή την προσπάθεια. Με ρώτησαν ποιο μετάλλιο θέλω και είπα το χάλκινο. Με πήγαν στο βάθρο και μου είπε ένας κύριος ‘σε παρακαλώ, στο πρώτο θα ανεβείς’.
Ο κόσμος χειροκροτούσε, ήταν μεγάλη μου χαρά, όμως ντράπηκα. Αλλιώς είναι να έχεις πάρει με το σπαθί σου ένα μετάλλιο κι αλλιώς να σε βραβεύουν για τη συμμετοχή σου.» Ο πρωταθλητισμός θέλει θυσίες, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτή η φράση. Η ζωή της Έφης άλλαξε μόλις πήρε την απόφαση να ασχοληθεί επαγγελματικά με το κολύμπι. Η διατροφή ή η άσκηση δεν την δυσκόλεψαν τόσο, καθώς προσαρμόστηκε άμεσα. Ήταν όμως μαθήτρια γυμνασίου και έτσι στερήθηκε αρκετές εξόδους ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του αθλήματος. Κι όσους φίλους έχανε από το σχολείο, επειδή δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τις απαιτήσεις της ζωής ενός πρωταθλητή, τόσο κόσμο γνώριζε στο κολυμβητήριο Οι σπουδές στη Δημοσιογραφία Πριν 4 χρόνια πέρασε στη Σχολή ΜΜΕ του ΕΚΠΑ.
«Επειδή μου αρέσει να μιλάω – και λόγω κοινωνικότητας και επειδή μου αρέσουν τα παιδιά – ήθελα να ασχοληθώ με την ψυχολογία. Δεν επέλεξα να πάω να σπουδάσω δασκάλα ή κάτι παραπλήσιο, παρότι μου αρέσει πολύ η ενασχόληση με τα παιδιά. Δεν είναι κομπλεξικό αυτό που θα πω, απλά σκεφτόμουν τους άλλους γονείς, ότι μπορεί να είχαν πρόβλημα να διδάσκει μια καθηγήτρια πάνω στην οποία τα παιδιά δεν θα έβλεπαν κάτι που δεν τους άρεσε.
Πρέπει να σκεφτείς και αυτή την περίπτωση. Όσο μεγάλωνα είπα να μην πάω στα ΤΕΦΑΑ γιατί όλη μέρα ασχολούμαι με τον αθλητισμό και χρειάζομαι ένα άλλο πτυχίο. Είμαι χαρούμενη που πέρασα στη Δημοσιογραψία και όχι στην Ψυχολογία, γιατί έχει ευρύ φάσμα. Θέλω να πάω προς δημόσιες σχέσεις και μάρκετινγκ. Προσπαθώ, λοιπόν, να συνδυάσω σχολή και κολύμβηση. Μπορεί να μένω σε κάποια μαθήματα πίσω αλλά τα καταφέρνω». Ένα γεμάτο καθημερινό πρόγραμμα Το πρόγραμμα της Έφης είναι γεμάτο, φυσικά, καθώς καθημερινά έχει τουλάχιστον μια προπόνηση, ενώ αν δεν έχει μάθημα στο Πανεπιστήμιο, θα κάνει και διπλή.
«Η κανονική μου προπόνηση γίνεται κάθε μέρα. Δεν μπορείς να χάσεις προπόνηση. Αν μείνεις πολλές μέρες εκτός νερού δε θα μπορείς να κολυμπήσεις με τον ίδιο τρόπο. Από το πρωί ως το μεσημέρι πηγαίνω στη Σχολή, έχω επιλέξει μαθήματα που είναι εκείνη την ώρα, ώστε να επιστρέφω το μεσημέρι.Κάθομαι μια ώρα το μεσημέρι μετά το φαγητό και το απόγευμα νωρίς πάω στο γυμναστήριο για μια ώρα και μετά κολυμπάω για 2 ώρες. Γυρνώντας σπίτι δεν έχω κουράγιο να κάνω πολλά πράγματα, αλλά θα καθίσω με τη σχέση μου να δούμε μια ταινία ή θα πιούμε ένα ποτό. Δεν έχω καθόλου χρόνο για άλλα χόμπι, παρά μόνο για να βλέπω ταινίες, που είναι πολύ ξεκούραστο. Μετά την προπόνηση θέλω να χαλαρώνω». Στη ζωή του πρωταθλητή δεν υπάρχουν αργίες και διακοπές, παρά μόνο το Πάσχα. Τα τελευταία πέντε συναπτά Χριστούγεννα, η Έφη τα περνάει στην Τρίπολη, με την ομάδα της, τον Ηρόδικο.
Ο προπονητής της προπονεί μια άλλη ομάδα, τον Γλαύκο, και έτσι η ίδια έχει ενταχθεί σε δυο μεγάλες αθλητικές οικογένειες, με τις οποίες κάνει μαζί προετοιμασία. Το απαιτητικό καθημερινό πρόγραμμα της Έφης, σε συνδυασμό με τα ταξίδια που κάνει εντός και εκτός Ελλάδας για τους αγώνες δεν της αφήνουν μεγάλο περιθώριο να περάσει πολύ χρόνο με την οικογένειά της. «Οι γονείς μου, παρότι τους λείπω, δεν με έχουν φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση, πάντα μου λένε να πάω όπου θέλω και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Δεν μου λένε καν για τους χρόνους που θα κάνω, δεν έχουν ανακατευτεί ποτέ στον πρωταθλητισμό μου».
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/i-athlitria-me-anapiria-efi-gkoyli-apodeiknyei-oti-sti-zoi-den-yparchoyn-oria/