Η περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας έχει υποσχεθεί στους κατοίκους του νομού Καστοριάς δύο απολύτως συγκεκριμένα πράγματα:
Πρώτον ότι θα κερδίσουν μια έκπτωση ύψους έως 30% στα τιμολόγια παροχής ενέργειας τους και δεύτερον ότι θα αποκτήσουν πρόσβαση στο δίκτυο μεταφοράς φυσικού αερίου Αζερμπαϊτζάν /Ιταλίας (αγωγός ΤΑΠ).
Η μαγική ερώτηση είναι πότε ακριβώς θα συμβούν αυτά… Και επειδή όλες οι μαγικές ερωτήσεις είναι επιδεκτικές μαγικών απαντήσεων η τρέχουσα πολιτική απάντηση είναι «αμπεμπεμπλόμ μπλιμ μπλομ».
Η έκπτωση στα τιμολόγια της ΔΕΗ (και όλων των υπόλοιπων παρόχων που παίρνουν ρεύμα από τον ΑΔΜΗΕ) ήταν προγραμματισμένη από 1/1/18 με εμφάνιση στους λογαριασμούς του α’ τετραμήνου του 2018. Κατά την πάγια ελληνική πρακτική, αυτή δεν υλοποιήθηκε. Τελικά στα τέλη Μαΐου (ΦΕΚ 30/05/18 – Αριθμός Φύλλου 1936) υπεγράφη η σχετική ΚΥΑ και προσδιορίστηκαν τα κεφάλαια (17,5εκ. ευρώ) που θα καταβάλλει το κεντρικό κράτος προς την ΔΕΗ σε αναπλήρωση των απωλειών που αυτή θα βιώσει από τις εκπτώσεις που θα παραχωρήσει. Δυο μήνες μετά ωστόσο η υπόθεση εξακολουθεί να καρκινοβατεί. Οχλήσεις προς την περιφέρεια λαμβάνουν ως απάντηση την σταθερή επωδό «αναμένονται εξελίξεις»…
Η δεύτερη δράση, αυτή της ένωσης των τοπικών νοικοκυριών κι επιχειρήσεων με το δίκτυο που ήδη διασχίζει την περιοχή μας, προϋποθέτει, ως είναι φυσικό, την κατασκευή, σε κάποιο σημείο του νομού, ενός σταθμού εξόδου.
Ουδείς τέτοιος σταθμός έχει κατασκευαστεί, κατασκευάζεται ή είναι προγραμματισμένος στο πολύ εγγύς μέλλον να κατασκευαστεί. Καμία σχετική τοποθεσία δεν έχει ακόμη υποδειχθεί, καμία σχετική προεργασία και κανένα τεχνικό έργο δεν έχει ακόμη λάβει χώρα. Παρ’ όλα αυτά, φερέφωνα της περιφερειακής διοίκησης τρολάρουν στο facebook, υποσχόμενα συνδέσεις μέχρι το 2010 και τεράστια κέρδη από την διαφορά τιμής μεταξύ πετρελαίου/ αερίου για τα τυχερά νοικοκυριά τα οποία ΘΑ τρέξουν να συνδεθούν.
Ολη αυτή η μεθοδολογία δεν συνιστά κάτι καινούργιο. Η προεξόφληση μελλοντικών ευτυχημάτων και ευεργετημάτων συνιστά πάγια πολιτική τακτική όλων των ελληνικών διοικήσεων από καταβολής ελληνικού κράτους. Οι έλληνες πολιτικοί δεν είναι συνηθισμένοι σε απολογισμούς έργων για τον πολύ απλό λόγο πως δεν έχουν να επιδείξουν τίποτε το σημαντικό. Αντιθέτως είναι συνηθισμένοι σε υποσχεσιολογία, σε αεριτζίδικους ‘σχεδιασμούς’ και σε μια αιώνια φυγή προς τα εμπρός.
Η ερώτηση ‘τι κάνατε μέχρι τώρα?’ σπανίως λαμβάνει κάποια συγκεκριμένη απάντηση. Η ερώτηση «γιατί δεν κάνατε?» παίρνει σαν απάντηση μία λίστα πραγμάτων τα οποία τους εμπόδισαν να υλοποιήσουν τις αγαθές τους προθέσεις.
