”Οι άνθρωποι” μόλις διάβασα στον τοίχο του καθηγητή Διαμαντόπουλου ”δεν πρέπει να κρύβουν τα συναισθήματα τους

. Πόσο αληθινό και πόσο λειτουργικό θα ήταν αν όλοι το εφάρμοζαν…. Εμείς οι Ελληνες, μολονότι βαθιά συναισθηματικός λαός. δεν το ακολουθούμε παρά μόνον κατά το ήμισυ.

Εκδηλώνουμε με μεγάλη ευκολία τα αρνητικά μας συναισθήματα και κρατούμε κλειδαμπαρωμένα μέσα μας τα θετικά. Ντρεπόμαστε να φανερώσουμε την αδυναμία μας σε ένα πρόσωπο, να του μιλήσουμε για και να του δείξουμε την αγάπη μας. Οι Αμερικάνοι πάλι κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Εκδηλώνουν για ψύλλου πηδημα τα θετικά τους συναισθήματα στα αγαπημένα τους πρόσωπα και κρατούν υπό έλεγχο μεχρι την τελική έκρηξη τα αρνητικά. I love you mommy. I love you daddy. I love you my precious.

 Τα τηλεφωνήματα που είχαν κάνει οι εγκλωβισμένοι ένοικοι των δίδυμων πύργων λίγο πριν αυτοί καταρρεύσουν ήταν γεμάτα από λόγια αγάπης.

Ενα από τα μεγαλύτερα κρίματα που βιώνουν στον πολιτισμό τους είναι να περάσουν από αυτή την ζωή στον θάνατο δίχως να δείξουν στους αγαπημένους τους ότι οι τελευταίες τους σκέψεις ήταν αφιερωμένες σε αυτούς.

Ακόμη και τα τραγούδια τους που είναι αφιερωμένα στις σχέσεις των δύο φύλλων έχουν τρομακτικές διαφορές από τα αντίστοιχα δικά μας. Αυτοί περιγράφουν θετικά πράγματα. προβάλλουν θετικές παρομοιώσεις και εικόνες.

Εμείς κατασκευάζουμε καψουροτράγουδα. Τριγυρνάμε γύρω από τρωμένα εγώ που υποφέρουν με έναν δήθεν παλικαρίσιο τρόπο και δεν λένε κιχ.

 Το κάνουν σιωπηλά τάχα μου λεβέντικα κι αντρίκια. Ξεσπούν με χορό ξεσπούν με σπασίματα αποφεύγοντας το πιο απλό και λυτρωτικό. Να μιλήσουν και να πουνε τον καημό τους πραγματικά στον άλλο κι όχι στο φάντασμα του. Εμείς οι έλληνες δεν λέμε σ’ αγαπώ. Εντάξει. Το λέμε αλλά μόνον όταν δεν το αισθανόμαστε, τελείως εργαλειακά για ξεγέλασμα του άλλου. Δεν το εννοούμε όταν το κάνουμε.

 Τις φορές που πραγματικά το αισθανόμαστε το καταπίνουμε και χαμηλώνουμε τα μάτια μη και τυχόν το αντιληφθεί ο άλλος και μας εκμεταλλευτεί μέσα στην τρωτότητα και ευαισθησία μας. Είναι μια στυγνή επικοινωνιακή εμπλοκή αυτό. Θυμάμαι έφηβος όταν διάβαζα ουέστερν μου είχε κάνει εντύπωση η στάση των μοναχικών κάουμπόις απέναντι στις γυναίκες που σπανίως συναντούσαν τότε στις περιπλανήσεις τους. Κυρία μου είστε πολύ όμορφη λέγανε σε μια τελείως άγνωστη γυναίκα απέναντι τους μιλώντας της με κάθε ειλικρίνεια και ευγένεια στον πληθυντικό.

 Αυτό σε εμάς θα υποδήλωνε αμέσως κατακτητικές τάσεις. Θα ήταν απροκάλυπτο φλερτ και καμάκι. Σε αυτούς ήταν μια φυσιολογική αποτίμηση των πραγμάτων. Το λέγανε σε παντρεμένες και ανύπανδρες παρουσία των ανδρών τους όπως ακριβώς θα κάνανε αν στεκόντουσαν μπροστά σε έναν πίνακα ζωγραφικής που θα τους ενθουσίαζε η αισθητική του.

Πρέπει να εκδηλώνουμε τα συναισθήματα μας. Πρέπει να αφήνουμε τους άλλους γύρω μας να γνωρίζουν πόσο πολύτιμοι είναι για εμάς πόσο η παρουσία τους μετρά και καθορίζει την ζωή μας. Αν θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο γύρω μας και ένα πιο ευτυχισμένο περιβάλλον αυτός είναι ο τρόπος για να τα πετύχουμε.