Το ότι η Καστοριά δεν πάει καλά αποτελεί κοινό μυστικό
. Το νιώθει η συντριπτική πλειονότητα των δημοτών στις αλλαγές που έχουν επέλθει στην ζωή τους και στην τσέπη τους.
Η βιοτεχνία της γούνα έχει πέσει σε κώμα από το οποίο είναι αμφίβολο αν ποτέ καταφέρει να βγει, το τοπικό εμπόριο παραπαίει, ο πληθυσμός έχει δραματικά μειωθεί και η νεολαία έχει μεταναστεύσει.
Η πόλη έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε ένα στρατόπεδο δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων οι οποίοι με τα πενιχρά τους εισοδήματα παλεύουν να συντηρήσουν εαυτούς και αλλήλους.
Είναι μια κατάσταση η οποία, εάν δεν ανατραπεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα οδηγήσει σε ένα οριστικό θάνατο. Η ανατροπή όμως αυτού του προδιαγεγραμμένου τέλους δεν είναι δυνατόν να συμβεί με συμβατικά πολιτικά μέσα και διαδικασίες. Χρειάζεται καινοτόμες και ρηξικέλευθες λύσεις από ανθρώπους με πυγμή αποφασισμένους να χτυπήσουν το χέρι τους στο τραπέζι. Ένα είναι το σίγουρο. Η τύχη της Καστοριάς δεν ενδιαφέρει την κεντρική εξουσία.
Ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένο το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι καθαρά κομματικός. Η κεντρική κυβέρνηση είναι ένας στυγνός κομματικός μηχανισμός επιφορτισμένος με το μοναδικό ενδιαφέρον να αναπαράγει τον εαυτό του.
Οι κατά τόπους βουλευτές δεν είναι παρά αχυράνθρωποι χωρίς την παραμικρή δυνατότητα επηρεασμού των εξελίξεων. Ο ρόλος τους είναι καθαρά γραφικός, αποτελούν πιόνια του κομματικού μηχανισμού που μοναδικό λόγο ύπαρξης έχουν να ψηφίζουν τις εκάστοτε αποφάσεις του γκόβερνου.
Η συνεισφορά τους σε τοπικές παραμετροποιήσεις, δράσεις και ενέργειες που μπορούν να αναβαθμίσουν την περιοχή είναι από αμελητέα έως ανύπαρκτη. Ακόμα και ‘όταν εκδηλώνουν τις καλύτερες των προθέσεων, αντιμετωπίζουν γραφειοκρατικές διαδικασίες που ξεπερνούν κατά πολύ το μπόι, τις δυνατότητες τους και τον χρόνο της θητείας τους. Ό,τι είναι να συμβεί στην Καστοριά είναι μια τοπική υπόθεση.
Αφορά μόνον το τοπικό σύστημα εξουσίας και κανέναν άλλον. Ο,τι είναι να κάνουμε θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας υπό την ηγεσία τοπικών παραγόντων και ηγετών. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που μπορούν να γίνουν αρκεί να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να τα κάνουν.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι ακριβώς αυτό. Οι κατάλληλοι άνθρωποι. Και αυτοί στην πόλη μας -όπως σταθερά η ιστορία μας καταδεικνύει- για έναν περίεργο λόγο συνιστούν είδος εν ανεπαρκεία. Ανθρωποι ενδιαφερόμενοι να γίνουν δήμαρχοι υπάρχουν αδιαμφισβήτητα πάρα πολλοί. Εως άφθονοι.
Το ενδιαφέρον για την θέση είναι μεγαλύτερο του απαιτούμενου γιατί το δημαρχιλίκι έχει πάψει εδώ και καιρό να συνιστά κοινωνικό λειτούργημα και έχει μετατραπεί σε μια κανονική δημοσιουπαλληλίστικη εργασία με καλό μπαχτσίσι και μεγάλα προνόμια. Σε μία εποχή που η πόλη μαστίζεται από την υψηλότερη ανεργία που έχει βιώσει ποτέ στην μακραίωνη ιστορία της το δημαρχιλίκι για όλα τα είδη των χειμαζόμενων έως και λιμασμένων πολιτών συνιστά μάνα εξ ουρανού.
