Το πάντα φλέγον θέμα της προστασίας του τείχους, προσλαμβάνει και έναν “εποχικό” χαρακτήρα, καθώς
τέτοια εποχή, “οργιάζει” η βλάστηση,

Ακόμα και δένδρων ολόκληρων που έχουν φυτρώσει, στην κυριολεξία πάνω του. Παραβλέπω εντελώς την αισθητική πλευρά ή τις απώλειες για τον τουρισμό και την τοπική οικονομία, ακόμα και το συμβολισμό, όσον αφορά τη στάση μας απέναντι στον πολιτισμικό πλούτο ο οποίος είχε την …ατυχία να τον κληρονομήσουμε. Ακόμα και σε πρόσφατα συντηρημένα μέρη του τείχους, συναντά κανείς την ίδια αποκαρδιωτική εικόνα. Το μέγεθος της καταστροφής που συντελείται, λόγω των ριζών που διεισδύουν στα δομικά στοιχεία του τείχους, είναι πασιφανές και δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να το κατανοήσει κανείς.

Πάντως, πολύ λιγότερες απ` αυτές που διαθέτουν, οι επιφορτισμένες με την προστασία των μνημείων, αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και φορείς της αυτοδιοίκησης. Τα προσκόμματα -υπαρκτά ή όχι- που επικαλούνται ότι προβάλλουν οι μεν στους δε, λειτουργούν προσχηματικά, για να δικαιολογήσουν την αδράνεια αμφοτέρων. Και, εμείς, οι πολίτες;

Θα ανεχόμασταν στον “μαντρότοιχο” της αυλής μας, αυτό που θεωρούμε ως περίπου φυσικό να συμβαίνει στο Ιουστινιάνειο τείχος;

Εμείς, που με κάθε ευκαιρία καυχιόμαστε για το βυζαντινό μνημειακό απόθεμα της πόλης μας, τι θα δείχναμε, σε έναν επισκέπτη μας, ως το αρχαιότερο μνημείο της πόλης; Αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία; Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, ο πολίτης; Μήπως, με το κοπτικό στο χέρι, να αναλάβει πρωτοβουλία και να αυτενεργήσει; Σε καμιά περίπτωση δεν θα έπρεπε. Ή μήπως θα έπρεπε; Μήπως, σε αυτό και σε τόσα άλλα θέματα, περιμένοντας την κινητοποίηση “παντός αρμοδίου”, στο μεταξύ θα τον έχουμε χάσει τον ασθενή;