Πολλά παραδείγματα ατυχών επιλογών και παραλείψεων των διοικούντων, κατά τα προηγούμενα χρόνια, μείζονος ή ήσσονος σημασίας, θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς.

Ας μην εστιάσουμε στο πολύπαθο ζήτημα του κολυμβητηρίου (Ο νομός Καστοριάς, ο πιο απομακρυσμένος από θάλασσα, είναι ο μόνος της Δ. Μακεδονίας που δεν διαθέτει κολυμβητήριο, τη στιγμή που στην Πτολεμαΐδα -ακόμα και στη Νάουσα- λειτουργεί κολυμβητήριο ολυμπιακών διαστάσεων). Θα περίμενε τουλάχιστο κανείς, η πρωτεύουσα του νομού, να μη διαθέτει αυτή τη στιγμή, ένα μόνο κλειστό γυμναστήριο, όσα δηλαδή και χωριά μερικών εκατοντάδων -στην καλύτερη περίπτωση-κατοίκων. Κι ας μην αναφερθούμε στο μέγα θέμα του πνευματικού κέντρου, θα ήταν αυτονόητη, όμως, η ύπαρξη μιας, τουλάχιστον, αίθουσας πολλαπλών χρήσεων, σε ένα σχολικό συγκρότημα εικοσιπέντε αιθουσών, που στις αρχές της δεκαετίας του `80, ήρθε να αποσυμφορήσει το μοναδικό, μέχρι τότε, κτίριο δευτεροβάθμιας εκπ/σης της πόλης. Η εκ των υστέρων ενοποίηση τριών συνεχόμενων αιθουσών, που εξακολουθούν να μοιράζονται δύο λύκεια, αποτέλεσε λύση ανάγκης. Σημειωτέον ότι το προϋπάρχον κτίριο της Ομόνοιας, διέθετε τέτοια αίθουσα από κατασκευής του.

Άρθρο του Πέτρου Μάνου