Στην Ελλάδα όταν λέμε Πανεπιστήμιο εννοούμε σύστημα διορισμού ημετέρων καθηγητών. Οταν λέμε πανεπιστημιακό campus εννοούμε χωματερή.

Οταν λέμε σχολική εκπαίδευση εννοούμε αύριο να φέρετε και τα μαχτσιλάρια σας.

Οταν λέμε στρατιωτική θητεία εννοούμε το παιδί πήγε να αλλάξει τον αέρα του για κανά τρίμηνο.

Οταν λέμε αστικές συγκοινωνίες εννοούμε κατεβείτε ρε γιατί το καίμε.

Οταν λέμε εξωτερική πολιτική εννοούμε εξη μίλια- όχι δώδεκα- όχι έξη- όχι δώδεκα.

Οταν λέμε επίλυση Μακεδονικού εννοούμε πάρτε τα ρε όλα, αλλά αφήστε μας τον χαλβά

. Οταν λέμε αστυνομία, εννοούμε τα παιδιά που φέρνουν τα ψώνια στα σπίτια των υπουργών.

Οταν λέμε δημοψήφισμα, εννοούμε πείτε εσείς ‘όχι’ και θα το κάνουμε εμείς ‘ναι’.

Οταν λέμε έξω από την Ευρώπη, εννοούμε πιο μέσα δεν γίνεται.

Οταν λέμε φορολογία εννοούμε πλιάτσικο. Οταν λέμε πλεόνασμα εννοούμε επιστροφές φόρου σε κανέναν.

Οταν λέμε δικαιοσύνη, εννοούμε επιτέλους καθαρογράφτηκε το διαζύγιο του Μαθουσάλα.

Οταν λέμε φυλακές, εννοούμε τράβα εκδρομή παιδί μου Κουφοντίνα. Οταν λέμε στρατιωτικές δαπάνες, εννοούμε μίζες.

Οταν λέμε αυτοκατασκευή υποβρυχίων, εννοούμε ‘έλα μωρέ λιγάκι γέρνει και τι έγινε’?

Οταν λέμε υδρογονάνθρακες εννοούμε δίαιτα με υδατάνθρακες. Οταν λέμε ‘επενδυτής’ εννοούμε ‘λαθρομετανάστης’.
Κι όταν λέμε Ελλάδα εννοούμε κείνο το μαγαζί γωνία με το κόκκινο φωτάκι.