— Η διαφορά ανάμεσα σε έναν ικανό και σε έναν ανίκανο άνθρωπο είναι ότι ο μεν πρώτος μπορεί
να εργαστεί και να αποδώσει οπουδήποτε, ο δε δεύτερος μόνον στην πολιτική.
Ανέκαθεν ο χώρος των δημοσίων πραγμάτων συνιστούσε το τελευταίο αλλά ταυτοχρόνως και το πιο ασφαλές και προσοδοφόρο καταφύγιο των ανίκανων.
Των ανθρώπων δηλαδή που δοκίμασαν την τύχη τους και απέτυχαν σε όλα τα άλλα πεδία του ιδιωτικού τομέα. Με αυτό δεν θέλω φυσικά να πω ότι με την πολιτική ασχολούνται αποκλειστικά οι ανίκανοι. Λέω ότι αυτοί κατά κύριο λόγο μπαίνουν στην πολιτική μιας και συνιστά το μόνο πεδίο όπου η ατομική καπατσοσύνη και η επιχειρησιακή δεινότητα δεν συνιστούν προαπαιτούμενα. Ετσι τους δίδεται το περιθώριο να παρασταίνουν πως λειτουργούν επ’ ωφελεία του συλλογικού καλού ενώ στην πραγματικότητα δεν κατατρίβονται παρά αποκλειστικά με το ατομικό τους κέρδος.
Οι ανίκανοι ωστόσο χρειάζονται ένα εισιτήριο προκειμένου να εισχωρήσουν στον χώρο της πολιτικής. Και το εισιτήριο τους αυτό είναι ο άκρατος τοπικισμός και η πατριδοκαπηλεία.
Είναι υποχρεωμένοι να πείσουν την εκλογική τους πελατεία πως ενδιαφέρονται για το κοινό καλό δέκα φορές περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο. Ετσι αναγκαστικά καταφεύγουν στον επιθετικό, πολεμικό λόγο, στις κορώνες και τις προτάξεις του πατριωτισμού, επιδιδόμενοι μετά μανίας στην επινόηση (ή κατασκευή) κάθε είδους εξωτερικών εχθρών και απειλών.
Παρασταίνουν τα αναχώματα, τις ασπίδες, τις φραγές, τους πλέον κατάλληλους μαχητές και προστάτες των κοινωνικών συνόλων. Και συνήθως πετυχαίνουν. Είτε επειδή οι καθημερινοί άνθρωποι δεν έχουν μια συνολική κι αντικειμενική εποπτεία των πολιτικών πραγμάτων, είτε επειδή πείθονται από τους ηδυσμένους τους λόγους και τα μπαράζ των λεκτικών τους πυροτεχνημάτων.
Είναι στ’ αλήθεια περίεργο, αλλά οι ανίκανοι σε κάθε άλλο επιχειρησιακό τομέα της πραγματικότητας άνθρωποι, αποδεικνύονται πολύ καλοί πολιτικοί δημοκόποι και εξαιρετικοί γητευτές πληθών.
Η θεωρία τους, στο μέτρο που είναι κλάσεις ανώτερη από την πρακτική τους, συναρπάζει. Οι απλοί άνθρωποι τους ακολουθούν επιθυμώντας να συμμετέχουν και να γευτούν το όνειρο που τους ευαγγελίζονται. Πράγμα που ασφαλώς και δεν διαρκεί και πολύ, μιας και οι λειτουργικές τους αδυναμίες εν ευθέτω χρόνω εκδηλώνονται και τεκμηριώνονται, αλλά εν πάσει περιπτώσει διαρκεί όσο χρειάζεται προκειμένου να κάνουν τις μπάζες τους…