Η ‘αντιπολίτευση’ (κυρίως αυτή) η ‘διαπλοκή’ (λέξη χωρίς κανένα απολύτως περιεχόμενο γι αυτό και η πλέον αγαπημένη τους), οι ‘συγκυρίες’, το ‘κακό κλίμα’, η ‘τύχη’, οι ‘θεομηνίες’, η ‘γραφειοκρατία’, οι ‘αντιδράσεις των βολεμένων’, οι ‘δικαστικοί έλεγχοι’ και ούτω καθεξής.
Η ερώτηση «τι θα κάνετε?» είναι η πλέον προσφιλής τους. Για ευνόητους λόγους. Αφού σ’ αυτήν μπορούν να χωρέσουν όλα τα θαύματα της παλαιάς και καινής Διαθήκης μαζί, και να μείνει χώρος για μερικά όλως διόλου νέα…
Οι πολιτικοί θέλουν τα πλήθη να συμπεριφέρονται κάπως σαν τους εργάτες της Jack Daniels σε εκείνη την παλιά διαφήμιση ουίσκυ. Να κάθονται δηλαδή στο πλατύσκαλο και να πετάνε φελλούς σε βαρέλια, περιμένοντας στωικά το καλό πράμα, το οποίο -ως γνωστόν- αργεί να γίνει. Παρέχοντας -εννοείται- ταυτόχρονα στους ίδιους το περιθώριο να ροκανίζουν αναίμακτα την διοικητική τους θητεία και να εισπράττουν ξεκούραστα τους παχυλούς μισθούς που οι ίδιοι όρισαν για τους εαυτούς τους.
Οι πολιτικοί είναι οι άνθρωποι των λόγων και όχι των έργων. Όπως έλεγε ο Τσώρτσιλ έχουν σαν βασική δουλειά τους να λένε το τι πρόκειται να συμβεί και μετά να εξηγούν, με πειστικό τρόπο, στους ψηφοφόρους τους, τι ακριβώς έφταιξε και δεν αυτό δεν συνέβη.
Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, στην Δυτική Μακεδονία και ειδικά στον νομό Καστοριάς το μόνο που έχουμε στην πραγματικότητα να κάνουμε είναι να περιμένουμε. Να περιμένουμε ευτυχώντας ή – κατά πως συμβουλεύουν τα τρολ της περιφέρειας- αναλογιζόμενοι τα κέρδη που ΘΑ αποκτήσουμε όταν ΘΑ έρθει η μέρα να τα αποκτήσουμε. Και να προεξοφλούμε σαν σίγουρο πως όλα τα προ-ειπωθέντα και όλα τα υπεσχημένα ΘΑ υλοποιηθούν στην ώρα τους, κατά τις προδιαγραφές του κλασσικού σοβιετικού ανέκδοτου με το οποίο εκπαιδεύτηκαν γενιές και γενιές.
.
Στην παλιά σοβιετική Μόσχα λοιπόν ένας προλετάριος πήρε μια μέρα τηλέφωνο σε μια κρατική αυτοβιομηχανία να παραγγείλει ένα αυτοκίνητο ‘Βόλγα’.
Σίγουρα το δικαιούσαι ταβάριτς, του είπε ο κομισάριος, αλλά αυτή την στιγμή, ξέρεις, δεν έχουμε κανένα διαθέσιμο.
Μήπως θάχετε του χρόνου?
Ούτε και για του χρόνου το βλέπω πολύ πιθανό ταβάριτς…
Μήπως του αντιχρόνου?
Χλωμό ταβάριτς.
Σε τρία χρόνια τότε από σήμερα?
Μωρέ κάντα τέσσερα για νάμαστε τελείως σίγουροι!
Εντάξει σε τέσσερα τότε. Αλλά ποιον μήνα?
Κοίτα τώρα να δεις…. η παραγωγή μας συνήθως αυξάνει εκεί γύρω στις γιορτές, οπότε άμα πούμε Δεκέμβρη, μια χαρούλα θα είναι.
Πολύ ωραία! Δεκέμβρη, αλλά πόσο του Δεκέμβρη?
Τι πόσο ρε ταβάριτς? Μιλάμε τώρα για ένα Δεκέμβρη 4 χρόνια μετά από σήμερα…
Πόσο ρε σύντροφε! Ελα λέγε σε παρακαλώ!
Μέπρηξες! Αιντε… τι θάλεγες για τις 17?
Ντάξει στις 17 μια χαρά είναι, αλλά πρωί ή απόγευμα?
Τι σημασία έχει ρε τώρα πάλι αυτό?
Ε πως δεν έχει. Το πρωί εκείνης της μέρας βλέπεις έχω κλείσει ραντεβού και με τους μπογιατζήδες !
φωτογραφία https://www.google.com