Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα για τους περισσότερους στο να διαχωρίσουν μέσα τους εννοιολογικά το τι είναι αλήθεια και τι είναι πραγματικότητα

. Συνήθως τοποθετούν την μια στην θέση της άλλης. Η Αλήθεια λένε είναι μία.

Λάθος. Οι αλήθειες είναι όσες και οι άνθρωποι. Η αλήθεια είναι η ερμηνεία της πραγματικότητας και είναι ξεκάθαρα διαφορετική από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η αλήθεια είναι μια απόπειρα νοητικής αναπαράστασης της πραγματικότητας. Τα δικαστήρια ψάχνουν να βρουν την αλήθεια υπο την έννοια ότι παλεύουν να αναπαραστήσουν τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη κάτι.

Αυτή που είναι μία και μοναδική είναι η Πραγματικότητα. αλλά αυτό το μία και μοναδική σηκώνει πολύ νερό αφού η πραγματικότητα βιώνεται διαφορετικά από κάθε ον όχι μόνον εξαιτίας της διαφορετικής του προσέγγισης αλλά και εξαιτίας των διαφορών στα εποπτικά του όργανα.

Η πραγματικότητα της μέλισσας που πετάει μέσα σε ένα λιβάδι είναι άκρως διαφορετική σαν εικόνα από την πραγματικότητα του ανθρώπου που κινείται στον ίδιο χώρο. Σε άλλα μήκη κύμματος ‘βλέπει’ η μέλισσα και σε άλλα ο άνθρωπος. Το ίδιο αντικείμενο βιώνεται κατά συνέπεια με διαφορετικό τρόπο. Τι συμπεριλαμβάνει η πραγματικότητα είναι επίσης πάρα πολύ ενδιαφέρον. έχει τρεις περιοχές κατά την γνώμη του Παπανούτσου και της σχολής του. Την περιοχή των αντικειμένων η οποία διαχωρίζει ανάμεσα σε αντικείμενα πραγματικού ‘είναι” και σε αντικείμενα ιδεατού ‘είναι’.

Ένα δέντρο ένα λουλούδι ένας άλλος άνθρωπος ακόμα και ο ίδιος μας ο αντικειμενοποιημένος εαυτός συμπεριλαμβάνονται στα πραγματικά ‘είναι’ ενώ η Λογική, τα μαθηματικά και μερικά άλλα πράγματα στα ιδεατά ‘είναι” Δεύτερον την περιοχή του υπεραντικειμενικού α’ βαθμού.

Μια περιοχή όμοια με την πρώτη, η οποία όμως για να ενταχθεί στο αντιληπτικό μας πεδίο προυποθέτει περαιτέρω ανάπτυξη της γνώσης και τοων εποπτικών μας μέσων πχ τα υποατομικά σωματίδια που είναι πραγματικά αλλά μας πήρε πολύυυυυ χρόνο μέχρι να τα δούμε.

Τρίτον την περιοχή του υπεραντικειμενικού β’ βαθμού που περιλαμβάνει τα μη απτά αντικείμενα της γνώσης. Αυτά των οποίων υποπτευόμαστε ή συνάγουμε από άλλα πράγματα την υπαρξη τους αλλά παραδεχόμαστε ότι μας είναι ολότερα αδύνατον να αντιληφθούμε. Μερικοί θα βάζανε την ύπαρξη του Θεού σε αυτή την κατηγορία και ταξινομικά θα είχανε και δίκιο.