Εκεί που καθόμουν προσγειώθηκε πάνω μου ένα μαμούνι. Το χτύπησα με τα δάκτυλα τιγκκκκκ και το εκσφενδόνισα παραπέρα.
Ενας μαμουνοφάγος γλάρος το πήρε αμέσως χαμπάρι προσγειώθηκε και τόκανε μια χαψιά. Κιρρρρ κιρρρρ μου είπε μετά στα γλαρικά που φαντάζομαι ότι σημαίνει κάτι σαν ‘ευχαριστώ’. Παρακαλώ ρε Τζόναθαν του είπα.
Τι κάνεις εδώ? με ρώτησε. Συνδιαλέγομαι με τον εαυτό μου. Ψάχνω να βρω να γράψω κάτι θετικό για την Καστοριά. Όλα θετικά είναι με διαβεβαίωσε.
Εμείς οι γλάροι, για παράδειγμα, μέχρι πρόσφατα ήμασταν αναγκασμένοι όταν πεινούσαμε να τραβάμε για φαί ως τα σκουπίδια του Αη Χαράλαμπου πίσω από την Ψαλίδα. Τώρα καθόμαστε εδώ και μας ταΐζουν οι τουρίστες.
Δεν έχουμε αρκετούς τουρίστες! Δεν ξέρεις να μετράς! είπε ο Τζόναθαν. Αρκετοί είναι οι τουρίστες. Απλά εσείς είστε περισσότεροι απ’ αυτούς γι αυτό και δεν σας φτάνουν όταν τους στίβετε. Εμείς είμαστε λιγότεροι κι αυτοί πετούν και πολύυυυυ ψωμί.
Να κάτι θετικό! Σημείωσε το να μη ξεχάσεις να το γράψεις! Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα γλαρίσια θετικά διαμαρτυρήθηκα. Εγώ θέλω ανθρώπινα.
Τοτε να αγάπάτε ο ένας τον άλλο και να φιλάτε τους τουρίστες σταυρωτά όταν τους βλέπετε. Και τις τουρίστριες? Ειδικά τις τουρίστριες! Αυτό είναι όντως θετικό, παραδέχτηκα Είδες? Βρήκες επιτέλους κάτι θετικό! είπε ο γλάρος Ιωνάθαν και πέταξε κατά την μεσάδα κουτσουλώντας μια ριπή κατά την πλευρά μου. Γούρι-γούρι! μου φώναξε απομακρυνόμενος. —————————————
– Αλέκτωρ εφώνησε