θα μου πεις Αμερικανόφερτο! Ντάξει, αλλά δεν παύει σαν έθιμο να είναι άκρως ενδιαφέρον, για τους συμμετέχοντες, διασκεδαστικό για τα παιδιά και εντυπωσιακό για τους επισκέπτες

. Τα Αμερικανάκια το κάνουν την παραμονή των Αγίων Πάντων στο τέλος Οκτωβρίου. Τα Ελληνάκια στην Καστοριά το κάνανε μέσα στο ξεκίνημα του Σεπτέμβρη και πάνω -κάτω το ίδιο είναι, αν σκεφθείς δηλαδή ότι ο πυρήνας της γιορτής είναι οι κολοκύθες και οι κολοκύθες στα καθ’ ημάς ωριμάζουν κάπως νωρίτερα…
Τι έγινε λοιπόν?
Την προηγούμενη βδομάδα, μια πολύ φευγάτη παρέα παιδιών, έβγαλε κάτι μικρά σουγιαδάκια κι αρχίνησε με γούστο να σκαλίζει φάτσες απάνω σε κολοκύθες.
Που έγινε αυτό?
Μα στην Κολοκυνθού, που αλλού? Όνομα και πράμα.
Και σαν τέλειωσε το σκάλισμα, βάλανε ρεσώ μέσα στις κολοκυθοκεφαλές, τις φωτίσανε σαν φανάρια, τις αράδιασε στην σειρά απάνω σ ένα τραπέζι κι ήταν…. μεγαλείο!!
Ε, δεν τόξεραν πολλοί, δεν μαζώχτηκαν πολλοί να το χαζέψουν. Δεν πειράζει! Τάρα ξεκινάει το έθιμο μαθές. Αλλά έχει προοπτικές μεγάλες.
Ιδίως αν τους την σφυρίξει των παιδιώνε και το γυρίσουν λιγάκι προς το Διονυσιακό ή το Αριστοφανικό. Κι αντί για αφηρημένες φάτσες πιάσουν και σκαλίσουν τις καρικατούρες των ντόπιων πολιτικών. Να φτιάξουν ας πούμε την κεφάλα του Αγγελή, της Ποντίας Ολυμπίας , της Γραμμο-χωρίτισας Μαρίας  ,του Αδαμόπουλου (ε καλά! Μικρό κολοκύθι θέλει αυτός, θα βγει και οικονομικός) του Καρυπίδη και δεν συμμαζεύεται….
Η κολοκύθα ήταν ανέκαθεν εύκολο υλικό, εύκολα δουλεύεται κι εύκολα σινιάρει την πραγματικότητα και την κάνει την φαντασία. Το καταλληλότερο δηλαδή για να συσχετιστεί με την πολιτική…
___________________________________________________
πριν Αλέκτωρ φωνήσαι…