Όμως δεν θέλουμε, δεν χρειαζόμαστε ένα ΤΕΤΟΙΟ είδους Δημάρχου. Θέλουμε και χρειαζόμαστε κάτι πολύ περισσότερο. Δεν θέλουμε έναν άνθρωπο να πηγαίνει κάθε πρωί να στρογγυλοκάθεται σε μια δερματόδετη πολυθρόνα, προκειμένου να δέχεται επισκέψεις αυλικών και να λέει φανφάρες. Δεν θέλουμε έναν άνθρωπο να διορίζει ‘θεματικούς αντιδημάρχους’ που πληρώνονται για να μη κάνουν τίποτα και μετά αλλάζουν θέσεις αναμεταξύ τους σαν αθλητές του βόλευ μόνο και μόνο για να πασάρουν στον επόμενο για λίγο την κουτάλα…
Δεν θέλουμε πολιτικό προσωπικό με ύφος και πνεύμα κοτζαμπάσηδων, να περιάγεται από δεξίωση σε δεξίωση και από πανηγύρι σε πανηγύρι, να μοιράζει τιμητικές πλακέτες σε ημετέρους, να κόβει βασιλόπιτες και τσεκ επιδομάτων σε συλλόγους της μιας σφραγίδας, να πηγαίνει ταξιδάκια συν γυναιξί και τέκνοις στις ανά τω κόσμω ομογένειες ‘του νοουασμπέτε’ και να κάνει γιαλαντζί αδελφοποιήσεις με χωριά της μαύρης της κίτρινης και της κόκκινης ηπείρου.
Δεν θέλουμε Δημάρχους μόνο και μόνο για να μαζεύουνε σκουπίδια, να κλείνουν τρύπες στους δρόμους και να στολίζουν με φωτάκια και γιρλάντες τα δέντρα της πόλης στις γιορτές. Αυτά είναι δουλειές των δημοτικών υπαλλήλων και ανήκουν όλα στη κατηγορία της ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ των τρεχόντων υποθέσεων της πόλης.
Σίγουρα δεν χρειαζόμαστε Δημάρχους μόνον για διαχείριση. Θέλουμε Δημάρχους για κάτι πολύ πιο μεγαλεπήβολο, κάτι σπουδαίο και αναγκαίο για την συνέχιση της ύπαρξης μας, για την ευημερία μας και την ευημερία των παιδιών μας.
Θέλουμε δημάρχους ικανούς για ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Και ανάπτυξη δίχως σχέδιο και δράσεις υλοποίησης του δεν υπάρχει.
Ο Δήμαρχος που θέλει να επιτύχει σε αυτή την κατεύθυνση δεν πρέπει να περιμένει να εκλεγεί και να δει τι μπορεί να κάνει. πρέπει εξάπαντος να έχει ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό του εκ των προτέρων το τι ακριβώς θέλει. Πρέπει να διαθέτει φαντασία, σχέδια και ιδέες παραγωγικές, εφικτές και υλοποιήσιμες. Ο λόγος που ήκμασε στο παρελθόν αυτή η πόλη ήταν η επαγγελματική ιδιοφυία των κατοίκων της. Όταν όλα τα εργαστήρια δερμάτων στον κόσμο πετούσαν στα σκουπίδια τα ξακρίμματα τους, οι παλιοί καστοριανοί τα μάζευαν και με αυτή την ασήμαντη πρώτη ύλη κατάφεραν να παράγουν τεχνουργήματα.
Προϊόντα ίσης λειτουργικής αξίας με τις κανονικές γούνες σε σημαντικά υποδεέστερη τιμή. Κατι αντίστοιχο θα πρέπει να σκεφτούμε σήμερα. Κάτι που να δώσει στην Καστοριά ένα νέο προϊόν, διαφορετικό από αυτό άλλων περιοχών, κάτι που να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επενδυτών και να φέρει πελάτες από όλο τον κόσμο. ΑΥΤΗ θα είναι η δουλειά μιας τοπικής πεφωτισμένης ηγεσίας υπό την αιγίδα του νέου δημάρχου.