Τα πολεμικά συμβάντα του 1940 λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους. Τουλάχιστον στους ανθρώπους που πέρασαν από τα ελληνικά σχολεία

πριν ξεκινήσει ο μεγάλος κατήφορος.

Για την εποποιία της Αλβανίας έχουν γραφεί πάρα πολλά. Τα περισσότερα σωστά. Σε ένα βιβλίο του ΓΕΣ ωστόσο είχα διαβάσει μια μικρούλα πρόταση η οποία ήταν και η πιο σημαντική.

Αλλά επισκιασμένη από τόνους άλλων περιγραφών. “Και μετά τι?” ρωτούσε ένας στρατηγός. Ως γνωστόν στην Αλβανία νικήσαμε. Μια δυο πέντε δέκα εκατό φορές.

Κι οι νικητές όταν νικούν προχωράνε. Το θέμα είναι ότι πριν τον πόλεμο κανένας στο γενικό επιτελείο δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη και η πολεμική προετοιμασία της χώρας ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ για έναν νικηφόρο πόλεμο και μια προέλαση σε εχθρικό έδαφος αλλά για έναν αμυντικό με λειτουργικά και τροφοδοτικά μετόπισθεν.

Οταν ο στρατός μας άρχισε να προχωρά η όλη ιστορία άρχισε να εξελίσσεται με παρόμοιο τρόπο με την μικρασιατική εκστρατεία του 22.

Ο Μεταξάς που ήταν έξοχος στρατηγός και είχε αρνηθεί να μετέχει σε εκείνη την εκστρατεία προδικάζοντας την αποτυχία της βρέθηκε αίφνης μπλεγμένος σε μια αντίστοιχη παρά την θέληση του. αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτε και οπωσδήποτε δεν μπορούσε να κάνει πίσω

Ετσι ο στρατός μας προσχωρούσε βαθιά μες την Αλβανία με πολύ περιορισμένους πόρους και με πολλά προβλήματα εφοδιασμού και αν δεν μας χτυπούσαν οι Γερμανοί στην Μακεδονία η υπόθεση της Αλβανίας μπορεί και να μας γύριζε μπούμερανγκ τελικά.
Μπορεί. Είναι ένα από εκείνα τα ιστορικά ΕΑΝ τα οποία κανείς δεν μπορεί να απαντήσει.

Λεωνίδας Εκιντζογλου