Ύπουλο γιατί η καταλληλότητα και η ποιότητα αυτού του νερού δεν ελέγχεται από τον ίδιο αλλά από ένα σύνολο κρατικών υπαλλήλων στον λόγο των οποίων εμπιστεύεται την υγεία του. Αν οι υπάλληλοι αυτοί αμελήσουν να κάνουν σωστά την δουλειά τους τότε το πρόβλημα που δημιουργούν δεν είναι ένα απλό πρόβλημα κλονισμού της εμπιστοσύνης του πολίτη προς το κράτος.

Μετατρέπεται σε πρόβλημα ζωής ή θανάτου ανθρώπων. Γι αυτό με το νερό των πόλεων δεν παίζουμε κι αυτό το ξέρουν όλες οι συναφείς με το αντικείμενο δημόσιες υπηρεσίες. Η τουλάχιστον θα έπρεπε να το ξέρουν. Και θα έπρεπε να κάνουν την δουλειά τους με την μέγιστη δυνατή σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Πράγμα που στην περίπτωση του Δισπηλιού δεν συνέβη. Όλες οι ενδείξεις συνηγορούν πως η υπηρεσία ύδρευσης του Δήμου Καστοριάς είχε αντιληφθεί πως κάτι δεν πάει καλά με το νερό του Δισπηλιού αρκετό χρόνο πριν.

Γι αυτό υπάρχουν άλλωστε οι δειγματοληψίες κα οι μετρήσεις. Σε δείγματα που μέχρι τώρα βγαίνανε καθαρά (ή σχεδόν καθαρά) ξαφνικά εμφανίστηκαν συγκεντρώσεις δυο εξαιρετικά επικίνδυνων και καρκινογόνων ουσιών. Του τριχλωροαιθυλένιου και του τετραχλωροαιθυλένιου, Υποπροιόντων της χρήσης διαλυτών λιπών και ελαίων, που Κύριος οίδε πως βρέθηκαν στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής…

Η εμφάνιση πάντως κάθε μολυσματικού παράγοντα σχεδόν ποτέ δεν είναι αιφνίδια. Δεν γίνεται να έχεις πεντακάθαρο νερό την μία μέρα και μολυσμένο, πάνω από το όριο συναγερμού, την επομένη. Συνήθως αυτές οι υδρομολύνσεις προχωρούν σταδιακά και τα νούμερα των ρύπων σκαρφαλώνουν προοδευτικά. Αλλά αυτό έχει να κάνει και με τη αιτία της ρύπανσης.

Άλλο πράγμα είναι μια ρύπανση του δικτύου από μια ρηγμάτωση φερ’ ειπείν ενός αγωγού και άλλο πράγμα η μόλυνση αυτής καθ’ εαυτής της πηγής τροφοδοσίας, όπως ήταν εδώ το ζήτημα.

Στην πρώτη περίπτωση η συνεχιζόμενη ροή σταδιακά μπορεί και να παρασύρει τους ρύπους και να εκτονώσει το πρόβλημα αλλά στην δεύτερη το πρόβλημα θα παραμείνει, όσο κι αν παραταθεί η ροή.

Οπωσδήποτε ήταν δουλειά των τεχνικών της ΔΕΥΑΚ να βρουν την αιτία του προβλήματος και την θεραπεύσουν. και ήταν δουλειά των υπεύθυνων του οργανισμού να ενημερώσουν εγκαίρως τους καταναλωτές για το πρόβλημα που πιθανόν και να αντιμετώπιζαν. Δεν ξέρω αν η ΔΕΥΑΚ έκανε τίποτα ως προς το πρώτο, σίγουρα όμως δεν έκανε τίποτα ως προς το δεύτερο. Με αποτέλεσμα οι Δισπηλιώτες να συνεχίσουν να πίνουν αμέριμνοι ένα νερό που έθετε σε κίνδυνο την υγεία τους. Σε πόσο μεγάλο κίνδυνο αλήθεια την έθεσε? Ξέρετε φυσικά τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις!

Οι αρμόδιοι καθησυχάζουν τον κόσμο, οι πολιτικοί σπεύδουν επιτόπου αμακιγιάριστοι και λένε μπαρούφες με θλιμμένο ύφος, οι επιστήμονες μασούν τα λόγια τους, τα όρια συναγερμού τεντώνονται σαν λάστιχα προς τα εδώ και προς τα εκεί και άκρη δεν βγαίνει από πουθενά. Θυμάστε φαντάζομαι καλά το ‘86 που επιστήμονες του ‘Δημόκριτου’ είχαν πιάσει να τρώνε φράουλες μπροστά στις κάμερες προκειμένου να πείσουν τον κόσμο πως μόλυνση από το Τσερνόμπιλ δεν υπήρχε?

Όσοι τους πίστεψαν, την πάτησαν, γιατί, όπως απεδείχθη τελικά, μόλυνση υπήρχε. Παραυπήρχε! Και η μόλυνση του Δισπηλιού παρά τα λόγια των φορέων είναι καθόλα υπαρκτή. Και αποσιωπήθηκε για ένα ικανό χρονικό διάστημα, εκθέτοντας ανυποψίαστους ανθρώπους σε κινδύνους, το μέγεθος του οποίου δεν είμαστε σε θέση να σταθμίσουμε ακόμα.

Η Εφημερίδα ‘Καστοριανή Εστία’ είχε θίξει το πρόβλημα των ρύπων ήδη από τις 21 Ιουνίου.

Η Βουλευτής Καστοριάς Ολυμπία Τελιγιορίδου με Δ.Τ. της παραδέχτηκε ότι είχε προσωπικά ενημερωθεί από τους αρμόδιους μια βδομάδα πριν το θέμα δοθεί στην δημοσιότητα. Και το ίδιο συμπέρασμα προκύπτει από την αλληλογραφία μεταξύ ΔΕΥΑΚ και Περιφέρειας.

Άρα όλα συντείνουν στο ότι οι Δισπηλιώτες για ένα διάστημα δύο ή τριών τουλάχιστον εβδομάδων κατανάλωναν μολυσμένο νερό. Δίχως κανείς να τους έχει πει κάτι, δίχως κανείς να τους έχει προειδοποιήσει για αυτό, ή να τους έχει συμβουλεύσει ως προς το τι πρέπει να κάνουν. Που και πάλι θα αποδεικνυόταν άσκοπο εδώ που τα λέμε, αφού, αν η μόλυνση είναι του είδους που ανεφέρθη πως είναι, τότε και ο βρασμός ακόμη του νερού δεν θα μπορούσε να προσφέρει το παραμικρό.

Ετσι τα πράγματα για ακόμη μία φορά κατέληξαν σοβαρά. Γιατί, όπως και στην αντίστοιχη περίπτωση μόλυνσης που είχε βιώσει επί Δημαρχίας Παπουλίδη το 1997 η Καστοριά. όσο πιο μικρή είναι η εκάστοτε επίδειξη υπευθυνότητας των αρμοδίων, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος που προκύπτει από τις ενέργειες (ή από τις παραλείψεις) τους.